ღ 𝐎 𝐕 𝐄 𝐑 𝐋 𝐎 𝐎 𝐊 𝐒 | 𝐸𝑚𝑟𝑒 𝐾𝑎𝑟𝑎𝑎𝑠𝑙𝑎𝑛✌︎✌︎

Gerçekler

Eve geldiğimiz zaman emre gene her zamanki gibi kendisine koltuğa atmıştı.

Ben ise ona ters bir bakış atıp cantadan venüs çıkardım.

"tipe bak yaa" diyerek gülmeye başladı emre
Yattığı yerden doğrulurken.

"susarmısın" dedim göz devirirken. Durdu durdu sonrada yanıma geldi venüsü kollarından tutup havaya kaldırıp yüzüme doğru cevirdi.

"BAKSANA LAN BUNAAA" diyerek gülmeye devam etti.

Kafamı başka yere cevirip Gülmemek için kendimi zor tuttum. Sırf venüsün bu halde olduğu için değil... Emrenin bu şekil davranması.

Benim çok komiğime gidiyordu. Fazlasıyla tatlıydı.

"bak bak sende Gülmemek için kendini zor tutuyorsun!" dedi venüsü yere bırakırken.

Bir süre sonra gülmediğime emin olmuş olacakki ayağa kalkmış oturma odasından çıkmak için kapının oraya gidiyordu.

_____
Aklıma gelen şeyle aniden sormadan edemedim.

"emre... Bana dünkü olayda abime söz vermiştim demişti. Ne sözü biliyormusun?"

Merve bir anlığına bana baktı ve kafasını hayır anlamda salladı.

"malesef bilmiyorum, ama bencee... emre ile konuşsan iyi olur" dedi
______

Bunu emreye sorduğumda ne tepki alacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu.

En iyisi sormak mı onu bile bilmiyordum.
Ani bir gazla "emre sana birşey sorabilirmiyim" dedim ve gözlerimi sıkıca kapattım.

Emre yürümeyi kesmişti. Gözlerimi acına omzunun üstünden bana baktığını fark ettim, "tabi" dedi ve bana doğru döndü.

Yutkundum ve yanımdaki boş yeri işaret ettim.
Sorgulamadan oturdu. Bi an olsun gözlerini üzerinden ayırmıyordu.

"hani sen bana bağırdığın gün şey demiştin ya abime söz verdim diye" dedim.

Düz bir şekilde bana bakıyordu hiç birşey demeden.

"orada ne sözü vermiştin" dedim "yani yanlış anlama sadece merak ettim" dedim durumu düzelttmeye caballayarak.

Sırıttı.

Bana bakarak Sırıttı ve derin nefes aldı "abimi... Abimi gecen sene kanserden kaybettim yn. Küçükken okulda herkese bulaşırdım sürekli kavga ederdim, sonra bir gün abim bana dediki..." pür dikkat onu dinliyordum.

"bana bir söz ver birdaha kimseyle kavga etmeyeceksin yoksa beni abin yerine koyma demişti. O gün benim herşeyi fark ettiğim gündü."

"neden abimin bana böyle dediğini anlamıştım dışarıdan nasıl gözüktüğümü gördüğümde kendimden nefret etmiştim."

Şuan sorduğum için üzgünmüyüm veya rahatladımmı hiç bir fikrim yoktu.

Aklıma anneme verdiğim sözler gelmişti yn hiç sırası değil

"üzgünüm" dedim emre hemen kaşlarını çatmış "niye lan" demişti.

"tekrar hatırlatmak istemezdi-" derken sözümü kesti "kızım sen gercekten salaksın" dedi sırıtarak.

"geçmiş geçmişte kaldı yn insan bir yerden sonra kabullenmesi gerekiyor bu durumu ve bende kabullendim."

Ufak bir sessizlik oldu sonra emre bacağımdan destek alarak ayağa kalktı.

Bacağımdan.

Destek.

Alarak.

Benim bacağımdan.