ကူးပြောင်းလာတိုင်း အမျိုးသားဇာတ်လိုက်ရဲ့လက်မောင်းထဲမှာ သေဆုံး။

Part 19.1

ယင်းက လက်သည်းခွံအရွယ် သေးငယ်သည့် အလုံးလေး ဖြစ်ကာ လုံးဝ ဖောက်ထွင်းမြင်နိုင်ပေသည်။ သို့သော် နီးနီးကပ်ကပ် ကြည့်ပါ ထိုအလုံးထဲတွင် သေးငယ်သည့် သစ်ရွက်ကို မြင်နိုင်ကာ ထူးထူးခြားခြား လှပပေ၏။ 

ရှီရှန်းကျင်းသည် အရင်ကကဲ့သို့ မျက်စိကို အဝတ်ဖြင့် စည်းလိုက်ပြီးနောက် အလုံးကို မိုးမခရေထဲကို နစ်လိုက်ပြီးနောက် ရှီချီ၏ ပါးစပ်ထဲကို မထည့်ခင်။

“မင်းပါးစပ်ကို ဖွင့်လိုက်။ “

ရှီချီသည် သူ့ဦးလေး ညွှန်ကြားချက် အတိုင်း လုပ်လိုက်ပြီး သူ့လျှာထိပ်ဖြားတွင် အေးမြမြခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရ၏။ ပြီးနောက် မျိုချလိုက်သည်။ ယင်းက ထူးခြားသည့် အရသာ မရှိပေ။ ထိုအစား အေးမြမြနှင့် လန်းဆန်းမှုကိုသာ ဖြစ်စေ၏။ 

သူ့အသံကို နိမ့်ချလိုက်ပြီး မေးလိုက်၏။ 

“ဦးလေး ဒါက ဘာလဲ”

ရှီရှန်းကျင်းက ပြုံးကာ 

“မင်းမသိသာက ကောင်းပါတယ်”

ရှီချီသည် ချက်ခြင်းပင် ယင်းက ကောင်းသည့် အရာမဟုတ်မှန်း ချက်ခြင်းပင် သိလိုက်သည်။ သို့သော် အနည်းဆုံးတော့ ရွံ့စရာတော့ မကောင်းဘူးပဲ။ထို့ကြောင့်သာ သူ့အနေဖြင့် ပါးစပ်ထဲ ထည့်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူအရင်က စားခဲ့သည့် အရာသည် ယခုနှင့် မနှုန်းယှဉ်နိုင်ပေ။ ထိုအရာသည် ပြင်ပတွင် အိပ်စက်ရာ၌ ပိုကောင်းပေ၏။ 

အချိန်အတော်ကြာ ဖြတ်သန်းပြီးနောက် ရှီရှန်းကျင်းသည် သူ့လက်ပက်နာရီကို ကြည့်လိုက်ပြဂီးနောက် မနက် ခြောက်နာရီ ထိုးပြီး ဖြစ်သည်ကို သိလိုက်သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် အိမ်ဖော်မှ နေထွက်ပြီဟု အော်သံ ထွက်ပေါ်လာ၏။ 

သူသည် ရှီချီ မျက်လုံးကို ဖုံးထားသည့် အဝတ်ကို မဖယ်ရသေးပေ။ ပြီးနောက် ထိုကလေးသည် သူ့မျက်လုံးကို မှိတ်လိုက်ပြီးနောက် သူ့ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း လိုက်နာ၏။ 

“မင်းမျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်”

ရှီချီ၏ မျက်တောင်များသည် အပြည့်မပွင့်ခင် တခဏကြာ ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ် လုပ်လိုက်၏။