«Νατάσσα...Τον αγαπάς;»με σταμάτησε η ερώτηση της

Γύρισα προς το μέρος την, την κοίταζα για λίγο για μερικά δευτερόλεπτα.

«Ναι μαμά, και αυτός με αγαπάει.»της απάντησα με σιγουριά

«Τότε ότι θέλει η καρδιά σου να κανείς!»

Πάντα οι συζητήσεις με την μαμά μου με κάνουν να νιώθω καλύτερα, μιλάμε πολύ ωραία.Και πράγματι τον αγαπάω και νιώθω ότι με αγαπάει και αυτός και αν δεν το λέει.

Μωρέ λες όντως ο Στέφανος να άλλαξε γνώμη; Να μη κάνει λες και ζούμε στο 1850; Να το δω αυτό και να μην το πιστέψω.

Πήγα στο δωμάτιο μου, πήρα τα βιβλία μου και ξεκίνησα να διαβάσω.Τα είχα παραμελήσει τώρα τελευταία τα διαβάσματα μου.Ξεκίνησα με την γεωμετρία και αργότερα με την φυσική.Μου απόσπασε την προσοχή ο ήχος από τα κλειδιά στην πόρτα, λογικά θα γύρισε ο Στέφανος, σκέφτηκα και συγκεντρώθηκα πάλι στο διάβασμα.Όμως άκουγα βήματα προς το δωμάτιο μου.Μου χτύπησαν την πόρτα...

«Ναι μαμά.»απάντησα

Γιατί συνήθως η μαμά μου χτυπάει την πόρτα, ο Στέφανος μπουκάρει σαν τον μπάτσο.

«Στέφανος εδώ.»ήταν η φωνή του Στέφανου

Ξαφνιάστηκα αρκετά, πως και χτύπησε την πόρτα αυτός; Μύγα τον τσίμπησε;

«Πως και χτύπησες την πόρτα;»τον ρωτάω

«Εε την χτύπησα.»μου είπε γρήγορα

«Θέλεις κάτι;»

«Εμ ναι...εε...Πως πέρασες;»

Ορίστε; Ακούω καλά;

«Ε; Που;»τον ρώτησα

Θέλω να καταλάβω αν κατάλαβε καλά.Η καλύτερα αν γνώριζε ότι ήμουν στον Άρη.Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να με ρωτάει σοβαρά.

«Ε...στον...Άρη.»έλεγε με συλλαβές και έδειχνε αμήχανος

Ε τώρα επιβεβαιώθηκα το παιδί κάτι έχει πάθει.Μήπως βρήκε καμία κοπελίτσα και πέρασε καλά και τώρα είναι στα κέφια του; Καλά σοβαρεύομαι.

«Καλά...Γιατί;»ρώτησα περίεργη

«Τίποτα απλά αν πέρασες καλά.»

«Στέφανε, μήπως...λέω μήπως έχεις καμία κοπελίτσα και μας το κρύβεις;»λέω με υπονοούμενο κλείνοντας το μάτι

Ε μα θα έσκαγα αν δεν ρωτούσα.

«Αμάν ρε Νατάσσα δηλαδή εκεί το μυαλό σου;»

I'm in love with youजहाँ कहानियाँ रहती हैं। अभी खोजें