'Juffrouw Blake, zou u zo vriendelijk willen zijn om uw iPod af te zetten en uw oortjes uit te doen?' Ik schrok op uit mijn gedagdroom en ik klikte Ariana Grande weg met One Last Time.
'Huh? Wat?' Ik keek op en zag meneer Lee over mijn bank gebogen staan. Snel haalde ik mijn blauwe oortjes uit mijn oren en verstopte ze in de zak van mijn sweater. Meneer Lee's gezicht stond op onweer. Ik glimlachte verontschuldigend naar hem en wierp een vlugge blik op de klok. Nog twee minuten en deze vreselijke voormiddag zou alweer voorbij zijn. Ongeveer dan... Na dit lesuur moest ik eigenlijk nog naar de 'Smarties van Greenhill'. Ja, dat was net zo erg als het klonk. De 'Smarties' was een groep van 'iets begaafdere leerlingen' waarin leerkrachten ons uitdagingen probeerden te geven. Ik was namelijk hoogbegaafd. Ik haalde op school de hoogste punten van de klas en leerde nooit. Ik lette ook nooit op in de les, maar ik las heel veel, ook informatieve boeken. Ik vergat ook nooit iets, want ik had een fotografisch of eidetisch geheugen. Ik hield zowel alles wat ik zag als alles wat ik hoorde. Leuk, zou je denken. Dat is het dus NIET. Dat is het dus echt niet als je ooit je vader een andere vrouw had zien kussen... Om maar een een voorbeeld te geven natuurlijk. Maar goed, ik moest dus naar die idiote Smartiesklas, waar ze me zogezegd zouden helpen met al mijn problemen, zoals verveling, waarop ze dan met extra oefeningen op de tangens berekenen kwamen aandraven. Die maakte ik nog in mijn slaap. Ik zou vandaag gewoon niet gaan...
TRRRRING!!! Snel stond ik op en zwierde mijn zak over mijn schouder. Op naar mijn kamer, zodat ik me kon afsluiten van alles en iedereen. Dat was wat ik elke dag na school deed, omdat ik geen vrienden had. Dat klinkt misschien hard, maar als je er gewoon nooit gehad hebt mis je eigenlijk niets. Ik moest nooit met iemand mee naar toilet, werd nooit midden in de nacht gestoord door een telefoontje van een huilende vriendin omdat het uit was met haar lief, moest nooit huiswerk maken voor anderen, en zo verder. Iemand mét vrienden zou dit waarschijnlijk domme redenen vinden, maar het waren echt pluspunten.
Snel haastte ik me door de gangen, naar het slaapgebouw van Greenhill Academy, om te voorkomen dat ze me weer lastig zouden vallen. Ik graaide in mijn schooltas, op zoek naar mijn iPod, herinnerde me toen dat ik ze in mijn sweater had gestopt en stopte mijn oortjes weer in mijn oren. Plots voelde ik een hand op mijn schouder en draaide me razendsnel om. Tiffany. Wie anders. De populaire, blonde cheerleader (ik wist wel dat het geblondeerd was, hoor, maar Tiffany beweerde altijd dat het naturel was).
'Wat moet je?,' snauwde ik. Ze trok een perfect geëpileerde wenkbrauw op en bestudeerde haar perfect gemanicuurde nagels.
'Ik kwam gewoon even zeggen dat je een nieuwe kamergenote hebt, nerdy. Ze is al een even grote geek als jij.' Ze draaide zich om, waarbij ze haar haar precies in mijn gezicht mikte. Ik haalde een haar uit mijn mond en schudde mijn hoofd. Dat kind was gek. Ze dacht dat ze Alexander, de coolste en populairste jongen van de school, aan de haak kon slagen. Hij was nog nooit langer dan een dag met iemand samen geweest. Elke keer vertelde het ongelukkige meisje dat hij gezegd had dat ze simpelweg niet de ware voor hem was. Tja, ik had, behalve gewone vrienden ook geen vriendje, dus ik kon niet zeggen hoe het was als je verliefd was. Waarschijnlijk maakte je jezelf wijs dat het ooit wel iets zou worden of zo. Tiffany was daar het perfecte voorbeeld van, bedacht ik terwijl ik me een weg door de gangen baande. Een aantal jongens gaven me een stomp of een duw, maar ik was er na vijftien jaar wel aan gewend geraakt. Tiffany kleedde zich alsof ze elke dag een date had met Alexander, je zou er versteld van staan wat je allemaal kunt doen met het uniform van Greenhill. Het antwoord is: veel. De leerkrachten tolereren het alleen omdat Tiffany's vader een belangrijke sponsor van de school is. Alle leerlingen op deze school hebben trouwens enorm rijke ouders. De mijne bijvoorbeeld. Mijn vader was hoofd van het softwarebedrijf Banana, en mijn moeder was fulltime model. Je zou echt niet zeggen dat ik haar dochter was, met mijn lelijke, vettige, muisbruine haar dat altijd in slierten langs mijn gezicht hing, en mijn doodsaaie bruine ogen. Ik had niet eens een klein beetje van haar fenomenale jukbeenderen geërfd.
Eindelijk kwam ik bij mijn kamer aan. Ik was best wel zenuwachtig. Wat als mijn kamergenoot al net zo'n bitch was als Tiffany? Of dat ze zo'n overenthousiast meisje was dat meteen allerlei meidenavondjes en slaapfeestjes organiseerden, waarbij we dan elkaars nagels lakten en romantische films keken. Misschien wel met een bak ijs erbij als haar vriendje haar had laten stikken voor een date. Nou ja, ik moest ooit wel eens naar binnen gaan.
Ik duwde voorzichtig tegen de deur van mijn slaapkamer en hield onbewust mijn adem in. Op het normaal lege en opgemaakte bed zat nu een meisje die haar spullen uitpakte. Ze had rossig haar en opmerkelijk blauwe ogen. Ondanks die combinatie was ze erg mooi, maar op een andere manier dan Tiffany. Ik kuchte zacht. Het meisje keek op, zonder een glimlach of iets.
'Ik ben Daphne Lilians.' Ze ging verder met uitpakken. O-kee... Ik had geen ervaring met vriendschap sluiten, dus ik stond nogal hulpeloos in de deuropening.
'Mag ik binnenkomen?' Verkeerde vraag, Maren! Natuurlijk mag je binnengaan, het is jouw kamer! Ik herpakte me en probeerde cool te zeggen: 'Ik ben Maren Blake, trouwens. Dochter van Cody Blake.' Niet-begrijpend keek Daphne me aan.
'Sorry, van wie?'
'Cody Blake? Baas van Banana? Je hebt er zelfs een smartphone van,' wees ik naar haar telefoon, die ze op haar bed gelegd had. Het meisje was duidelijk niet onder de indruk. Ik zuchtte. Ik had nog veel te leren.
Heyhey!!! Zoals je al weet van Helena schrijf ik dus de stukken over Maren en Helena die van Daphne. Hope you liked it!
