Uzay ve Uzay'lı

10- Eksik Parçalar

"Nabzı hızlandı, kendine geliyor galiba!"
"Uzay! Uzay! Beni duyuyor musun?
Uzay, cevap ver, lütfen!"
Etrafım karanlıkken tek hissettiğim kalp atışım ve Aden'in sesiydi.
"Kalbin atıyor, hala buradasın biliyorum! Aç gözlerini, Uzay!"

Bir eliyle kafamı kontrol ederken diğer eliyle bileğimi tutuyordu. Sesi hiç duymadığım kadar endişeliydi ve kendime gelmem için elinden geleni yapıyordu.
Kafamın içindeki duman yavaş yavaş dağılırken etrafımda olan biteni de fark etmeye başladım. Başkalarını da olduğunu anlayabiliyordum.

"Uzay, eğer güçlerimi kafanda kullanmamı istemiyorsan bir an önce aç gözlerini!" dedi fısıldayarak.

"Hala iznin yok uzaylı." dedim ben de ona cevaben hafif bir gülümsemeyle.
Birkaç saniye sonra uzun süredir kapalı olan gözlerimi araladım ve Aden'in mutlulukla bakan gözlerinin yanında başımda duran diğer insanlardan yükselen sesleri duyuyordum.

"Ne kadardır baygınım?" Diye sordum.
"Ben seni aramaya geldiğimde koridorun sonunda baygın halde yatıyordun. Nabzın da pek hissedilmiyordu o yüzden epeyce endişelendim.. yani, endişelendik.
Yaklaşık bir yarım saat oluyor."

"Ambulansı da aradık, hava şartlarından dolayı gecikti, yakında gelir umarız." diye ekledi kalabalıktan bir adam.
"Peki, anladım," diyerek doğrulmaya çalıştım.
"Korkutmuşum sizi de, vaktinizi aldım kusura bakmayın, ambulanslık bir durum yok, geçer birazdan. Çok teşekkürler." Diyerek başımla herkesi selamladıktan sonra bir an duraksadım. Biz buraya gelirken hava güneşliydi.
"Pardon, hava şartları derken?"

"Bir saat önce bir sis bastırdı, trafik de kitlendi."
Şaşırmıştım, her gün meteoroloji tahminlerine bakardım, sis görmemiştim çünkü.
"Al su iç!" Diyerek yanıma geldi küçük bir kız çocuğu.
Gözleri kocaman, masmaviydi. Suyu bana hızlıca uzattı ve hiç saptırmadan o gözleriyle gözlerimin içine bakıyordu. Beni tanımaya çalışır gibi bir hali vardı. Telaşıydı da aynı zamanda.
Oysaki ben onu tanımıyordum, neden bu kadar önemli biriymişim gibi davranıyordu ki?
"Teşekkür ederim." Diyip zar zor kendime gelmişken gülümsemeye çalışıyordum. Gerçekten de su iyi gelebilirdi, ne zaman kaygılı veya stresli olsam iyi gelir çünkü.

Aden'in yardımıyla doğrulmuşken kapağı hafifçe açıp suyu içtim.
Kendimi serin akan bir şelale suyundan içmiş gibi hissetmiştim. Belki baygınlık geçirdiğim içindir diye düşünüp çok duraklamadan biraz daha içtim. Her yudumda biraz daha dinçleşiyordum sanki.
"İyi geldi mi?" Dedi merakla.
"Evet, hem de çok." Dedim içtenlikle.
"Senin adın ne bakalım?" Dedim. Bir yandan da gözüm ailesini arıyordu ama gözüme kimse çarpmamıştı.
"Lalin." Dedi bilmiş bir tavırla. İsmini seviyordu belli ki.
"İsmimi boynumda taşıyorum." Diyip boynundaki ince, sarı zincirli kolyesini gösterdi. Ucunda da küçük, kalp şeklinde bir Yakut duruyordu.
"Kırmızı demek, hem de Yakut kırmızısı."
Üzerindeki kırmızı hırkası ve kırmızı kurdele tokasından da kırmızıyı sevdiği anlaşılıyordu.
"İsminin anlamı çok güzelmiş, en sevdiğin renk de kırmızı mı?"
"Evet. Güçlü hissettiriyor."
"Tanıştığıma memnun oldum Lalin, çok akıllı bir kıza benziyorsun."
Biz karşılıklı gülümserken birden Aden'e döndü. Dikkatlice ona baktı, Aden de ona. Sonra bir şey farketmişçesine kaşları çatıldı. Sanki konuşur gibi ikisinin de ifadeleri değişti. Bir gariplik vardı, seziyordum.

Etraftaki kalabalık çoğunlukla dağılmıştı, geri kalan da ya telefonla konuşuyor, ya da koridorlar arası dolanıyordu.
İkisi hala sessizliğini sürdürürken dayanamadım.
"Siz tanışıyor musunuz?" Dedim.
İkisi de sözümle birlikte aniden bana döndü.
"Biliyor mu?" Dedi Lalin Aden'e dönüp.

Aden başını onaylarcasına salladı, biraz da tedirginlikle.
"Neyi biliyor muyum, ne oluyor?" Dedim şaşkınca.
Lalin hala Aden'e bakıyordu. Aden de ikimizin arasında kalmış gibiydi, cevap bekliyordum ama susuyorlardı.
Lalin en sonunda sabırsızca bana döndü ve öne doğru bir adım attı.
"Sana bir sır vereceğim," dedi sessizce. Derin bir nefes aldıktan sonra ağzını aralamıştı ki bileğindeki saatte kırmızı bir ışık yanıp söndü.
"Zamanım tükendi, 4. Peronda bekliyor olacağım." Dedi ve arkasını dönüp hızlıca uzaklaştı.