ဦးခေါင်းထက်၌ ပန်းသရဖူကိုပန်ဆင်ထားသော Eurydiceက လက်ထဲ၌ တောပန်းလေးများဖြင့်စုစည်းထားသော ပန်းစည်းကို ကိုင်ဆောင်လျက် Orpheusဆီသို့လျှောက်လာလေသည်။
Orpheusသည် တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာနေသော Eurydiceအား မြတ်နိုးမဝသော ချစ်မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်ပါ၏။
ကောင်းကင်ယံထက်က အလှနတ်ဘုရားတစ်ပါး ဆင်းသက်လာသည့်အတိုင်း Eurydiceဟာ သိပ်ကိုလှပလွန်းတယ်...။
Eurydiceဟာ သူ့ဘဝမှာ တစ်ဦးတည်းသောမြတ်နိုးရာလေးဖြစ်၏။Eurydiceကို ချစ်လွန်းအားကြီးလို့ သူ့အချစ်တွေဟာ စာဖွဲ့၍ မမှီနိုင်အောင်ပါပဲ..။Eurydiceသည် သူ့ဘဝ။သူ့အသက်ရှင်ရာ အကြောင်းပြချက်လေး။Eurydiceမရှိသည့် ဘဝဆိုတာတွေးတောင်မတွေးကြည့်ရဲ...။အဲ့ဒီအခါကျရင် သူ့ဘဝလည်းနိဂုံးချုပ်သွားမည်ဖြစ်သည်။သူသည် Eurydiceအား ရိုးတွင်းချဥ်ဆီထဲစိမ့်အောင် ချစ်ရပါသည်။နောက်ဘဝဆက်တိုင်းဆက်တိုင်းလည်း Eurydiceကိုသာချစ်နေမည်ဖြစ်သည်။
Eurydiceကိုကြည့်ရင်းမှ ပါးပြင်ပေါ်သို့မျက်ရည်တစ်စက်ဟာ ဖြတ်သန်းစီးဆင်းသွားပါ၏။အဲ့ဒီမျက်ရည်က ပျော်လွန်းလို့ကျတဲ့မျက်ရည်တွေပါ။ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကို ပိုင်ဆိုင်ရတဲ့အခါ ဝမ်းသာလွန်းလို့ ကျတဲ့မျက်ရည်တွေပေါ့။
"ဟင်...ေမာင် ငိုနေတယ်..."
Eurydiceဟာ သူ့မျက်ရည်တွေကိုမြင်သောအလာ အလန့်တကြားဘေးဖြစ်သွား၏။မျက်ဝန်းလေးတွေကလည်း စိုးရိမ်နေဟန်။သူဟာ မျက်ရည်စက်တွေကို ကပြာကယာပွတ်ဆွဲသုတ်လိုက်ရင်းမှ...
"မောင်...ငိုနေတာဟာ မောင့်အသက်ကို ပိုင်ဆိုင်နေရတယ်လို့ တွေးလိုက်မိတိုင်း ဝမ်းသာလွန်းလို့ကျရတဲ့မျက်ရည်တွေပါ..."
"မောင်...ကျွန်ုပ်ကို အဲ့ဒီလောက်တောင်ချစ်သလား..."
"မောင့်ရဲ့အသက်ထက် ချစ်မြတ်နိုးရပါတယ် Eurydiceရယ်....မင်းဟာမောင့်ရဲ့ရှင်သန်မှုလေးပါပဲ.."
"ကျွန်ုပ်လည်း မောင့်ကိုသိပ်ချစ်ပါတယ်....."
Orpheusဟာ Eurydice၏လက်နှစ်ဖက်ကို မြဲမြံစွာဆူပ်ကိုင်ရင်းမှ ကတိသစ္စာပြုခဲ့သည်။
