Finn de Boer heeft zijn leven op de rit: hij heeft een zorgzame vriend, een baan als manager in een groot horecabedrijf en staat op het punt een opleiding tot chef te starten wanneer zijn stabiele leven ineens op de schop genomen wordt. Zijn vader i...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
*** Let op: Kan triggers bevatten van zelfbeschadiging ***
De warme waterstraal van de douche laat me nog miserabeler voelen dan ik in eerste instantie verwacht had. Het feit dat ik met opgetrokken knieën op de vloer zit maakt dat gevoel nog net een tikkeltje erger.
Ik weet niet hoe ik me voel. Hoe ik me zou moeten voelen.
Nora had me naar huis gestuurd omdat ze aan me kon zien dat ik mezelf niet was. Dat het nieuws van mijn vaders overlijden me wat deed, maar is dat ook zo? Voel ik me verdrietig? Boos? Of onverschillig? Het lijkt wel een mengelmoes van meerdere emoties bij elkaar, waardoor ik niet weet welk gevoel nu het sterkst op de voorgrond staat.
Het verward me. Al die gevoelens. Ik heb een lange tijd niet meer zo met mijn eigen gevoel in mijn maag gezeten. Niet sinds ze me geleerd hebben hoe ik met mijn emoties om kan gaan. Hoe ik ze kan herkennen en ze kan bespreken.
Ik werp een korte blik op de littekens die langs mijn aderen lopen op mijn onderarmen. Het zijn er niet veel. Vijf in totaal. Een grote misschien. Het ergert me dat het littekenweefsel nooit meer weggaat en me laat terugdenken aan de periode dat het echt niet goed met me ging.
Ik haal mijn vingertoppen langs de grootste groef op mijn linkerpols. Dit is wie ik was, herinner ik mezelf voor de duizendste keer, maar het angstgevoel blijft. Ik sluit mijn ogen en adem rustig in en uit. 3 Seconden in, 3 seconden vasthouden en dan 3 seconden uit.
"Hé, let je op dat je niet te lang blijft zitten?" Thomas loopt de badkamer in en klopt op de glazen deur van de douche. Hij lacht naar me, wanneer hij ziet dat ik zit. Het is een gemeende emotie, maar als ik in zijn ogen kijk weet ik dat hij hier vooral is omdat hij zich zorgen maakt om mij.
"Ik kom er zo uit," zeg ik.
Thomas knikt. Het valt me op dat hij net wakker is. Zijn blonde haren hangen onverzorgd over zijn schouderbladen heen en hij heeft wallen onder zijn ogen hangen van vermoeidheid. Hij zal wel een nachtdienst gehad hebben in de zorg, dan slaapt hij overdag uit tot een uur of zeven. Hij werkt altijd een aantal dagen achter elkaar.
"Heb je vanavond weer nachtdienst?" vraag ik, ergens toch wat schuldig dat ik Thomas van zijn slaap afhoud.
Thomas knikt. "Nog twee."
Ik sta op en draai de kraan van de douche dicht zodat ik me af kan drogen. "Nora heeft je zeker uit bed gebeld?"
Thomas geeft me een handdoek wanneer ik de douchecabine uitstap. "Oma Anna, eigenlijk, maar het is niet erg, oké? Mijn dienst begint om half twaalf. Maak je vooral niet te veel druk om mij."
Ik neem de handdoek van hem aan en droog mijn haar ermee af. "Dat weet ik en ik vind het ook fijn, maar het gaat goed met me! Hoe vaak moet ik dat nog herhalen? Ik kende mijn vader amper."
Ik sla de handdoek om mijn middel heen en knoop hem vast. "Oké, vroeger kende ik hem wel, maar dat is anders dan nu."
Thomas zucht en legt zijn handen op mijn bovenarmen. Zijn vingers wrijven rustgevend langs mijn hete huid. Wanneer hij me aankijkt voel ik een kriebel in mijn onderbuik. Het warme blauw van zijn ogen blijft me kalmeren, hoe lang we elkaar ook kennen. Dat verandert nooit.
