" Jay အတန်းသွားတော့မှာလား ကိုကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ "
" မလိုဘူး "
မနက်စောစောစီးစီး လက်ခံရရှိလိုက်တာကတော့ Jayဆီကငြင်းပယ်ခြင်းပါ၊တကယ်သုံးရက်အတွင်းမှာ ဒီကလေးဆီက သူဘယ်နှခါလောက် ငြင်းခံနေရပြီလဲ၊ Jay ကတော့ သူ့ကိုရှိတယ်လို့ မထင်ဘဲ မနက်စာကို အေးအေးဆေးဆေးစားနေပါသည်၊ သူ့ဘက်ကိုတစ်ချက်လေးတောင် လှည့်မကြည့် တကယ်ကိုနေနိုင်လွန်းတဲ့ကောင်လေးပဲ၊
" ညနေကျရင်ရော ကိုကို လာကြိုပေးရမလား "
" မလိုဘူး "
" ဒါဆို ကိုကိုတို့ ညကျရင် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ကြမလား "
"နားငြီးလိုက်တာ ပါးစပ်ပိတ်ပြီးစားလို့မရဘူးလား"
သူ့ဘက်ကနေ ဆက်တိုက်မေးခွန်းတွေမေးနေပေမယ့်လို့ Jay ဘက်ကတော့ သူ့ကိုတန်ပြန်အငြင်းတွေပဲ ပေးနေဆဲပါ၊
" ကိုကိုကဘယ်လိုစားရမှာလဲ၊ပါးစပ်ပိတ်ပြီး စားလို့မှမရတာကို ကလေးလေးကလဲ "
သူဒီလိုပြောတော့ Jay ကသူ့ကိုစိတ်ကုန်နေပြီဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ကြည့်လာသည်၊သူကတော့ရယ်ချင်နေမိပါသည်၊ Jay ကိုစရတာ တကယ်ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်၊ နောက်ပြီး သူစလိုက်တဲ့အချိန် ဖြစ် လာတဲ့ Jay ရဲ့အမူအရာတွေက အရမ်းကိုချစ်ဖို့ကောင်းနေတာပဲလို့ တွေးမိတယ်၊ တကယ်ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလို့ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်တဲ့နေရာမှာသာ ဖွက်ထားလိုက်ချင်တော့တယ်၊
" မေမေ ကျွန်တော် သွားတော့မယ် "
Jay က မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ မေမေ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အတန်းသွားဖို့ပြင်တော့တယ်၊
" သားငယ်လေး ဂရုစိုက်သွားနော် "
" ဟုတ် မေမေ ချစ်တယ်နော် "
" ကိုကို့ကိုရော "
သူ့စကားကြောင့်မနက်စာစားပွဲကနေထွက်သွားဖို့ပြင်နေသူဆီကမျက်စောင်းတစ်ချက်လက်ခံရရှိလိုက်ပါတော့သည်၊
" သားကြီးလဲ အလုပ်သွားတော့မှာမလား "
" ဟုတ် မေမေ ကျွန်တော်လဲသွားတော့မယ်နော် "
YOU ARE READING
TOXIC
Fanfiction" တစ်ချိန်ကျကိုကို့ကို ကျွန်တော်က စောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ် " " မင်းအဲ့လိုငါ့အပေါ်ကိုလိုက်ကောင်းပေးမနေစမ်းပါနဲ့၊ မင်းကိုမြင်နေရလေ ငါရင်နာရလေပဲ မင်းကအချစ်ခံရလေငါက သိမ်ငယ်ရလေပဲ ဘာလို့ငါ့ကိုကျ မလိုချင်ရတာလဲ မချစ်ရတာလဲ "
