Panna Blanka w San Francisco

Witaj San Francisco.

W środku znalazłam swoje ulubione słodycze, instaxa z wkładami i album do niego. Wyjęłam najpierw album, nie wiedzieć czemu, ale najbardziej mnie przyciągał. Nie bez powodu. Był ręcznie przygotowany przez Marlenę. Okładka koloru fioletowego ze starannym napisem Blanka w San Francisco, a żeby nic się nie zniszczyło to została oprawiona dodatkową folią. Otworzyłam go, spodziewając się białych kartek, lecz pierwsze dwie strony już zostały wypełnione zdjęciami z imprezki pożegnalnej. Marlena wszystko udekorowała dodatkowymi naklejkami i napisami. Wyglądało to po prostu cudownie. 

Łzy stanęły mi w oczach, kiedy spojrzałam na zdjęcie z Beniaminem i Leną. Oboje przytulali mnie do siebie i całowali w policzki. Wyglądali tu, jak moja osobista bańka ochronna. A ja właśnie miałam przed sobą rok bez nich. Jak miałam to przetrwać? Na pewno spotka mnie coś złego i co sama zrobię? 

Beniamin nie był zachwycony moim wyjazdem. Przez pierwszy tydzień próbował mnie przekonać bym zrezygnowała. Później stwierdził, że jestem zbyt uparta. I na końcu, że będę tego żałować. Kolejne dwa dni się nie odzywał, aż w końcu dnia trzeciego przyszedł z kwiatami i przeprosił. 

Za to Lena cieszyła się chyba bardziej niż ja. Usta jej się nie zamykały, gdy opowiadała o atrakcjach, jakie powinnam odwiedzić i przystojnych mężczyznach, jakich będę miała szczęście spotkać. Ogromnie mi zazdrościła, ale w ten pozytywny sposób. 

– Kochanie, pora jechać na lotnisko. – usłyszałam łagodny głos mamy dobiegający od strony wejścia. Spojrzałam tam i zauważyłam kobietę wpatrującą się we mnie ze łzami w oczach. 

Spojrzałam na zegarek. Lot miałam dopiero za dwie godziny, ale faktycznie powinnam być wcześniej. Wszystkie formalności zajmują mnóstwo czasu, a ja koniecznie musiałam wyjechać tego dnia. 

– Proszę nie płacz, bo też się rozkleję. – powiedziałam, podnosząc się z łóżka.

– Przepraszam... – uśmiechnęła się łagodnie, w zewnętrznych kącikach pojawiły jej się zmarszczki.
– Po prostu będę za tobą bardzo, bardzo tęsknić. 

– Ja za wami też. Jeszcze bardziej. – odpowiedziałam, przytulając się do jej delikatnego ciała. Mama była twardą babką, jak to mawiała Lena, ale z postury wyglądała jak porcelanowa laleczka. 

Spakowałam prezent do walizki i oddałam ją tacie, który zaniósł moje bagaże do auta. Mama w tym czasie poszła się na szybko przebrać, a ja ostatni raz w tym roku rozglądałam się po naszym mieszkaniu. 

 Rodzice odwieźli mnie na lotnisko i co najmniej piętnaście minut żegnali. Nasłuchałam się wykładów na temat bezpieczeństwa i innych takich. Marlena wyszła z domu, przed moim odjazdem, więc nie miałam szansy by jej porządnie podziękować i się pożegnać. 

Przed wylotem jak dziadek nas odwiedzał, wyciągnął mnie na spacer do parku. Kiedy chodziłam do podstawówki, przechodziliśmy przez ten park każdego dnia. Usiedliśmy na ławeczce koło placu zabaw. Mężczyzna wspominał czasy, kiedy też byłam w wieku bawiących się dzieci. Pierwszy raz od dawna opowiedział mi bajkę. 

