BİR DİLEK ( TAMAMLANDI ✔️)

🌟B.D 12. Final 💫

Yine de hızlı adımlarla tuvalete girip önce görünmez olacaktım. Malûm bürodaki kameralar her şeyi çekiyordu. Gözlerimi kapatıp yeniden konsantre olmaya çalışırken görünmez olduğumu hayal ettim. Az sonra kendime olan güvenle açtım gözlerimi. Ama şok şekilde baka kaldım. Yine olmamıştı. Yine görünmez değildim. Bu kez neden oluyordu. Neden görünmez değildim.

Ayın yirmi biri olduğunu ve Amir'in sözlerini hatırladım.

Büyü bozuluyor. diyen iç sesimle herşey yerine oturdu.

Ee ne yapacaktım şimdi. Yapacak birşey yoktu. Şuan kimsenin olmayışını fırsat bilip her yeri arayacak bir şey bulsam da bulmasamda buradan gidecek ve geri dönmeyecektim.

Sezer kameralarda beni görüp hakkımda şikayette bulunursa da polise bir bir olanları anlatırdım.
Arrtık kimin başı yanarsa.

Hızla tuvaletten çıkıp koşar adım Sezer'in odasına yürüdüm. İçeriye girdikten sonra kolay hareket edebilmek için çantamı çıkarıp masaya bıraktım ve şöyle bir etrafa baktım. Nerede ne aramalıydım.
Bilmiyordum.

Telefonumu çıkarıp ezberimdeki numarayı çevirip Çağrı'yı aradım. Hoparlöre alırken ilk çalışta açıldı.

" Söyle ufaklık."

" Bana ufaklık deme."

" Söyle çilli kız."

Gözlerimi kapatıp sabır çektim.

" Bürodayım. Kimse yok..
Görünmez olmak istedim ama olmadı.
Bende bu şekilde girdim odaya. "

" Ne demek olmadı? "

" Zaman doluyor büyü bozuluyor demek. Yıldızım motoru çalıştırmış harekete hazırlayor olmalı."

Dedim dalga geçerek.

" O zaman neden riske giriyorsun?! "

" Geçti artık. Olan oldu içerdeyim.
Zaten bir daha dönmeyeceğim. O yüzden söyle nerede ne aramalıyım? "

" Seni aptal!
Hızlı hızlı masasına, çekmecelerine ve dolabına bak. İşimize yarayacak her şeyi al. Birşey bulamazsan oyalanmadan çık hemen oradan. Uzaktan izleyebilir kameraları.

" Tamam. "

Dedikten sonra aklıma ilk gelen özel dolabı oldu. Anında dolabın yanına geldim. Sezer'i izlerken gördüğüm şekilde dolabı öne doğru açarken, hayatım boyunca yapmadığım bir şeyi yaparak başka birinin özel dolabını ve kasasını karıştıracağımı yeniden idrak edince kendimi bir hırsız gibi hissettim..

Ama o ölen kızı bir kez daha hatırlayınca yapmak zorunda hissettim kendimi. Önüme döndüm hemen. Aklımdaki şey kasaya ulaşmak ve içinde işe yarar bir şeyler bulmaktı.

Önce dolabı açtım. Sonra da kasayı. Elimi içeriye sokarken hâlâ açık olan telefondan Çağrı'nın sesi geldi.

" İşe yarar ne var."

" Acelen ne bakıyorum işte. "

" O diline sahip ol ufaklık."

Gördüklerimi elime alıp çıkardığımda baka kaldığım kırık telefonla şok oldum.

" Alo. Ufaklık!
Ne buldun dedim? "

" Benim kaybettiğim telefon bu. Ama.. Ama nasıl?
Nasıl gelmiş buraya? "

" Ne telefonu? "

Anlamsızca düşünürken elimdeki kağıda kaydı gözlerim. Üzerinde yazanları okudum hemen.