Maybe This Time

02

Handkerchief

Puno ng puot at galit ang puso ko ng makita ko sya. Gusto kong maging masaya at isipin nalang na nandito na sya hindi na sya aalis pa pero bakit hindi ko magawa?. Kahit ang yakapin sya at ipadama sa kanya ang lungkot na dinadala ko hanggang ngayon magsimula ng umalis sya..

Pumayag ako sa gusto nyang kumain muna kami sa labas kahit na wala akong ganang lunukin ang pagkaing naka hain sa lamesa..

"Matagal..matagal akong naghintay na ayusin nyo ito Dad pero bakit hanggang ngayon wala?..wala paring nangyayari?". Pagumpisa ko sa usapan. Marami. Marami akong gustong sabihin at itanong sa kanya kung bakit humantong ito sa puntong kami ang mas naaapektuhan at hindi sila..

"Wag monang isipan pa ang tungkol samin ng mama mo Elyse. Labas ka don". Sa sinabi nya ay nag init ang ulo ko. How can he say that?. How can he easily say that in front of me??

"What?. What did you just said Dad?. Are you blind to not see what's really happening to us now Dad? Are you?". Pabalang kong sabi dahil sa sinabi nya. Paano nya..nakayang sabihin yon sa harapan ko pa mismo? Hindi nya ba nakikita na kami ang sobrang naaapektuhan sa sitwasyon nila?

"Watch your words Elyse. Hindi kita pinalaking ganyan!". Madiin nyang sabi kaya sinamaan ko sya ng tingin.

"How can you said those words in front of me Dad?...not knowing I once see you with another woman? Kaya hindi ako labas dito! Damay na ako, dinamay nyo!".

"Stop now Elyse. Just let us fix these mess,stay out of it". Sa sinabi nyang iyon ay mas lalo lang akong nagalit sa kanya.

"Kailan?. Kailan pa darating ang araw na yon? Pagod na ako, kami ni Kirby kaaasang magkakaayos kayo. Please Dad don't you just say it dot it!". Matapos kong bangitin iyon ay tumayo na ako para umalis at walang planong mag paalam pa. Nakaka bastos mang sabihin sa part nya pero wala na akong pakealam pa masyado ng masakit ang natamo ko para ngayong araw..

"Elyse! You go back in here!". Huli kong narinig bago tuluyan ng maka alis.

Matapos ang pangyayaring iyon ay mas lalo kong napatunayan na wala talaga silang pakealam samin..sa nararamdaman namin. Hindi lang sa pinaramdam talaga nila na wala talaga silang pake samin kundi ang pagbasura nila ng tuluyan sa pamilyang ito. Hindi pa nangyayari pero bakit yun ang nararamdaman ko..

Ni wala nga silang kaalam alam sa kung paano kami naaapektuhan sa nararamdaman pa kaya?? Para akong tanga dito, paulit ulit nalang na umaasa. Hindi ko man sabihin pero alam kong konti nalang ay susuko na ako. Pagod na pagod na ako..

Maaga pa naman para umuwi kaya umupo muna ako sa bench malapit sa restong inalisan ko. Mabigat hanggang ngayon ang pakiramdam ko hindi parin tuluyang nag si-sink in sakin ang lahat na binitawang salita kanina sakin ni Dad. I can't digest every word he just said.

Sa kabila ng bigat na aking nararamdaman ay nagawa ko pang sulyapan si Dad papunta sa direksyon ng isang babae. And that woman definitely not mom.

"Bakit kapa nag abalang makipagkita sakin kung sa kanya lang naman ang bagsak mo sa huli Dad..umasa na naman tuloy ako".

"Sana kinalimutan mo nalang kami kung ganon..". Bulong ko sa hangin.. that's it. Tuluyan ng bumagsak ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Don't tell me hindi nya parin alam kung anong nararamdaman kong makita syang may kasamang iba. At masakit dahil hindi yun si Mommy...

Now I know why mom choose to get busy at work. Kase kung ako ang nasa posisyon ni Mom ay ganon din ang gagawin ko, ang kaibahan lang ay hindi ko iiwan ang anak ko. I'll prioritize them more than anything..

Masakit kase sa part ang maiwan at iwanan..specially kung may mga instances na pinapaasa ka..doble ang sakit.

Hinayaan ko nalang na tumulo ang mga luha ko dahil hindi ko naman mapipigilang hindi na tumulo. Sa pagkakataong iyon ay alam talaga ng diyos kung sino ang nangangailangan ng karamay.