BAB 1

1.4K 118 41
                                    

"Anis Juita..."

Aku bangkit sebaik aje nama aku dipanggil dan terus ke kaunter ubat. Hari ni, duk tak duk... Satu badan aku sakit. Cuaca tak berapa nak baik... Aku pun jadi tak sihat. Sakit betui semua sendi badan aku ni. Sebab itulah aku pi cari doktor.

"Ini ubat tahan sakit, makan bila sakit aje. Tak sakit jangan makan."

Aku mengangguk-angguk.

Aku pun taulah. Kalau tak sakit, datang sini buat apa? Shopping ubat? Baiklah aku pergi shopping mall, shopping beg. Aku ni dah makan ubat tahan sakit ni macam makan kacang. Hai... Lama-lama, sakit buah pinggang pula yang muncul.

"Semua 143 ringgit."

Habis duit macam tu aje...

Tak juga baik-baik.

Beginilah nasib seorang atlet yang dah tercedera. Habis madu sepah dibuang. Dahlah sakit, nak cari kerja lain pun tak boleh... Aku tak ada kemahiran lain. Aku berkorban seumur hidup aku untuk mewakili negara. Pertandingan apa yang aku tak masuk? Pertandingan apa yang aku masuk dan aku tak menang? Aku yang selalu TKO orang tau... Orang tak sempat nak TKO aku, cepat aje kena tap out. Tulang ni berapa kali retak. Jari-jari tangan aku ni... Semua dah pernah patah. Kalau tak sebab tulang belakang aku teralih tempat, aku masih lagi bertempur. 30 tahun aku hidup... Lebih separuh hidup aku didedikasikan untuk sukan tempur Jujitsu. Jadi, aku tak tahu nak buat benda lain selain Jujitsu. Bila dah sakit macam ni... Apa kerja yang aku boleh buat pun? Nak genggam pen pun lagu nak bertumbuk...

"Pasai apa hang kata hang tak boleh buat kerja lain, Ju? Hang dah boleh buka farmasi kut! Tengok sebeban hang bawa balik ubat dah lagu kedai juai kacang putih!"

Aku mencebik.

"Perli pula. Aku minta pendapat... Bukannya pendapatan hang. Susah lagu mana pun aku, aku tak akan duk di food truck hang ni makan free. Aku makan, aku bayaq apa. Tak guna duit, guna kudrat tau. La ni, kudrat tak berapa nak ada... Duit pun tak berapa nak ada juga. So, bagilah pendapat... Aku ni layak kerja apa? Aku tak mau dengaq dah perkataan coaching eh... Cari menatang lain."

"Itulah... Aku kata dah kat hang. 20 tahun lepaih... Masa hang kata kat cikgu hang nak jadi atlet... Jangan, monyet... Jangan. Atlet ni tak dak masa depan. Atlet ni... Sehebat mana pun hang, tetap ada expiration date. Lagilah hang tu perempuan. Nak kahwin, nak mengandung, nak beranak... Takkan nak berlawan lagi? Benda ni semua dah jangka kut. La ni, hang sakit pula... Depa nak hantaq hang berlawan lagi ka? Memang depa tak hantaq la! Aku kata dah... Hang yang tak dengaq!"

"Hang kata dengan monyet... Bukan dengan aku. Mana aku nak dengaq."

"Pungkoq hang hai..."

Aku tergelak.

"Awat tak mau coaching? Buka la kelaih Jujitsu. Tak payah buka kelaih dewasa, buka kelaih untuk budak-budak. Boleh jadi pelapih hang."

Aku menggelengkan kepala.

"Awat? Sedih?"

"Hmmm..."

"Pasai hang sakit, hang sedih... Hang rasa dipinggirkan?"

"Hmmm..."

"Dah nak sakit... Nak buat lagu mana? Kalau dulu, hang ikut cakap mak hang untuk jadi doktor pun... Hang tetap akan sakit juga walaupun hang doktor, Ju. Awat? Ingat jadi doktor... Tak sakit ka? Yang tak boleh sakit tu, semangat aje. Kalau semangat sakit, semangat hang patah... Semua pun patah."

Betul la cakap Ara tu...

Biar jari yang patah...

Jangan patah semangat.

Cik Ju, I Love You!Where stories live. Discover now