Rüyamda kirli bir su birikintisinde yansımasına bakan bir çocuk gördüm. Bulanıklık... Tek hatırladığım şey. İçimde tuhaf bir his var, anlamsız. Gözlerimi açmaya korkuyorum. Kaybolmuş hissediyorum. Tek hissettiğim acı, tek duyduğum kısa aralıklarla öten bir ses. Anlam veremiyorum neredeyim ben? Aklımdan hızla geçen sorular ve düşünceler. En son nerdeydim? Napıyordum? Burası neresi? Neden canım bu kadar yanıyor? Annemler nerde?
Nefes alırken canım yanıyor. Fiziksel mi duygusal mı anlam veremiyorum. Gözümü açmam gerekiyor ama korkuyorum, aklımda dolanan kısa görüntülerin gerçek olmasından korkuyorum. Gördüğüm bu karanlığa sım sıkı sarılıp kendimi bulmak istiyorum. Çünkü kayboldum.
Kapı sesi ile irkilip gözlerimi açıyorum. Ses monitörden geliyormuş. İçeri orata yaşlı, beyaz önlüklü bir kadın giriyor, yüzünde bir gülümseme ile. Bu gülümseme çok tanıdık, sahte ve bir şeylerin üstünü örtermiş gibi.
- Uyanmışsın. Nasıl hissediyorsun?
- Neden burdayım? Ne oldu bana?
- Kaza geçirdin, 4 gündür komadaydın. Burası ağrıyor mu? (Parmağını kaburgalarıma bastırıyor)
- Ahh evet. Ne kazası? Nerde?
- Sen şimdi dinlen, biraz daha iyi olunca konuşuruz. Geçmiş olsun.
Diyip çıktı. Kaza mı? Ne kazası? Hatırla hatırla hatırlamam lazım! Kesik kesik görüntüler, korna sesi evet tamam, araba kazası? Hâla net bişi yok aklımda, kulağımda çınlayan uğultu sesi artıyor. Neden yanlızım? Madem kaza geçirdim neden kimse yok? Evet hissediyorum kayboldum. Uyursam her şey geçecek gibi hissediyorum, uzun bir uyku...(derin bir nefes, ve tekrar karanlık)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Güneş ve Ay
Teen Fictionİkiside yaralı. Ama her zaman iyileşmek için merheme ihtiyaç yoktur. Bazı şeyler ilaçtan daha tatlıdır. Mesela içindeki boşluğu dolduran biri gibi...