To była bajka o małej pandzie o imieniu Pink, która nie wierzyła w swoje umiejętności. Pink marzyła o zostaniu najlepszą tancerką w całym lesie bambusowym, ale zawsze czuła się niezręczna i niepewna na parkiecie. Pewnego dnia, podczas ważnego konkursu tanecznego, Pink postanowiła przełamać swoje obawy i dać z siebie wszystko. Mimo początkowych niepowodzeń, dzięki wytrwałości i wiary w siebie, panda zaskoczyła wszystkich swoim niesamowitym talentem. Wygrała konkurs i odkryła, że wierzenie w siebie to klucz do osiągnięcia swoich marzeń.

Wtedy tego nie rozumiałam, ale już wiem, że bajki były przenośnią. Dziadek w każdą bajkę wkładał trochę realiów z życia. 

Półtorej godziny na lotnisku dłużyło mi się jak nigdy w życiu. Mało brakowało, a uciekłabym stamtąd. Na szczęście z lecącego samolotu nie musiałam uciekać, bo udało mi się przespać prawie całą podróż. Nigdy nie należałam do tego typu, który śpi w drodze, wręcz przeciwnie. Jednak zmęczenie musiało zrobić swoje, z czego nie ukrywam, że się cieszyłam. 

W San Francisco byłam chwilę po piątej. Pierwsze co zrobiłam to zdjęcie do albumu. Nie mogłam zaprzepaścić pracy Marleny, a to bardzo fajne wspomnienie. 

Speszona spojrzeniami ludzi wokół, schowałam instaxa wraz ze zdjęciem do torby i ruszyłam do wyjścia. Tam gdzieś powinni czekać na mnie przyjaciele rodziców. Byłam tu już dokładnie cztery razy, teraz pięć. Często jeździliśmy na wakacje z rodzicami, raz z dziadkiem. Dlatego wydawało mi się, że znałam to miasto. Prawda okazała się zupełnie inna, kiedy wydostanie z lotniska okazało się moim pierwszym problemem. 

– Blanka? – niska kobieta, złapała mnie za ramię. Prawie ją minęłam, a była to ciocia, której szukałam już dobre dwadzieścia minut. 

– Dziecko, jak ty wyrosłaś! – zawołała, przyciągając mnie do siebie. Mimo tego, że była niska to siły jej nie brakowało. Niemalże dusiła mnie swoimi ramionami. 

– Witaj ciociu. – uśmiechnęłam się, odsuwając na bezpieczną dla mnie odległość, czyli trzy kroki. 

– Na pewno jesteś wykończona podróżą, chodźmy. – zabrała moją walizkę i ciągnąc ją za sobą kontynuowała.
– Louis czeka w aucie, a ja wyszłam po ciebie, żebyś nie musiała się błąkać po lotnisku. – zaśmiała się ciepło, spoglądając w moją stronę. 

– Bardzo dziękuję. – odpowiedziałam, starając się ją dogonić. Jednak moja kondycja nie była na najlepszym poziomie, nawet na dobrym nie była. 

– Jesteś pewna, że to nasza Blanka? Wygląda jak miss model! – zawołał wujek Louis na mój widok. 

Czułam jak moje policzki stawały się ciepłe, i to wcale nie od słońca. Byłam naprawdę żałosna, że cieszyły mnie tak głupie teksty. 

Zapakowaliśmy się do auta i ruszyliśmy w trasę. Przed sobą mieliśmy prawie godzinę jazdy. W tym czasie zostałam przepytana z każdego możliwego tematu. Zaczynając od rodziców, przez chłopaka, kończąc na ulubionej babeczkarni cioci. 

– Witaj San Francisco. – szepnęłam, po wyjściu z auta. Znajdowaliśmy się już przed domem, gdzie spędzę, aż jedną noc.

Mam nadzieje, że choć trochę spodoba Wam się ta historia. Mi się podoba, ale wiadomo nie jestem zbyt obiektywna w tej sprawie. Dajcie znać w komentarzu! 
A ja zapraszam Was już dziś do drugiego rozdziału już z San Francisco.