Sevgili sen,
Eylül'üm.
-----
Hislerimin yoğunluğu kulaklarımda uğultuydu.Seni kaybetmenin acısı şakaklarım da bir sancı.Nereden nereye kadardı hayat, topraktan ana rahmine ve yeniden toprağa,soğuğa,karanlığa... Senin nereye gittiğini bile bilmiyorum,nerede olduğunu,ne hissettiğini,acını ve kederini.Mutluluğumda mutlu oldun,ağladığımda ağladın ve olduğun süre kadar yanımdaydın.Bir ten kadar yakındık birbirimize.Bir ateş kadar yandı içim,bir buz kadar soğuktu kalbim.Ama sen ben varken vardın,ben hâlâ varken olmamana kıyasla.Bir gonca gülün tohumunda arayacaksın hüznü.Yapraklarım seni tutmaya yetmediği vakit suçlu ben miydim?
Sevgili sen, sevgili küçük.
Korkmayacağım karanlıktan çünkü sen en karanlıktasın, ve yeniden korkmayacağın aydınlıktan çünkü sen ışığın oradasın.Ellerimle dokunmak isterdim varoluşuna,senin tenin,senin gözlerin,yarama merhemdir.Çektiğim her sancıyı hak ettim, ediyorum.Ettiğim her beddua boynuma dolanır bir intihar ipi gibi, izlerini aynalarda görüyorum.
Fakat sevgili sen, sevgili küçük.Bana bu hayatta neden var olduğumu hatırlattın,yaşama isteğimi körükledin,savaşma,direnme gücümü...Tanrı beni kor ateşlerde yakacak bilirim, sensiz kalmayı ben istedim.Sensizliği bile bile seçtim.Ama yemin olsun o parlak gözlerine çiçeğim,senin üzerine bir gonca bilmeyeceğim.Bir ten,bir dokunuş kadar yakındı yüreğim, yüreğine.Tabi seni kaybedene kadarmış her şey.
Beni bekle küçük.
Orada olacağım,bir ten uzağında.
KK - 1th September
