#រឿងនេះគ្រាន់តែជាការប្រឌិតឡើងតែប៉ុណ្ណោះខុសទាស់ត្រង់ណាសូមអធ្យាស្រ័យ🙏
(សួស្តីខ្ញុំឈ្មោះ លីហុីសុឹង ឆ្នាំនេះមានអាយុ22ឆ្នាំមានមនុស្សជាច្រើនចង់ក្លាយជាខ្ញុំតែពួកគេទាំងនោះមិនដឹងនោះទេថាការដែលក្លាយជាខ្ញុំវាមិនងាយស្រួលទេពួកគេបានស្គាល់ខ្ញុំថាខ្ញុំជានរណាតែគេមិនដែលគិតទេថាខ្ញុំមិនបានស្គាល់គេនោះទេវាពិតជាអស់សំណើចខ្លាំងណាស់នៅពេលខ្លះមានមួយចំនួនបាននិយាយថាខ្ញុំពិតជាពូកែយល់ពីមនុស្សខ្លាំងណាស់តែមិនមានមនុស្សម្នាក់ណាដែលយល់ពីខ្លួនខ្ញុំទាល់តែសោះ...)
កាលដែលរស់នៅដោយភាពភ័យខ្លាចនៅពីខាងក្នុងចិត្តគ្មាននរណាដឹងថាគេបានជួបអ្វីមកខ្លះនោះទេមនុស្សគ្រប់គ្នានិយាយថាចង់ធ្វើជាគេព្រោះគិតថាគេជាមនុស្សដែលសប្បាយចិត្តគ្រប់ពេលវេលាទោះមានរឿងឈឺចាប់ក៏ឆាប់កាត់ចិត្តបានលឿនតែអ្វីដែលអ្នកទាំងនោះមិនដែលគិតនោះគឺថាវាគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយដែលគេបង្ហាញតើអ្នកពិតជាជឿគេមែនឬ?តែមិនមែនមានន័យថាគេសម្តែងនោះទេគេចង់ធ្វើអោយមនុស្សគ្រប់គ្នារីករាយនៅពេលដែលបាននិយាយជាមួយគេតែប៉ុណ្ណោះគេតែងតែស្តាំរឿងរ៉ាវក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាគេពិតជាយកចិត្តទុកដាក់នឹងពាក្យសម្តីមនុស្សដែលគេនិយាយជាមួយណាស់ចងចាំស្ទើរតែគ្រប់ពាក្យទៅហើយ។
តើអ្នកណាទៅដឹងថាមនុស្សដែលរួសរាយគួរអោយស្រលាញ់និងតែងតែញញឹមគ្រប់ពេលគឺជាមនុស្សដែលឯកាគ្មានភាពកក់ក្តៅនោះ...
#ចូលសាច់រឿង
ថ្ងៃចូលវិស្សមកាលជាពេលដែលពួកគេបានស្គាល់គ្នា
«សួស្តីខ្ញុំឈ្មោះHeeseungរីករាយដែលបានស្គាល់តើយើងអាចធ្វើជាមិត្តនិងគ្នាបានអត់?»
«រីករាយដូចគ្នាខ្ញុំឈ្មោះSunghoon»
«តើយើងអាចប្រើពាក្យជំនួសបានអត់?» Heeseung
«??!» Sunghoon
«ខ្ញុំជំនួសដោយពាក្យ(យើង)ចំណែកអ្នកគឺ(ឯង)» Heeseung
«មិនអីទេ» Sunghoon
«តើឯងរវល់អត់?ខ្ញុំរំខានឯងទេដឹង?» Heeseung សួរព្រោះក្រែងចិត្ត
«អត់ទេ» Sunghoon
«ខ្ញុំគួរអោយធុញមែនបានឯងនិយាយដូចអត់ចង់និយាយចឹង?»
«កុំគិតច្រើនពេកអីមកពីខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវនិយាយអី»Sunghoon
«err Sunghoon នេះJayជាមិត្តរបស់ខ្ញុំ» Heeseung ណែនាំ Jay អោយSunghoon ស្គាល់
«សួស្តីរីករាយណាស់ដែលបានជួប» Jay ហុចដៃទៅចាប់ដៃ Sunghoon
«emm ដូចគ្នា» Sunghoon
(បើពេលនោះខ្ញុំមិនបានស្គាល់គេម្ល៉េះពេលនេះខ្ញុំ...)
«ឯងកើតអី?បានជាមកនៅកន្លែងស្ងាត់តែម្នាក់ឯង?» Sunghoon ដើរមកជិត Heeseung ដែលអង្គុយលើបង់មួយ
«មិនបានកើតអីទេគ្រាន់តែមិនចូលចិត្តពេលមានមនុស្សច្រើន» Heeseung
«អ៊ឹម»
«អរគុណហើយ»
«រឿងអី?»
«អរគុណឯងដែលបារម្ភ»
«មីនអីទេធ្វើធម្មតាទៅ»
«យើងធម្មតាតើមានមិនធម្មតាឯណា» Heeseung
«ជាធម្មតាឯងចូលចិត្តនិយាយច្រើន?»
«អត់ទេ...»
«orr...» Sunghoon
«លើកក្រោយពេលឯងនិយាយអាចប្រើពាក្យ(បាទ)ជំនួសដោយពាក្យ(អរ)បានអត់?»
«បាន»
«ម៉េចក៏ឯងនិយាយគម្រោះគម្រើយមេះ?»
«កុំខ្វកល់អីយើងតែចឹងឯង»
«ឯងស្អប់យើងមែន?»
«អត់ទេ»
«លាហើយ» ហុីសុឹងលើកដៃលាស៊ុងហ៊ុងហើយដើរចេញទៅណានៅទៀតខ្លួនយាយឡើងច្រើនគេវិញយាយទម្រាំតែហើបមាត់បានម៉ាម៉ាត់យាយពីថាតឹងទ្រូងហួស
(បញ្ជាក់តិចរឿងនេះខ្ញុំសរសេរអត់រៀបរាប់ថាគេមានកាយវិការមិចខ្លះទេអ្នកអាចស្រមៃសាកមើលខ្លួនឯងបាន)
29/03/2024
