တစ်ဦးတည်းသောချစ်ဇနီး(ကျန်း​ကျန့်)

ခင်ပွန်းနှင့်ဇနီးဖြစ်လာကြသည့်သူတွေပင်လျှင် နေ့ခင်းကြောင်တောင်လက်မကိုင်ကြပေ...ကျောက်ကျင်းကော ရုန်းချင်ပေမဲ့ သူ့ကိုဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်ကို ဖယ်၍မရဖြစ်သည်။သူ့မှာ လူမြင်မှာကြောက်ပြီး ဘေးဘယ်ညာကြည့်ရုံတတ်နိုင်၏။

သူ့ကို ယခုလိုပုံစံနှင်မြင်ရသည်က အလွန် စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည်ဟု ကျန်းကျန့်ထင်ပေမဲ့ အလွန်ကြီးလည်း စိတ်မပူစေရက်ပါပေ။

"စိတ်မပူပါနဲ့...တစ်ယောက်မှမလာပါဘူး...တစ်ယောက်ယောက်လာရင်တောင် ကိုယ်ကြိုသိမယ်လို့အာမခံပါတယ်"

စစ်တပ်ထဲမှာ သူပျိုးထောင်ခဲ့သည့်သတိက ပျောက်ကွယ်သွားခြင်းမရှိပေ။ခန္ဓာကိုယ်ပြောင်းသွားသည့်အတွက် သွင်ပြင်လက္ခဏာတွေအများအပြား ဆုံးရှုံးသွားသည့်တိုင် သူအချစ်ဇာတ်ခင်းနေစဥ်မှာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေကို အာရုံတစ်ခုထားနိုင်ရန်က လုံလောက်လေသည်။

နိုး...ဤသည်က အချစ်ဇာတ်ခင်းခြင်းမဟုတ်။သူက တစ်စုံတစ်ယောက်နှင့်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရိုးရိုးသားသားချိန်းတွေ့နေခြင်းဖြစ်သည်။

အဆုံးတွင် ကျောက်ကျင်းကောက အနည်းငယ်အဆင်မပြေဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။သူက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပဲ ကျန်းကျန့်ကို တူးမြောင်းနားက ကြီးမားသောဝါးရုံတစ်ခုရှိရာခေါ်သွားပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။

ရောဆိုသည်က လုံးပတ်အလွန်သေးပြီး အရွက်ကြီးသည့်ဒေသထွက်ဝါးတစ်မျိုးဖြစ်သည်။ယန့်ကျီမြစ်၏အနှီဘက်ခြမ်းက လူများက ဇုံဇီကို(တရုတ်ကောက်ညှင်းဆိုင်းထုပ်) ၎င်း၏အရွက်များဖြင့်ထုပ်ကြသည်။ရောများက အစုလိုက်အပြုံလိုက်ပေါက်လေ့ရှိပြီး အမြင့်အားဖြင့် လူကြီးရင်ဘက်အမြင့်လောက်ရှိတတ်သည်။အရွက်များက အလွန်ထူပိန်းနေသည့်အတွက် သူတို့နှစ်ယောက် ကောင်းကောင်းပုန်းနေ၍ရသည်။ရွာထဲရှိကလေးများက ဝါးရုံများထဲတွင်တွင်းတူးကာ အထဲမှာ ပုန်းစရာနေရာလေးများပြုလုပ်ရသည်ကိုကြိုက်ကြသည်။ထို့ကြောင့် သူတို့ကို အပြင်က နေ ဘယ်သူမှမမြင်ကြရပေ။

အနှီတူးမြောင်းဘေးက ရောဝါးရုံအုပ်က ဘယ်သူ့အပိုင်မှမဟုတ်သဖြင့် ဘယ်သူမှဂရုမစိုက်ကြပေ။အရွက်များက ဟယ့်ရှီရွာက လူများ ၎င်းတို့၏အိမ်ရှေ့နှင့်အိမ်နောက်မှာစိုက်သည်များလောက်မကြီးပေ။သူတို့က ဇုံဇီပြုလုပ်ရန်မသင့်တော်သဖြင့် ရောအရွက်များကိုဘယ်သူမှလာခူးကြလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။ ကလေးများကိုလည်း အနှီတူမြောင်းဘေးမှာ မကစားခိုင်းကြသဖြင့် ဤနေရာက အလွန်တိတ်ဆိတ်လေသည်။