Beter een goede buur...

Charlie werd wakker. De dag begon zoals gewoonlijk: hij liet zich wakker kussen door de warme stralen van de douche en maakte het af met een sterke kop koffie bij het ontbijt. Zijn ontbijt bestond uit een geroosterd broodje met boter en een dikke laag pindakaas. Het laatste hapje verkruimelde hij boven de vissenkom. Bertus de goudvis zwom naar boven en at de broodkruimels gretig op.

'Geniet er van nu je nog kan jongen. Morgen is het vrouwtje weer thuis en dan ga je weer op een strikt dieet van vlokjes visvoeding.'

Na een blik in de spiegel geworpen te hebben, haalde hij zijn autosleutels van het haakje naast de deur af en liep het huis uit. Zodra hij één stap buiten had gezet, zag hij dat de auto geen optie was. Op de voorruit zat een dikke laag ijs en als Charlie ergens een hekel aan had waren het koude handen. Charlie liep achterom richting de schuur om zijn fiets te pakken. Maar wat hij niet wist, was dat die keuze zijn leven na vandaag voorgoed zou veranderen.

Al fietsend naar zijn werk kwam hij hier en daar wat bekenden tegen. Ze groetten hem niet van harte, maar dat zou wel met de kou te maken hebben, dacht Charlie. Al kon het ook iets te maken hebben met vorige week zaterdag. Die avond was hij op het dertigste verjaardagsfeest geweest van één van zijn beste vrienden, Arjen. En dat betekende zuipen. Wat hij ook probeerde, hij kon nooit maat houden. Toen de vriendin van zijn vriend er wel heel leuk uit begon te zien, had hij besloten op te stappen en naar huis te gaan. Ver was hij niet gekomen. Na ongeveer drie meter fietsen, was hij in het eerste bosje gevallen wat hij tegenkwam. Opstaan was onmogelijk en het bosjes voelde comfortabel genoeg om lekker in weg te dutten, maar iets in hem zei dat hij op moest staan en naar huis moest gaan. Fietsend ging het hem absoluut niet worden, dus hij was te voet verder gegaan en had zijn fiets de volgende dag opgehaald. Gelukkig was zijn vriendin die avond niet thuis geweest, anders had hij het sowieso moeten bezuren.

Dat was gelukkig allemaal achter de rug. Nieuwe week, nieuwe kansen, dacht hij bij zichzelf. Hij fietste de laatste bocht om richting kantoor, toen hij plots de fiets onder zich voelde wegglippen. Met een smak kwam hij op het wegdek terecht, maar het was zo glad dat hij niet stopte en door bleef glijden richting de kant van de weg. Hij probeerde overeind te krabbelen, maar het lukte niet. Hij gleed steeds verder. Als hij nu niet heel snel iets zou verzinnen, zou hij naar beneden vallen richting de rivier die zo'n vijf meter lager lag dan het wegdek. Hij wist niet wat hij liever had. Dat de rivier bevroren was en hij daar in ieder geval stil kwam te liggen, of dat het water hem zonder botbreuken kon opvangen, maar hij onderkoeld zou raken en god weet waar zou eindigen. Maar wat Charlie wilde, veranderde niks aan de uitkomst. Hij viel over de rand en kneep zijn ogen dicht. Een paar seconden later werd alle wind uit hem geslagen door het ijskoude water wat hem meteen vastgreep en meesleurde.

Charlie hapte naar lucht. Even was hij bang dat hij zou stikken door de kou, maar zijn adem kwam in gierende teugen weer bij hem terug. Hij probeerde kalm te worden, want hyperventileren zou hem alleen maar sneller de dood in jagen. Als hij niet snel de kant op kon komen zou hij doodgaan. Net voordat zijn leven aan hem voorbij kon flitsen, botste hij tegen een dikke boomwortel aan. Gedreven door instinct greep hij hem stevig vast en bleef even hangen om uit te hijgen. Hij keek om zich heen en zag dat hij via de boom de kant op kon klimmen. De laatste keer dat hij dat had moeten doen was toen hij nog op de basisschool zat en de temperatuur een stuk hoger lag. Toen was het ook een lolletje geweest tussen hem en zijn vrienden. Voor zover hij het zich kon herinneren was het Pascal geweest die hem toen in het water had geduwd en Arjen die zijn kleren in de boom had gehangen. Was dit dan toch zijn leven die aan hem voorbij begon te flitsen?

Na een paar minuten begon hij te klappertanden. Geen goed teken wist hij. Met al zijn kracht trok hij zich omhoog en klauterde langs de boom op de kant. Hier liet hij zich vallen, maar hij wist dat hij nu moest handelen, anders zou het alsnog zijn einde zijn. Hij trok zijn kleren uit en begon op en neer te springen en zich warm te wrijven. Hij rende stukjes heen en weer en keek om zich heen om iets te vinden om zich eventueel mee te bedekken. Tot zijn verbazing zag hij een bruin gewaad liggen bij de struiken. Hij kon zijn geluk niet op. Snel trok hij het over zijn hoofd. Daarna zag hij wat verderop een wollen doek liggen. Deze drapeerde hij over zijn schouders. Nog iets verder, bij het begin van een pad, stonden een paar schoenen precies in zijn maat.

Het werd steeds vreemder, maar Charlie was zo dankbaar dat hij nu niks in twijfel wilde trekken. Langzaam begon hij warm te worden. Hij liep wat verder het pad op. De lucht om hem heen leek ook op te warmen en de zon leek weliswaar te gaan schijnen. Het werd nu zo warm dat het wel zomer leek. In de verte hoorde hij dierengeluiden en pratende mensen. Hij liep richting de geluiden en stuitte op wat een ouderwetse boerenmarkt leek. Toen hij dichterbij kwam, zag hij Jon Smid. Maar Jon was al een paar maanden vermist. Zijn vrouw dacht dat hij was weggelopen, maar hier stond hij, nog geen kilometer van het dorp. Charlie liep op hem af en legde een hand op zijn schouder.

'Charlie, mijn jongen! Jij ook hier? Ik dacht al dat ik nooit meer iemand van vroeger zou tegenkomen. Of nou ja, eigenlijk van de toekomst,' lachte Jon.

'Hè Jon, waar heb je het over? Wat is hier in 's hemelsnaam aan de hand?'

'Oh Charlie. Je gaat het niet geloven. Het enige wat ik je nu kan zeggen is dat je leven nooit meer hetzelfde gaat zijn en dat je helaas nooit meer terug kan naar je eigen tijd.'

Jon liet zijn hand op Charlies schouder rustten en loodste hem mee naar een bankje in de zon. Toen Charlie iets beter naar Jon keek, zag hij dat hij precies dezelfde kleren aan had als hem. Ach ja, dacht hij, als ik dan toch vast moet zitten in een andere tijd met iemand, dan is Jon bij lange na de ergste niet...