HAYAL AĞACI

7.Bölüm

Öncelikle herkesin Ramazan bayramı mübarek olsun arkadaşlar.🍬06 Şubat depreminden dolayı acı ve zor bir dönemden geçiyoruz.Ben de bir depremzede olarak buradan tüm depremzede arkadaşlara geçmiş olsun diliyorum.Rabbim bir daha böyle bir felaketi bizlere yaşatmasın.

"Aslında hoş çocuk"

Sıradaki spoi cümlemiz de bu olsun.Bakalım neler okuyacağız;)Hadi başlayalım...

Gözlerim açılmak için beynimi zorluyordu.Uykum açılınca yerimde kımıldandım.Kollarım uyuşmuştu.Sersem bir şekilde hareket ettirip uyuşukluğun geçmesini bekledim.Kafamı yanımda oturan Gediz'e çevirdim.Bana bakıyordu.Tebessüm ettim.

"Saat kaç?"Uykulu çıkan sesimle konuştum.Konuşurken boğazım gıcık olmuş gibi çıkmıştı.Susamıştım.

"Yediyi yirmi geçiyor."O kadar uyumuş muydum?Hemen cebimdeki telefonu çıkarıp ekranı açtım.Baktığımda ekranda 19:22 yazıyordu.Bizim gruptan ve birkaç akrabalardan mesaj ve arama vardı.Telefonun ekranını kapatıp tekrar cebime koydum.

"Rahatsızlık verdiysem özür dilerim."Mahçup bir şekilde Gediz'e bakıyordum.

"Hayır,hiç rahatsız olmadım.Sadece artık omzum ile kolunun bütünleştiğini hissettim."Küçük bir kahkaha atınca,ben de eşlik etmiştim.

"Annemi gördün mü?"

"Evet,baban uyanmıştı.Onun yanında şu an."Babam uyanmıştı.Aniden ayağa fırladım.Cama doğru ilerlediğimde annemle babamı el ele gördüm.Yüzümde tebessümüm yer edindi.Çok güzellerdi,o kadar iyi anlaşırlardı ki imrenirdim onlara. Aşklarına,sevgilerine ve birbirlerine olan saygılarına hayrandım.

Babam camdan baktığımı görünce elini kaldırıp salladı.Ben de karşılık verdim.Annem oturduğu sandalyeden bana dönüp baktı.Ayağa kalkıp,kapıya doğru geldi.Annemden sonra ben girmek için hazırlandım.

"Nasıl oldun babacığım?Korkuttun bizi."

"İyiyim Hayal'im,korkma bak bir şeyim yoktur."

"Çok şükür."

Babamla biraz sohbet ettik.Herhangi bir sorun yok gibi duruyordu.Hatta Gediz de girmişti babamın yanına.On dakikaya yakın sohbet etmişlerdi.Çok tuhaf bir andı benim için.Sevdiğim adam ailemle tanışıp konuşmuştu.Acaba onlar da Gediz'i sevmişler miydi?Ben sevdiklerine inanıyordum.Sevmemeleri için bir neden yoktu.

Annem refakatçi olarak kalacaktı.Babamla vedalaşıp,hastaneden çıkmıştık.Gediz'i evine bırakıp,ben de eve geçecektim.Çok uzun ve yorucu bir gün olmuştu.Yol boyunca günlük şeylerden bahsederek konuştuk.Evin önüne geldiğimizde yine içimi o tanıdık hüzün sardı.Gediz'i her bıraktığımda bu hissi yaşıyordum.Yanından bir an bile olsa ayrılmak istemiyordum.

Arabadan inecekken kolundan tuttum,bir cesaretle.Anında durup bana döndü.Anın büyüsü ile Gediz'e yaklaşıp yanağından öptüm.Öptükten sonra hızla çekilip,saçlarımı kulağımın arkasına çaldım.Mahçup bir şekilde kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktım.Kımıldamadan beni izliyordu.

"Gediz,ben teşekkür ederim.Tüm gün yanımda oldun,bana destek verdin.Omzunu çürüttüm tabi bir de."Utangaç halimle gözlerine bakarak sarf ettim sözlerimi.Tek kelime etmeden dudaklarındaki şaşkınlık ve tebessüm karışımı bir ifade ile beni izliyordu.Çok güzel bakıyordu.Kalbimi söküp,avuçlarına teslim etmek istercesine güzel.

"Rica ederim.Giden bir omuz olsun,senin canın sağolsun."dedi gülmesi genişleyerek.

"İyi akşamlar o halde."

"Sana da iyi akşamlar.Dikkatli git Hayal."İki haftadır,her bıraktığımda beni 'dikkatli git' diye gönderiyordu.Alışmıştım artık.

Sabah erkenden kalkmıştım yine.Annemler akşamüzeri geleceklerdi.Hazırlığımı yapıp aşağıya indim.Zeliha abla mutfaktaydı.Yanına gittim.