Bazı şeylerin bizi üzeceğini bilsek yine de onlara o şansı verir miyiz? Yada bazı şeylerin kaderimizi çizeceğini bilsek onlara farklı bakar mıyız? Bazen bir şey referans noktası olur ve geri kalan herşey ondan geriye ve ondan ileriye diye sonsuza kadar sıralanır. Bu referans noktasından çizilecek doğrunun bizi götürdüğü yolu önceden görebilsek, yine de o noktaya uğrar mıyız?
Sanırım ben uğrardım. Çünkü ben annemin de dediği gibi "Anne lafı dinlemez illa yaşayıp da görecek zilli Elif"tim.
Referans noktam olduğunu bilsem o gün yine aynı şeyleri yaşardık. Çünkü "illa yaşayıp da görecek elif" olmak bunu gerektirirdi.
yazımı bölen sesin sahibini görmek icin kafamı kaldirdığımda sesin ergenlik dönemine yeni giren şımarık bir kıza değil de derste sınıfı incelerken bi an göz göze geldiğim o kumral çocuğa ait olduğunu farkettim. Yeniden merhaba dedi.
-Selam.
-Burak ben.
-Elif (çocuğun gulumsemesine karşılık değil sesine gulumsuyordum gerçekten cok komikti ve gercekten bi kıza ait gibiydi).
Daha fazla muhabbeti bugün içimdeki Elif hic istemiyordu ve kafamı yeniden kağıda gomecekken;
-Ne yazıyorsun?
Az kalsın iyimserlikle cevap verecektim ama sınıftan olduğunu bildiğim diğer çocukların"Aga sahiden konuşuyor kızla kazandı iddiayı" diye aralarinda el kol hareketleriyle gülüşüp Burak'ın da kaş gözlerle onlara karşılık verdiğini gördüm. Hayır hayır benim uzerimden iddiaya girip sonra da iyimser bi Elif yüzünü hic haketmiyorlardi. Çocuğa ne yazdığımı izah etmek yerine eline uzatıp yüksek sesle okumasını söyledim. Ama Burak sadece bakıyordu.
-Ne bakıyorsun Burak okuma yazman yok mu? dedim
-Yoksa özel mi, diye gülüştü arkadakiler.
Burak hala aptal aptal kelime dolu olduğunu farkettiği tuhaf satırlara bakıyordu.
-Okuyamazsin çünkü bana özel bi alfabe. Elindeki de benim Günlüğüm. Ve sanırım arkandakiler de diğer senin gibiler. Şimdi beni rahat bırak.
Suratlarına yumruk gibi yerleşen soru işareti keyfimi yerine getirmeye yetmisti. Daha fazla konusmadan yerlerine gittiler, siniftakiler birbir geri döndü ve ders yine fizikti...
