My Reborn - TOM II

9. Drugi

— Czy on powinien pić w takim stanie?

— Rose, Rose, Rose. — Rozbawiony pokręcił głową. — Przecież doskonale wiem, co jest dla mnie najlepsze.

Dla mnie?

— Wytłumacz, proszę — wypaliłem.

Rzadko kiedy kogoś o coś prosiłem, jednak teraz byłem w tak opłakanym stanie, że koniecznie musiałem poznać odpowiedzi na swoje pytania.

— Drogi pielgrzymie, przybyłem tutaj z pewną misją — odrzekł ucieszony. Wygodniej rozsiadł się na kanapie i obdarzył mnie ciepłym spojrzeniem. — To jest ogólnie strasznie skomplikowane, ale postaram ci się to jakoś wytłumaczyć. No to zacznijmy od tego, że jestem tobą. Twoimi myślami, wyobraźnią i ogólnie wszystkim. Odkąd stałeś się chʼį́įdii, trochę się pozmieniało. Stary, w sumie to nawet nie wiem czemu, ale wewnętrznie próbujesz się przed tym bronić. Nie chcesz być jednym z nich i to zrozumiałe, bo nigdy tak naprawdę nie byłeś zły, Nate. Może nie byłeś też aniołkiem, ale nie róbmy z ciebie szatana. — Wesoło się roześmiał. — Wiesz, to wygląda trochę tak, jak ciało, które broni się przed trucizną. Za wszelką cenę starasz się jej pozbyć, ale nie jesteś w stanie. Rozumiesz?

— Nie.

— No, trochę ci się nie dziwię. Odkąd jesteś chʼį́įdii, masz dwa oblicza. Jednym jest Nathan Bloodworth, a drugim Nathan D'Abernon, czyli ja. Znaczy ty — szybko się poprawił. — W każdym razie mam swoją misję i muszę ci pomóc.

A kim ten cham myślał, że był? Oprócz tego, że był mną, w rzeczy samej. Jaką niby misję? W czym chciał mi pomóc.

— Wstań — rozkazał. Nie wiedziałem czego ode mnie chciał i na początku pragnąłem się opierać, ale uznałem, że i tak nie mam nic do stracenia, a cała ta sytuacja jest wystarczająco dziwna. — Musisz mi zaufać, to naprawdę ważne. Czy jesteś w stanie mi zaufać? To znaczy sobie?

W sumie to nie, ale mógłbym spróbować. Z westchnięciem skinąłem głową i posłusznie wstałem w kanapy. Moje lustrzane odbicie uśmiechnęło się jeszcze szerzej.

— To jest stan wyższej konieczności, wybacz mi.

Nim zdążyłem się zorientować, Nathan przyłożyłem rękę do mojego ramienia i lekko mnie popchnął. W rezultacie padłem na podłogę niczym długi.

Już nigdy sobie nie zaufam.

Nagle obudziłem się w ciemnym pomieszczeniu, z którego nie byłem w stanie wyjść. Najgorsze było to, że widziałem wszystko to, co robił ten gorszy Nathan. Czułem się jak kukiełka w teatrze. Byłem wszystkiego świadomy, ale nawet nie byłem w stanie się odezwać.

Chłopak wesoło się roześmiał, a skołowana Rosalyn nie do końca wiedziała co powinna zrobić.

— Jaki głupiutki — odrzekł Nathan. — Taki uroczy. Rose — zwrócił się do brunetki — musisz go przypilnować. Wrócę dopiero wieczorem.

— Gdzie ty idziesz? — Założyła ręce na klatce piersiowej i przyglądała mu się z pewną rezerwą.

— Idę wszystko naprawić.

Nie byłem pewny, co to oznaczało, ale chyba kłopoty. Nathan D'Abernon właśnie zawładnął moim ciałem, podczas gdy ja czułem się jak sparaliżowany, który zachował pełną świadomość.