denemek

psikoloji literatürü

sekteye uğrayan bir sürekliliğin içindeyim. bulunduğum noktaya parmak basamam, ama nerede olduğumu çok da iyi bilirim.

çok umursarmışım gibi görünmem. belki de oldukça düşüncesizim. beni bilenler kaba bir yapım olduğunu söyler. ağzımdan çıkan cümleleri beynim süzgecinden geçirmez çoğu zaman. utançla ağzımı kapatmam gerekir ardından belki, fakat ben aksini yaparım. mahcup olmaktansa aynı tarzda bir şey daha söylerim. elimde değil. belki de öyledir. bilmiyorum.

bazenleri böyleyim. hayattan alacağı zevki yitirmiş, yaşlı ve çirkin. oysaki vücudum çok genç, ruhumun aksine. yaşıma şaşırırlar. gösterdiğim de farklıdır çünkü, sunduğum da. kendimi yorgun hissederim bazı zamanlar, sanki ölüm döşeğimdeymişim gibi. o zamanlar huysuz olurum, ve de huzursuz. damarlarımda akan kan durmuş, donmuş gibi bir rahatsızlık kaplar içimi. sanki kalbim atmaz, beynim çalışmaz gibi. zihnim çok sessiz olur, yere bir iğne düşse duyulur.

bazenleri ise tam tersidir halim. yine çok mutlu ve huzurlu değilimdir belki, ama kalbim güm güm atar. kendimi başıboş bırakılmış bir çocuk gibi hissederim. her şeye merak duyarım, düşünce battaniyesine sarılarak gözlerimi kapatırım. zihnimin gürültüsüne katlanamam, vücudum zangır zangır titrer. ellerim bir şeyi kavramak ister, bir şeyler yazıp çizmek ister. zihnimin her bir yanından bir şeyler yapmam için nidalar yükselir, ortalığı bir kaos alır. merak ediyorum, bu halime tanık olsalar şaşırırlar mı? zihnimin karmaşasına karşıt dudaklarımdan düzenli cümleler çıkar. onlarca, yüzlerce, binlerce düşünce bir anlığına da olsa birlikte çalışıp doğru sözleri verirler bana sanki. böyle görseler tanırlar mı beni? ben kendimi tanır mıyım?

cevap şudur: bilmiyorum. bilemem.

kişilik bir aynaymış da yere düşüp kırılmış gibi. her parçada aynı yansımayı görüyorum, fakat hepsi apayrı bir şekil almış. vücudumda birden fazla kişiyle yaşıyormuşum gibi. veya tüm benliklerimi elimden bırakmayı reddediyorum.

geçmişten gelen ben ve henüz tanışma fırsatı elde etmediğim gelecekteki kendim çoktam tanışmışlar da haberim yok. bazenleri bu kadar çok farklı sesi duymak kulaklarımı ağrıtıyor. her biri kendi sesim, her biri yabancı. ben kendimi tanımaktan acizken başkalarının tanımasını beklemek aptallık olur sanırım. bunu söyleyen hangi kendim peki? onu da bilemiyorum.

zannedersem psikolojide bunun bir ismi vardı.