ပုဝါပါးလေး စွန်းမှာဆိုး

ပုဝါပါးလေးစွန်းမှာဆိုး (၁၄)

ငယ်ထွေး ဂီယာတိုင်ကို ကိုင်ထားရင်းက
အစ်ကိုဖြစ်သူသာမောင်ကို ပြောလေတော့
ငခွေးက အလယ်မှာထိုင်နေသည့် ငယ်ထွေး
ပေါင်ကိုတစ်ချက်ရိုက်ကာ

"ဟုတ်ပဟယ်....အစ်ကိုသာမောင်ကလဲ...
ကားလေးတောင်သေချာမမောင်းတတ်ဘူး..."

"ဟဲ့...ငခွေး...ငါကတစ်သက်လုံး နွားလှည်းပဲ
မောင်းလာတာ...အခုချက်ချင်းကြီးကားမောင်း
သင်တော့ဘယ်လိုလုပ် တတ်မလဲ"

ကားခေါင်းထဲ သုံးယောက်ထိုင်၍ အပြန်အလှန်
စကားနိုင်လုနေကြသောသုံးယောက် ။
ရွာပြင်စားကျက်ကွင်းထဲ ငယ်ထွေးက သာမောင့်
ကို ကားမောင်းသင်ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။
သာမောင် စတီယာခွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းမှ
ခန္ဓာကိုယ်က ခပ်တောင့်တောင့်ထိုင်နေကာ
ရှေ့တည့်တည့်ကို မျက်လုံးအပြူးသားနှင့်
ကြည့်နေသည်။
စားကျက်ကွင်းဆိုတာ ငယ်ထွေးတို့ရာဇဝင်မှာ
သိပ်စိမ်းတဲ့နေရာမဟုတ်။
မနှစ်ကပဲ ဖိုးထောင်နှင့်နွားလှည်းပြိုင်မောင်း
ခဲ့ကြရာမှ နွားတွေလန့်ပြီး စားကျက်ကွင်းအနီးရှိ
ဦးလေးသာလှရဲ့ စိုက်ခင်းတွေထဲဝင်ပြေးသော
ကြောင့် အလျော်ပေးလိုက်ရသေးတာ အားလုံး
အသိ။
အခုလဲ ဦးသာလှတစ်ယောက် စားကျက်ကွင်းထဲ
ငယ်ထွေးတစ်ယောက် ကားတစ်စီးမောင်းဝင်လာ
သည်နှင့် မျက်ခုံးခပ်လှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေချေပြီ။

"အင်း...ငယ်ထွေးကတော့ ဘာတွေကြံစီနေပြန်သလဲ
မသိဘူး...ငါတော့မျက်ခုံးခပ်လှုပ်လှုပ်ပဲဟေ့..."

ခြံစည်းရိုးနားမက်တပ်ရပ်၍ စားကျက်ကွင်းထဲ
လှမ်းကြည့်ရင်း သူရေရွတ်လိုက်တော့ သူ့မိန်းမ
ဒေါ်ခင်မြိုင်က တဲထဲကထွက်လာကာ

"အေးတော်...သူကြီးလဲ..သူ့သမီးကိုမနိုင်တော့ဘူး
ထင်ပါ့....လှည်းမောင်းတောင်အင်မတန်ကြမ်းတာ.
တလောတုန်းက ထော်လာဂျီဝယ်ပေးလိုက်သေး
တယ်လေ...နို့ပေမယ့် ဘာသံမှတော့မကြားမိပါ
ဘူး...ဘယ်သူဘယ်ဝါမှ ဝင်တိုက်သံ မကြား
ရဘူးတော့..."

"အင်း...အခုလဲ မော်တော်ကားဝယ်ပေးလိုက်ပြီ
ထင်ရဲ့....ကျောင်းဆရာလေးနဲ့ မြို့တက်သွား
ဝယ်တာဖြစ်မယ်...ရွာမှာအခုလိုဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာ
တာကောင်းပါတယ်...ဒါပေမယ့် ငယ်ထွေးကား
မောင်းမှာကိုတော့ ခပ်လန့်လန့်ပဲဟေ့..."