σε...ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ {GW15}

ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ

Άνοιξα τα μάτια μου πολύ λίγο.Το φως που έμπαινε με ενοχλούσε και χρειαζόταν προσπάθεια για να το συνηθίσω.Τεντώθηκα ελάχιστα,η αίσθηση των σκεπασμάτων με έκαναν να μη θέλω να σηκωθώ.Μακάρι να μπορούσα να μείνω όλη μέρα εκεί μέσα.

Ο πονοκέφαλος μου θύμησε πως η νύχτα μου ήταν πλούσια σε ξεφάντωμα.Αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια και ανασηκώθηκα για αρχή.Αναστέναξα για το βαρύ ξεκίνημα της μέρας και τα μάτια έκαναν μια βόλτα στο δωμάτιο.

ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟ.

Γύρισα σιγά σιγά το κεφάλι μου στο πλάι και τον είδα! Τι έχεις κάνει Νάντια?Θυμίσου τι έχεις κάνει! Που είμαι και ποιός είναι αυτός?Τσακωνόμουν με τον εαυτό μου τόσο που δε με άφηνα να σκεφτώ.Ξανα έριξα το βλέμμα μου πάνω του.Δεν έβλεπα το πρόσωπό του,αλλά το μισοσκεπασμένο κορμί του φαινόταν στο φως με κάθε λεπτομέρεια.Γραμμώσεις και μύες με έκαναν να ριγώ στο θέαμα.Στη πλάτη διέκρινε κανείς και τα σημάδια που μάλλον του είχα αφήσει για ενθύμιο.Τα καστανόξανθα μαλλιά του γυάλιζαν στον ήλιο και με προκαλούσαν να τα αγγίξω.Φαινόταν ψηλός, αν και ξαπλωμένος.

Σήκω και φύγε τώρα!Βούτα τα ρούχα σου και φύγε πριν ξυπνήσει και σε διώξει αυτός.Χμ,έχουμε και μια αξιοπρέπεια.Ωραια κύριε,κοιμηθήκαμε μαζί σας ώντας ψιλομεθυσμένες και τι έγινε?Δε θα σε αφήσω όμως να με διώξεις κιόλας,θα φύγω μόνη μου! Όσο μου τα έλεγα άρπαζα και ένα ένα ρούχο που έβρισκα.Άλλα στο πάτωμα,άλλα στη καρέκλα και ... ωχ μου λείπει ένα! Τον έπιασα με την άκρη του ματιού μου να σαλεύει και επικράτησε πανικός.Ντύθηκα όπως όπως και πήρα τα παπούτσια στο χέρι.Έπιασα το πόμολο της πόρτας όταν...

''ούτε το όνομα σου?''

Η καρδιά μου φτερούγισε στα γρήγορα και χωρίς να ξέρω την όψη μου αποφάσισα να φανώ ευγενική αλλά και μυστήρια.Γύρισα και μόλις τον αντίκρυσα η γλώσσα μου δέθηκε κόμπος.Μ'αυτόν τον άντρα πέρασα τη νύχτα?Αχ,γιατί να ξημερώσει? Κατάπια με δυσκολία και ένιωσα τα μάγουλα μου να καίνε. Ήθελα να ορμίσω και πάλι στο κρεβάτι για να θυμηθώ αυτά που έιχα ξεχάσει.Αντί αυτού προτίμησα να του σκάσω ένα χαμόγελο και χωρίς να πω τίποτα να φύγω με ελαφρά πηδηματάκια.

Βγαίνοντας απο το γνωστό ξενοδοχείο έβαλα το κεφάλι κάτω και άρχισα να περπατάω.Λίγο το φως του ήλιου,λίγο ο καθαρός αέρας άρχισαν στο μυαλό μου να έρχονται εικόνες.Κάθε τόσο που θυμόμουν κάτι, σταματούσα κιόλας.Άλλες φορές σκόνταφτα πάνω στους περαστικούς. Εγώ και αυτός να βγάζει ο ένας τα ρούχα του άλλου με ασυγκράτητο πάθος.Τα χείλη μας πάντα ενωμένα και η ανατριχίλα σε κάθε αγγιγμά του.Το βλέμμα του να ρουφάει κάθε πτυχή του κορμιού μου.Δυνατός και αποφασισμένος.Όλη νύχτα στο χορό του έρωτα και του πάθους.Λίγο πριν βγει ο ήλιος παραδοθήκαμε στην εξάντληση.Ο ιδρώτας μας, πρόδιδε την ένταση και οι ανάσες μας γρήγορες.Αυτό ήταν χημεία.