NOVA / DÜZENLENİYOR...

Bölüm 6

•Safir İpekzade

"Ne demek kızı kovdum?! Delirdiniz mi siz?!" Karşımda oturmuş sanki çok normal bir şeymiş gibi konuşan abim Ahter'e baktım.

Basbaya karşıma geçmiş kızı kovduklarını söylüyordu.

"Ya sizde hiç mi vicdan yok?! Kız ağlayarak gitti bir de!"

Dediklerimle geldiğimden beri bakışlarını bir kere bile olsun bize çevirmeyen haşmetli babam sonunda bize bakabilmişti.

"Nova ağladı mı?" Kaşlarını çatmış bana bakarken yüzümde beliren alaylı sırıtışa engel olamamıştım.

"Ne o önce kızı kovup şimdide onu mu umursuyorsun baba?"

Şu an da dediklerimi alaya alarak konuşmam doğru muydu bilmiyorum? Babamın kaşları biraz daha çatılmıştı.

"Laflarına dikkat et Safir! Karşında babanın olduğunu unutuyorsun!"

Boş verin yanlış ya da doğru yaptığımı. Her şey Nova için.

"Sözde babasın ama daha ayağına kadar gelmiş öz kızını evden kovacak kadar merhametsiz vicdansız bir canavarsın sen!"

Babam elini sertçe masaya vurup ayağa kalktı. İşaret parmağını bana doğru tutup

"Napmaya çalıştığını anlamadığımı sanma Safir! Sırf vicdan azabı çekmem için böyle konuşuyorsun! Ama yanlış konuşuyorsun!"

İlk defa bu kadar rahat davranıyordum. Hep ciddi ve ağırbaşlı davranan Safir gitmiş yerine başka bir Safir gelmişti.

Nova cidden herkesi değiştiriyordu.

Ağzımdan çıkan cık sesiyle ellerimi şortumun ceplerine attım.

"Bunu vicdan azabı çekmen için söylemiyorum. Olmayan vicdanınızın azabını çekemezsiniz zaten. Söylesenize masum bir kızı kabul etmeyen siz ne kadar vicdanlısınız?"

"Yeter Safir! Ne yapalım o kızı evimize mi alalım ha? Diğerlerini hiç mi önemsemiyorsun?! Özellikle Azur bu haldeyken." Bakışlarımı abime çevirdim.

"Diğerlerini Azur'u tabi ki önemsiyorum! Ama neden Nova bize gelip sığınmaya çalışmışken onu sırf bu durum yüzünden tek bırakalım! Azur'un Nova ile anlaşamayacağını nereden çıkardınız! Ya onu severse?"

Evet!

Böyle bir ihtimal vardı.

Azur istese herkese karşı ördüğü duvarlarını Nova sayesinde kırabilirdi.

Kim bilir.

"Saçmalamayı kes artık bir kişi için diğer aile üyelerini mi yakacaksın?!"

"Aile mi kaldı sence abi?"

Abim âdeta dumura uğramış bir şekilde bana bakıyordu.

Bu sorunun cevabını veremeyeceğini o da çok iyi biliyordu.

Ahter abim hışımla odadan çıkıp gittiğinde arkasından bakma mazereti duymadan babama çevirdim bakışlarımı.

Bakışları ahşaptan olan masadaydı. Bana bakmıyordu. Bir şeyler düşünüyor gibiydi.

"Yazık. Çok yazık. O kıza üzülüyorum. Bizim gibi bir ailesi olduğu için." Odadan çıkmak için kapıya yönelmiştim ki babamdan duymayı asla beklemediğim o sözleri duydum.

"Nova'yı buraya getir Safir."

***

Kaç saattir Safir'in bana verdiği odada oturmuş telefonumla ilgileniyordum.