NOVA / DÜZENLENİYOR...

GİRİŞ

"Evet elimde ki sonuçlara göre %99,99 oranla Karen Hanım Alatan Bey'in kızı olarak görünüyor. Dilerseniz sonuçlara bakabilirsiniz."

Tam çaprazımda oturan doktor elinde tuttuğu kağıdı ilk olarak bana uzattı. Ona sabahtan beri yaptığım gibi sadece bakmıştım.

Doktor benden kağıtları almak için bir hareket göremeyince bu sefer kağıtları tam karşımda ki adama uzattı.

Ben hâlâ olayın şokunu atlatamamışken karşımda ki adam çok rahattı. Ve tabi odada bulunan diğer herkes de.

Adam kağıtları ciddi bir ifadeyle inceledikten sonra geri doktora uzatmıştı. Bu sırada ona dik dik baktığımdan göz göze gelmiştik.

"Karen Hanım'ın tüm tedavileride tamamlandığına göre şimdi taburce edebiliriz. Tekrardan geçmiş olsun."

Doktor sözünü bitirdikten hemen sonra karşımda ki adam ayaklanmıştı. Bakışları arkamdayken başıyla bir hareket yaptı. Aynı an da koluma sarılan bir elle başımı yan tarafıma çevirmiştim.

Sarı saçlı ela gözlü aynı bana benzeyen çocuğa baktım.

"Hadi gidelim Karen." Çocuk beni nazikçe ayağa kaldırdığında ayakta duramayacak kadar yorgun hissediyordum. Kendimi yere doğru bıraktığım sırada aniden birinin beni kucaklamasıyla son an da yere kapaklanmaktan kurtulmuştum.

Az önce kolumu tutan çocuktan daha büyük duran siyah saçlı başka bir adamdı bu. Adam benimle birlikte odadan çıktığında herkesten daha geri de ilerliyorduk.

Her ne kadar konuşmak istesemde şu 2 saat içerisinde yaşadıklarımdan dolayı şoka girmiştim. Normal bir insanın yaşayamayacağı şeyleri sadece 2 saat içerisinde yaşamıştım. Üstelik daha adam akıllı her şeyi öğrenememiştim bile. Gelin size neler olduğunu en baştan anlatayım.

2 Saat Öncesi-

Hastamızın durumu şu an gayet iyi bir 10 dakikaya uyanır. Uyandıktan sonra gerekli tedavileri yapıp taburce edebiliriz efendim."

Duyduğum yabancı sesle kaşlarımı çattım. Neredeydim hiç bjr fikrim yoktu. Tek bildiğim başımda varlığını hissettiren kocaman bir ağrının olduğuydu.

"Peki doktor bey her şey için size minnettarız."

Artık gözlerimi açmak ve nerede olduğumu görmek istiyordum. Fakat bunu bir türlü başaramıyordum. Göz kapaklarım sanki tüm gücüyle açılmamak için direniyordu.

"Ne demek efendim. Karen Hanım uyandıktan sonra DNA testi hakkında da konuşuruz. Tekrardan geçmiş olsun."

Karen. Bu benim ismimdi. Tek hatırladığım şey ise sadece buydu. Neler olmuştu böyle bana? Kendimi şh an yeni doğmuş bir bebek gibi hissetmem normal miydi? 

Saçlarımda hissettiğim elle korkuyla irkildim.  Bir el tam şu an  saçlarımla oynuyordu. İçimdeki korkuyla bir kez daha gözlerimi açmayı denedim.

"Benim güzel kızım sonunda sana kavuştuk." Çok yakından duyduğu ses aklımdaki soru işaretlerini daha da arttırmıştı.

Göz kapaklarımı yavaşça hareket ettirdim. Aynı an da tüm vücudum bu anı bekliyormuş gibi gevşemişti. Parmaklarımı yavaşça bulunduğum yumuşak ve soğuk zeminde gezdirdim.

Gözlerimi açtığımda görüş açım bulanıklaşmıştı. Bir kaç defa gözlerimi kapatıp açtım. Bulanıklık gittiğinde bakış açıma önce bembeyaz tavan girmişti. Ardındansa bir adam.

Aniden yükselmeye başladığımı hissedince korkuyla doğruldum. Tabi ki bu hareketimle sırtıma kocaman bir ağrı saplanmıştı. Acıyla yüzümü bururşturduğumda bir el beni omzumdan tutup geri yatırmıştı.

"Karen! Bir şeyin var mı? Ah neden bir an da öyle kalkıyorsun ki!?" Yanımda duran az önce ki adam endişeule bana bakıyordu. Hayal mi görüyordum? Bu adam kimdi?

Bulunduğum yerde yeterince yükseldiğimde artık neredeyse oturur pozisyondaydım. Yanımda ki adam yattığım hastane(!) yatağını biraz yükseltmişti.

Evet doğru duydunuz hastane!

Zaten en baştan anlama gerekiyordu ama neyse.