"ဟန်ထိန်းခဲ့ပါသေးတယ် နွယ်"
"မဖြစ်သင့်ဘူး ဟန် တို့နှစ်ယောက်စလုံး မိန်းမသားတွေ"
လာပြန်ပြီ ဒုတိယ သွယ်သာဟန် ဟုဟန်စိတ်ထဲတွေးလိုက်မိသည်။
"အချစ်မှာ ခွဲခြားနေစရာမလိုပါဘူး နွယ်ရာ"
"ပတ်၀န်းကျင်ဆိုတာရှိသေးတယ် ဟန်"
"ပတ်၀န်းကျင့်က ဟန်တို့ကို ထမင်းကျွေးထားတာမှ မဟုတ်တာ"
"တော်တော့ဟန် ဆက်ပြောနေရင် နွယ့် ဟန်ကိုရှောင်ရလိမ့်မယိ"
"နွယ့်"
"နွယ့်ကို မအော်နဲ့ဟန် နွယ်မကြိုက်ဘူး"
"ဒါလေးနဲ့ ဟန်ကိုရှောင်စရာလိုလို့လားနွယ်"
"တော်ပြီဟန် နွယ်ဆက်မပြောချင်တော့ဘူး"
နွယ်ထွက်သွားသည်နှင့် ဟန်ရုပ်ကြိုးပြတ်လဲကျသွားခဲ့သည် မောင်မောင်တို့တောင် သွားမကြိုဖြစ်တော့ချေ။
_
ဒီနေ့ဆိုလျှင် မောင်မောင်ရွာကို ပြန်ရောက်တာ ၂ရက်ရှိချေပြီ ဖေဖေရော မေမေရော တစ်ရွာလုံးကပါ ဂရုစိုက်သည့်အပြင် မမသွယ်ကပါ မောင်မောင်အား သဲသဲလှုပ်လာသည်။
"မောင် ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် နာနေသေးလို့လား ဖြည်းဖြည်းထ မမသွယ်ကို ကိုင်ထား"
"မမသွယ်"
"ရှင်"
"မောင်မောင် နားကြားမှားသွားလေသလား"
"ဟင့်အင်း မမသွယ်ကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလားခေါ်တာပါရှင်"
"မဖြစ်သင့်ဘူးဆို"
"အိုမသိချင်ဖူးမောင်ရယ် မမသွယ်ဂရုမစိုက်တော့ဘူး မမသွယ်သိတာတော့ ဟောဒီက ရှင်လေးကို မေတ္တာပိုမိနေပြီဆိုတာပဲ"
"မမသွယ်"
"ရှင်"
"သိပ်ကို ချစ်ချင်စရာကြီး မမသွယ်ရယ် မောင်ရူးတော့မာပဲ"
"မောင် သွယ်က လူကောင်းလေးပဲ အိမ်ထောင်ဦးစီးတော်နိုင်မာနော်"
"လူ့ကိုသာ တက်နင်းသွားလိုက်ပါတော့လားဗျာ"
ထိုစကားကြောင့် မောင်မောင်နဲ့သွယ်က အသံထွက်လာအောင်ပင် ရယ်မိသည် အခန်းအပြင်ဘက်က ချောင်းနားထောင်နေတဲ့ သူကြီးဦးလွန်းမောင်တစ်ယောက်ကတော့ တပြုံးပြုံးနဲ့ပင် သွားကိုနားရွက်တက်ချိတ်တော့မည့်အတိုင်း။
