ဒုက္ခိတစစ်နတ်ဘုရားက ကျွန်တော့် ကိုယ်လုပ်တော် ဖြစ်လာပြီးနောက်.. [UniCode Version]

Chapter 8.2 End

မင်း ရန်ဖြစ်ချင်ရင် ဖြစ်ပစ်လိုက်ပါ။ ငိုတာက ဘာအသုံးဝင်နိုင်မှာလဲ။ တခြားအိမ်‌တော်က အမျိုးသမီးတွေတောင် ဆံပင်ဆွဲရမယ်ဆိုတာကို သိပါတယ်။ အရိုက်ခံရရင် ပြန်ရိုက်လိုက်ပါ‌ေတာ့လား။ သူသာ အရည်အချင်းရှိရင် ပြန်တိုက်သင့်တယ်မဟုတ်ဘူးလား။

ကျန်းဆွေကျောင်း အစေခံကို ဘာသိဘာသာ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်တယ်။ "ငါ့မှာ အရေးကြီးကိစ္စရှိတယ်" ထိုသို့စကားပြောပြီးနောက် အ‌စေခံကို ကျော်ဖြတ်ကာ ခြံဝင်းထဲသို့ ၀င်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ခဲ့သည်။

မထင်မှတ်ထားတာကတော့ အစေခံက ရှေ့ကို‌ခြေနှစ်လှမ်းတိုးပြီး သူ့ကို တားမြစ်လိုက်တာပဲဖြစ်၏။

"အရှင် ကျွန်တော်မျိုးမရဲ့ သခင်က တော်တော့်ကိုနာနေလို့ပါ! အိမ်‌ေတာ်သမား‌တော်က ပြောတာတော့ အဲဒီလူက ကျွန်တော်မျိုးမ သခင်ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကို ကျိုးသွား‌ေစဖို့ သီသီကလေးပဲ လိုတော့တာတဲ့"

ဒါက အမှန်တရားနဲ့တောင် မနီးစပ်‌ေန‌ေချ။

ကျန်းဆွေကျောင်းသည် စိတ်မရှည်စွာ မျက်လုံးများကို လှန်ကြည့်မိလိုက်‌ပြီး စကားပြောတော့မည်လုပ်လိုက်ပေမဲ့ သူ့ဘေးတွင်ရှိတဲ့ မန်ချန်ရှန်း၏ မျက်နှာအမူအရာကို မြင်သွားလိုက်ခဲ့သည်။

ဒီမိန်းမစိုး‌ေလးက တော်တော်တုံးပြီး ရိုးတာပဲ။ သူ့ခံစားချက်အားလုံးကို သူ့မျက်နှာမှာ ဖော်ပြနေတာပဲ။

ထိုအချိန်အခိုက်အတန့်တွင်၊ မန်ချန်ရှန်းက သူကပဲ မယုံနိုင်စရာတစ်ခုခုကို လုပ်လိုက်သည့်အတိုင်း သူ့အား ဗလာသက်သက်ဖြင့် အံ့အားသင့်စွာ စိုက်ကြည့်နေခဲ့တာဖြစ်သည်။

ပြီးနောက် သူ့ရှေ့ရှိ ‌မျက်ရည်ရွှဲလဲနဲ့ အစေခံကလည်း သူ ဒေါသထွက်သွားမည်ကို အနည်းငယ်မျှ ကြောက်ရွံ့မှုမရှိဘဲ သူ့အား တားမြစ်နေသေးသည်။

ကျန်းဆွေကျောင်း သူအချိန်ကူးပြောင်းလာတဲ့ မနေ့ညက အ‌ေစခံတစ်ဦးက ရေဇလံုကို မှောက်မိသွားတာကြောင့် သူမ သေ‌ေတာ့မည့်အတိုင်း ထိတ်လန့်သွားသည်ကို သတိရသွားလိုက်သည်။