GERÇEK AİLEM

🌿1.BÖLÜM: GERÇEKLER🌿

Huuuuhuuuuu yinee beennnn! Vallahi yerimde duramıyom aklıma bir sürü kurgular geliyo napıyım yazıyım baarii de artık kaygı yatayım dedim😁 iyi yapmışmıyııımm👻
Kitabım klasikler ve klişeler kitabıdır yanii gerçek aileeem ve abilerim konuluu😃😉
Neyse çok tutmayayım sizi umarım beğenirsiniz yeni kurgumu♡ haa bir de şuraya ne zaman başladığimızın tarihini alabilir miyyiiim?

Bu kitapta olan tüm olay ve kurgular en ince ayrıntısına kadar bir kurgudan ibarettir

Hikaye de bol argo kelimeler ve +18 sahneler vardır! Rahatsız olabilecekler okumayabilirler!

~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Siktir!! Siktir!! Siktir!!" Başımı öne almış bütün bunların nasıl olabildiğinin şokunu yaşıyordum. Gerçekten nasıl olurdu böyle bir şey!

Tüm bu olanların şokunu küfür ederek çıkarmaya çalışsamda kalbimdeki o sıkışma geçmiyordu. Boşuna mıydı yani bunca yıl.
Boşuna mıydı tüm acılar. "Böyle işi sikim!" Dudaklarımın arasından bir bir dökülen küfürler hiçbir işe yaramıyordu ya da tüm olanları geri alamıyordu ne yazık ki..

Bir yandan seviniyordum ama diğer yandan da tüm herşey için sinirlenip üzülüyordum.

Ben gerçekten ne yapacağımı bilmiyordum...

~HERŞEYDEN İKİ SAAT ÖNCE~

Önümdeki boks torbasına hızlı yumruklarımı indirirken kaç saattir buradaydım tam kestiremiyordum ama şunu söylemeliyim ki burayı çok seviyor ve değer veriyordum.

Telefonumun ritimli sesi kulaklarıma dolduğunda Kaşlarım çatıldı. Beni kim arayabilirdi ki? Babam bir günde ya hiç aramaz ya da bir işi düştüğün de arardı. Zaten çevremde başka da kimse yoktu, tabii birde annem dışında. Rehberime bile sadece anne ve babamın telefon numaraları vardı. (Ne kadar anne-baba denirse tabii)

Aslında bazen ortaklık yaptığım kişiler oluyordu ve beni arıyorlardı ama telefonlarını rehberden hemen siliyordum. Ve şöyle bir özelliğim vardı ki gördüğüm bir şeyi asla unutmazdım bu yüzden gördüğüm o bütün numaralar aklımdaydı. Rehberimde de çok fazla kişinin kalabalığını istemezdim, bu söylediğim başka şeyler için de geçerliydi..

Düşünceler arasından sıyrılıp kimin aradığına baktığım,

*İskele babası*

Gördüğüm yazıyla kaşlarım havaya kalktı, Babam beni mi arıyordu? Hem de bu saate? Alnımdan akan teri sildim ve telefonu yanıtladım,

"Ne var?" Dedim soğuk sesimle

"Özel KORKUSUZ hastanesine gel." Sesi sanki biraz mutluydu,

"Neden?"

"Kurcalama, sadece gel. On beş dakikaya orada ol."

"On beş dakikaya olmaz bir saate anca gelirim." Dedim ve kapattım. Aslında oraya yirmi dakika da varırdım ama hem onun bu emirvaki sözlerini kırmak hem de keyfim ve kahyası böyle istiyordu.