SARMAŞIK +18

12. Bölüm "AŞKIN MİLADI"

Hayır...

Sırf koleksiyonundaki nadide mücevherlerden oluşan o takıyı almak için oğluyla düşman olmuş onu oraya tıkmıştı.

Saruhanlar köklü bir aileydi. Ve biri Saruhanlar hakkında illa bir şey bilecekse ilk bildikleri yedi kuşaktan beri elmas madenleriyle uğraştıkları olmuştur.

Saruhanlar parayı severlerdi. Ve ne şanstır ki kader hep onlara gülerek en nadide en güzel parçaları hep onların önüne çıkartırdı.

Parayla bir yere kapatılan mücevher tasarımcıları bir yana şirketlerindeki çalışanlar bile şirketten bir yere ayrılamıyorlardı.

Aldıkları güvenlik o kadar sıkıydı ki telefon görüşmelerine bile zar zor izin veriyorlardı. Tabii bunların karşılığı oldukça fazlaydı.

İşten ayrılmak isteyen insanlar için özel bir yaşam planlanıyordu. Sahte kimlik, sahte yaşam...

Saruhanlardaki para o kadar çoktu ki her birine bu uygulamayı uygulamak hiçbir zarar ettirmiyordu.

Aldıkları bu güvenlik sayesinde ne tasarımlarında çalınma ne de ihalede söylenecek miktarın yüksekliği sızdırılıyordu.

Gerçi hiçbir mücevher için çalınmadı diyemezlerdi.

Gizli odaya girme yetkisi olan birkaç kişi birkaç parça çalıp kaçmak istemişlerdi ancak bunu başaramamışlardı.

Cezalarıysa boş bir intikam avına düşmesinler diye ölümdü. Sır gibi saklanan ölümler sayesinde herkes bunun doğal bir ölüm olduğunu zannediyordu.

Diğer bir yandan çalınmayan ama çalınmak istenen bir takı vardır. Yedi kuşak boyunca bunu başarmaya tek yaklaşan kişi aile fertlerinden biriydi.

Bizzat tasarım sahibinin babasıydı.

O takıyı çalmak için oğlunu hastaneye yatırmış bütün işleriyle olan ilişkini kesmek için hisse devir sözleşmesi hazırlamıştı.

Para gerçekten insanın gözünü boyuyordu.

Hastaneye gelene kadar olanların hepsi Melikşah'ın gözü önünden film şeridi gibi geçti. Şu zamana kadar yaptıklarını ve yapamadıklarını düşündü durdu yol boyunca.

Hasta olduğunu biliyordu, bunu kabul da ediyordu. Sadece hoşlandığı kadından bunu duymak asla hoşuna gitmediği için bu durumu kendine yediremiyor ve esip gürlüyordu.

Ambulans Melikşah'ın arabasından önce varıp durduğunda mecburen bir süre arabada bekledi.

Ortalık sakinleştikten sonra ağır bir şekilde araçtan indi ve hastaneye doğru yüzünde düz bir ifade ilerledi.

Dışarıdan görenler onun içeriye bir şey sorup çıkacak kadar ilgisiz ve bağımsız olduğunu düşünüyor, heybetine gözlerini açarak bakıyorlardı.

Bir hayli vücuduna yüklenmiş bu adam için bu betimlemeleri yapmak kolaydı ancak o koca vücudun içindeki küçük kalmış kalp için aynısı söylenemezdi.

Küçüklüğünden beri bir avuç sevgi görmemiş bu kalp küçücük kalmıştı. Bir şeyi büyütmek zaman isterdi. Ama zamandan da çok emek ve o emeğin zahmetin ne kadar büyük olduğu önemliydi.

Melikşah Saruhan bundan nasibini almamıştı. Aslına bakılırsa Saruhanlardaki kimse sevgi görmemişti. Hepsi bir robot gibi yaşıyor ve ölüyordu.