Babasının kızı / FİNAL/

31- Urfa

BARLAS'IN GÖZÜNDEN-

Bulduğumuz o mektuptan sonra soluğu bir deniz kenarında almıştık.

" Abi, mektubu okuyacak mısın?" Diyerek beni düşüncelerimden çekip çıkardı Ilgaz.

Ona kafamı sallayıp zarfı açıp içindeki kağıdı çıkkartım. Dikkatli bir şekilde kağıdı açtım.

Derin bir nefes aldıktan sonra sesli bir şekilde okumaya başladım.

Çocuklarıma:

Bugün yine son zamanlarda olduğu gibi kabusla uyandım. Bu sefer ki kabus öylesine gerçekçiydi ki artık çareyi bu mektubu yazmakta buldum.

Öncelikle sevgili oğlum, Barlas'ım. Sen gerçekten çok akıllı bir çocuksun oğlum. Beni hiç üzmedin şu zamana kadar. Bazen fazlasıyla olgun olman beni korkutsada sen gerçekten mükemmel bir çocuksun ve eminim ki de mükemmel bir abi olacaksın.

Gördüğüm kabuslar sürekli benim ölümümle bitiyordu. Korkuyorum. Kızımı kucağıma alamadan, kokusunu içime çekemeden öleceğim diye ödüm kopuyor.

Kızım, Zeynep'im. Evet az önce adına karar vermiş bulundum. Bir anda içime doğdu ve sana Zeynep'im diyesim geldi. Çok güzel bir kız olacaksın eminim ki. Eğer olurda eğer seni kucağıma alamadan ölürsem seni çok sevdiğimi bil olur mu?

Ben ailemi çok severdim. Onların üzmemek için çok çabalardım ama ben onları hayal kırıklığına uğrattım. Servet'i aileme tercih ettim. Ama hayır bundan pişman değilim çünkü eğer bunlar yaşanmasaydı sizlere sahip olamazdım. Bu hatamın iyikileri sizlersiniz o yüzden lütfen farklı düşüncelere kapılmayın.

Ama yine de ailemi terk ettiğim o günü unutamıyorum. Onlara son sarılışım olduğunu bilmeden bana sarılan kardeşlerimi, arkamdan çokça ağlayan canım annemi ve babamın inat etmesini sindiremeyip onu arkamda bırakışımı unutamıyorum, aklımdan çıkmıyor.

  Ölmeden önce onlara son bir kez sarılıp helalliklerini almak ve beni affetmelerini çok isterdim. Ben bunu yapamadan ölürsem eğer, bunu siz yapın olur mu?Size zor gelirse bunu yapmayadabilirsiniz ama eğer bana vasiyetim ne diye sorsalar şüphesiz bu olurdu.

Sizleri çok sevdiğimi asla unutmayın. Birbiriniz koruyun kollayın ve her ne olursa olsun birbirinizden hiç ayrılmayın.

Sevgiler, anneniz.

Kağıdın ıslanmasıyla ağladığımı fark etmiştim. Elimin tersiyle göz yaşlarımı silip kağıda katladıktan sonra zarfa geri koydum.

Başımı kaldırıp Ilgaz'a baktığımda sessizce ağladığını gördüm.

" Annem beni sevmiş, adımı Zeynep koyacakmış." Diye fısıldadı.

Burukça bir tebessüm ettim ve göz yaşlarını silip kafasını göğüsüme yasladım.

" Abi bana Zeynep'im demiş." Dedikten sonra şiddetli bir şekilde ağlamaya başlamıştı.

Onu sakinleştirmek için saçlarını okşmaya başladım.

" Ağlama artık abicim." Dedim kısık bir sesle.

Annemin ardından bir mektup bırakmış olmasına hala inanamıyordum. Bunu yıllar sonra şans eseri fark etmiş olmam da cabasıydı.

Bir süre sonra Ilgaz'ın ağlamaları kesilmişti. Kafasını kaldırıp derin bir nefes aldı ve göz yaşlarını silip bana baktı.

" Annemin vasiyetini yerine getirecek misin?"