[ប្រលោមលោកខ្នាតខ្លី]

អង្គរក្សរោគចិត្ត🔞

«បានហេីយចេញទៅ»
«បាទ..»មិននិយាយច្រេីននាំសាំ យ៉ុនហ្គីក៏ចេញ
មកខាងក្រៅវិញ ប៉ុន្តែនាយក៏ងាកមកក្រោយ
បន្តិច មុននឹងញញឹមចុងមាត់បែបរោគចិត្តហេីយ នាយក៏លេីកបាតដៃដែលបានប៉ះអង្អែលស្បែក ទន់រលោងអម្បិញមិញនោះមកថេីបខ្សេីតទាំង
បិតភ្នែកស្រៀវស្រេីបកាលបេីបាននឹកឃេីញដង
ខ្លួនម៉ដ្ឋរលោងមួយនោះ។
«ក្រអូបណាស់..»គេពោលតិចៗទាំងពេញចិត្ត
មុននឹងរៀបចំសម្លៀកបំពាក់ត្រៀមទុកអោយ
អ្នកប្រុសតូចរបស់គេ។

«នែ!!លោកឯងគ្មានភ្នែកទេហ្ហេស មិនឃេីញខ្ញុំចុកដៃទេហ្ហ៎?មកជួយជូតអោយបន្តិចមក»
ក្រោយស្លៀកពាក់អាវឃ្លុំបែបចងខ្សែងហេីយ
ជីមីនក៏ទៅអង្គុយគងទាក់ខ្លាមុខកញ្ចក់តុសម្អាងហេីយក៏ជូតសក់តិចៗ តែយូទៅគេក៏ចុកដៃទេីប ហៅនាយក្រាសមកជួយ។យ៉ុនហ្គីក៏ចូលមកជួយជូតសក់តាមសម្ដីម្ចាស់តូចរបស់គេ គេយឺតៗ
ខណៈភ្នែកទាំងគូសម្លឹងតែគល់ភ្លៅសខ្ចីដែលបង្ហាញចេញតាមអាវឃ្លុំឆែកនោះ។បានបន្តិចជី
មីនក៏ទាញលេយប់មកចាក់ដាក់បាតដៃរួចក៏លេីក មកលាបតិចៗនៅត្រង់កញ្ចឹង-ក ឆ្វេងស្ដាំ ដោយ
ភាពទេីសទាល់ ទេីបគេទាញសំយេសកអាវបញ្ចេញឆ្អឹងដងកាំបិតយ៉ាងទាក់ទាញអោយអ្នកដែលសម្លឹងនោះកាន់តែមានចំណង់ភ្លេីងទោសៈកេីនឡេីងផ្ទួនៗ។

«ស្ហឺត!!»ជូតសក់សុខៗ នាយក្រាសកអោន
ទៅថេីបគល់-កសម៉ដ្ឋពីក្រោយរបស់នាយតូច
មួយខ្សឺតបណ្ដាលអោយជីមីនស្ទុះក្រោកឈរជេប្រទិចទៅគេភ្លាមៗ៖
«នែ មនុស្សឆ្កួត នរណាអនុញាញ្ញអោយលោកឯងមកថេីបខ្ញុំ?ចំជាប្រហេីនមែន លោកឯងចង់ធ្វេីស្អី?ចេញទៅ ចេញពីបន្ទប់ខ្ញុំទៅ»ឃេីញទឹក
មុខគេសម្លឹងមកខ្លួនបែបត្រជាក់ ជីមីនក៏ដេញគេចេញ តែគេត្បកមកវិញទាំងសម្ដីទន់ភ្លន់៖
«អ្នកប្រុសតូចមិនចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំទេឬ?»
គេសួរដោយលេីកចិញ្ចេីមម្ខាង កែវភ្នែកនឹងមុខ
ក៏សម្លឹងជីមីនចំៗ ក្នុងភ្នែកនាយឡេីងសរសៃរ
ក្រហមឆ្មេរដូចជាកុំពុងក្ដៅខ្លួនខ្លាំងណាស់ ទាំង
ដែលក្នុងបន្ទប់បេីកម៉ាស៊ីនត្រជាក់សឹងតែអស់
ទៅហេីយ។
«ស្អីគេ?លោកចង់និយាយពីស្អី?»
ជីមីនភ័យបុកពោះ ខំគិតថាគេជាគល់ឈេីមិន
ចេះមានអារម្មណ៍ ឡូវគេសួរចំៗចប់ប៉ាដោយតេី
នាយគិតអីចំពោះគេអោយប្រាកដទៅនឹង?
«ឃេីញថាអ្នកប្រុស អោយដៃខ្ញុំសម្បេីម
ណាស់ អ្នកប្រុសមិនចង់សាករបស់ពិតទេឬ?»
គេត្បកដោយឈានជេីងចូលមកជិតជីមីន ដៃ
មាំចាប់ពន្លេះឡេវអាវខ្លួនឯងម្ដងមួយៗ