𝐀 𝐭𝐡𝐫𝐞𝐚𝐝 | Kerem Aktürkoğlu

40. Bölüm

Torreiranın ardından anons edilen diğer isim Midtsjo olurken eşinin doğum yapması sebebiyle burada olamadığı anons edilmişti. Onun arkasından çağırılan Mertens ise oğlu Ciro ile sahneye çıkmıştı.

"Ciro Ali Koçtan daha fazla şampiyonluk gördü şaka mıdır bu?" Elifin gülerek söyledikleri benim de kahkaha atmamı sağlarken bakışlarımı sahadan ayırmamıştım. Mertens kameralara poz vermiş, hemen ardından Ciroyla beraber sahneye çıkmıştı. Kendisine takılacak olan madalyayı Ciroya takarken kenara geçmiş, arkasından ise Yunus anons edilmişti.

Yunus sahneye Galatasaray marşı ile çıkarken Elifle birbirimize bakıp yeniden kahkaha atmıştık. Galatasaray marşı ile çıkmaktan daha kolayı yoktu ve şarkı bulamayanlar için bu en kolay seçenekti. O da madalyasını alıp kenara geçerken bu sefer anons edilen isim Emreydi.

Emre Ahmet Çalık formasıyla çıkarken stadda yankılanan şarkı çoğumuzun duygulanmasını sağlamıştı. Bu vefaydı, belki de daha fazlasını barındırıyordu ama en keskin hissedilen duygu özlemdi. Şarkının nakarat kısmı yaklaşırken şarkının sesi kısılmış, biz devam ettirmiştik.

"Yerine sevemem..."

İnsanlar gider, geride yaşanan güzel anıları hatırlamaktan başka bir şey kalmazdı. Bu yüzden ne olursa olsun anı yaşamalı, birisi ile günlerce küs kalmamalıydık. Çünkü biz fark etmesekte hayat kısaydı ve geriye alıp seçimlerimizi değiştirme şansımız olmuyordu.

Emre madalyasını alıp yerine geçerken sunucu diğer ismi anons etmeye devam etti. Az önceki ortamın değişirken yine de herkesin içinde bir burukluk kaldığını anlamak zor değildi. "İtalyanın altın çocuğu geliyor!"

Sunucunun söylediği isimle Elif kolumu sıkı sıkı tutarken bu haline gülümsedim. Zaniolo Galatasaraya transfer olduğundan beri ona karşı bir ilgisi olduğunu seziyordum ama bunu henüz bana dile getirmemişti. O dile getirmeden bende getirmek istemiyordum, ne zaman hazır hissediyorsa o zaman söyleyebilirdi.

Zaniolo alkışlar eşliğinde çıkarken Elif büyülenmiş gözlerle onu izliyor, gözlerini bir saniye olsun kırpmıyordu. Yakınında olmasam nefes alışverişinden bile şüphe duyardım. Eline telefon verilmiş çocuk gibi odağını Zaniolodan ayırmıyordu.

Berkanın anons edilmesiyle Elifte kendine gelmiş, kolumu tutmayı bırakmıştı. Yine de odağını Zaniolodan ayırmamıştı. İsimler sayılmaya devam ediyor, sayılan her isimde Keremin olmayışıyla omuzlarım çöküyordu.

Kaanı ve Nelssonu da geride bırakırken sahneye bu sefer oğullarıyla Rashica çıkmıştı. Bu görüntü ister istemez hayaller kurmamı sağlarken nabzım hızlanmıştı. Hayali bile nabzımı hızlandırmaya yetiyorken gerçeği kim bilir neler hissettirirdi... Silkelendim. Düşüncelerimden ayrılıp yeniden sahaya döndüğümde Rashisca platformun üzerindeydi. Yerini alması ile gözüm yeniden tünele kaymıştı.

Oliveira'nın ismini duymamla arka planda çalmaya başlayan şarkı birkaç gündür duyduğumuz Freed from desire'dan başkası değildi. Şarkı Fenerbahçeye aitti ama o kadar üzerine çökmüştük ki hiçbir Allahın kulu bu şarkıya Galatasarayın değil diyemezdi.

İsimler değişiyor, yavaş yavaş sona yaklaşıyorduk. Keremin çıkmasını bekliyor, çıkacağı şarkının ne olacağı konusunda kendimce fikirler üretiyordum. Bunun üzerine birkaç kez onunla konuşmayı denemiştim ama Kerem sürpriz olmasını istediğini söylemişti. Bende fazla ısrar edememiştim çünkü zamanım da kalmamıştı.

Gomis Aleyna ve çocukları ile çıkarken 2018 yılına gitmişti zihnim. O yaz her yerde duyduğum bu şarkıyı burada dinlemek ve futbolcumuza söylemek bambaşkaydı. Gomis madalyasını alıp yerine geçerken sahneyi biraz daha görebilmek için ayak uçlarımda yükseldim. Sunucu büyük bir coşkuyla anonsa başlarken gelecek ismin kim olduğunu anlamaya çalışıyordum.