Yabancı

Kahramanlar

Peter ve Candice, Osborn Akademi yakınlarındaki bir kafede oturuyordu. Peter "Ailenden hiç bahsetmedin." dedi.

"Onları kaybettim. Babamı hiç tanımadım. Annemi de on yaşımdayken kaybettim." dedi Candice. Artık ailesi hakkında konuşmak onu üzmüyordu.

Birlikte kahvelerini içip sohbet ettiler. Nihayet Osborn Akademi'nin çıkış saati geldiğinde okuldan çıkan onca öğrencinin arasından sarışın bir kızı gösterdi Peter. "Şu kızı görüyor musun?"

"Evet, neden ki?" dedi Candice anlam veremeyerek.

"Onun ismi Candice Stone. Büyük bir tesadüf, öyle değil mi?" dedi Peter kıza delici gözlerle bakarken.

Candice şaşkınlıkla bu evrendeki versiyonuna baktı. Osborn Akademi'de okuduğuna göre Candice Stone her evrende zeki olmalıydı. Kısa bir an bununla gurur duyduktan sonra içinde bulunduğu durumu hatırlayıp Peter'a döndü. "Açıklayabilirim."

"Dinliyorum." dedi Peter.

"Sana yalan söylemedim. Adım gerçekten Candice Stone ama bu evrenden değilim. Başka bir evrenden geliyorum."

Peter kahkaha atmaya başladı ama Candice'ın ciddi olduğunu görünce "Böyle bir şey nasıl mümkün olabilir?" dedi.

"Bilmiyorum ama oldu işte." dedi Candice.

"Peki bana neden söylemedin?" dedi Peter.

"İnanır mıydın?" dedi Candice çaresizce.

Peter bir süre içinden sorunun cevabını düşündü. Muhtemelen ilk başta saçmaladığını veya deli olduğunu düşünürdü ama sonradan inanırdı, herhalde. "İnanırdım sanırım."

Candice, Peter'a bu evrene geldiği geceyi anlattı. Mesajı, linki ve diğer şeyleri... Bir süre birlikte teori ürettiler. Candice'ın eve nasıl döneceğini düşündüler ama bir sonuca varamayınca Peter "Yenilmezler'den yardım isteyebiliriz." dedi.

Candice hemen "Asla olmaz." dediğinde Peter kızın bu ani tepkisine şaşırarak "Neden?" dedi.

Candice da tepkisinin farkına vararak konuyu değiştirmek adına "Neden bize yardım etsinler ki? Eminim daha önemli işleri vardır." dedi.

"Bay Stark senin bir anomali olduğunu söyledi. Yani muhtemelen yardım ederler." dedi Peter.

"Onların yardımını istemiyorum." dedi Candice kelimelerini vurgulayarak.

"İyi ama neden?" dedi Peter anlam veremeyerek. Kim, neden Yenilmezler'den yardım istemezdi ki?

"Çünkü süper kahramanlardan nefret ediyorum. Herkes onlara bayılıyor. Her zaman günü kurtarıyorlar." dedi Candice tiksinircesine.

"Bu kötü bir şey mi?" dedi Peter. Hala anlamıyordu.

"Kötü olan onların insanları kurtarması değil, bütün ilgiyi toplamaları. Bir kostüm giyip ekranlara çıkınca süper kahraman oluyorsun. Oysaki herkes kahraman olabilir ama bazı kahramanlar görünmezdir.

Benim annem polisti. Birgün şehre bir süper kötü saldırdı. Yenilmezler kötüyü durdurdu. Benim annem ise şehirdeki insanları güvenli bir yere götürürken can verdi. Fakat akşam televizyonda kimse annemden bahsetmiyordu. Sadece Yenilmezler'in günü nasıl kurtardığı anlatılıyordu. Eğer o gün Yenilmezler'den biri ölmüş olsaydı bütün ülke yasta olurdu ama annemin ölümü kimsenin umurunda olmamıştı, kurtardığı insanların bile."

Candice kendini tutamayıp ağlamaya başladığında Peter ne diyeceğini, ne yapacağını bilemedi. En doğrusunun içinden geleni yapmak olduğunu düşünüp ağlayan kızı kollarıyla sardı ve kendine çekti. "Bunun için çok üzgünüm Candice." dedi. Çünkü başka ne denir bilemiyordu. Benzer bir şey yaşasaydı muhtemelen kendisi de süper kahramanlardan nefret ederdi.