ကူးပြောင်းလာတိုင်း အမျိုးသားဇာတ်လိုက်ရဲ့လက်မောင်းထဲမှာ သေဆုံး။

Part 8

သူမ လက်ပြန်ရုတ်တော့မလို့ရှိသေး ဘောပင်က ဖြည်းဖြည်းချင်း စရွေ့လို့နေသည်။

ဘောပင်က “ဟုတ်တယ်” ဆိုတဲ့ စကားပေါ်မှာ စက်ဝိုင်းတစ်ခု ဝိုင်းလိုက်သည်။

ဟွမ်လီက ချက်ချင်းထရယ်တော့သည်။ “ဟဟဟဟ”

သူမ တအားပျော်ပြီး လက်က ဘောပင်ကို လွှတ်လိုက်မိသလို ရုတ်တရက် အပေါက်တစ်ခုဖြစ်သွားပြီး သူမဘက်က အားမရှိတော့ ဘောပင်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။

လူလေးယောက်လုံး သူတို့လည်ပင်းထက်မှာ အေးစက်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည်။

တစ်ယောက်ယောက်က လေအေးနဲ့မှုတ်လိုက်သလိုမျိုး..

အစက လူတိုင်း သူတို့ကောလိပ်ဘဝ နောက်ဆုံးမှတ်ဉာဏ်အဖြစ် ကျန်အောင် တစ်ခုခုလုပ်ချင်ခဲ့တာ ဒီလိုဖြစ်မယ်လို့ ဘယ်သူမှမထင်ထားကြပေ။

ခုနက ဘောပင်က သူ့သာသူ လှုပ်သွားတာက အမှန်တရားဖြစ်သလို ဘယ်သူမှငြင်းမရချေ။

တုလီက တံတွေးမျိုချပြီး တုန်ယင်နေတဲ့လက်တွေနဲ့ “ဘာ ကလောင်နတ်သမီးလဲ ဒါက အလကားလျှောက်ပြောနေတာ ငါ အရင် အိပ်နှင့်တော့မယ် မနက်ဖန် စောစောအိမ်ပြန်ရမှာ”

သူမ အရင်စထွက်တော့ စုရွှဲကလည်း နောက်က လိုက်ကာ သူမ အိပ်ရာပေါ်ပြန်တက်လိုက်သည်။

စုချင်းချင်းက နဂိုကတည်းက တအားကြောက်တတ်တဲ့သူမို့ နှစ်ယောက်လုံး အိပ်ရာဝင်တာမြင်တဲ့ချိန် သူမကကော နေရဲမတဲ့လား သူမ အပေါ်ထပ်က အိပ်ရာကို တက်လိုက်တော့သည်။

သူမ မျက်နှာသစ်ပြီးလား မသစ်ပြီးလားတောင် ဂရုမစိုက်တော့ပေ။

မျက်စိတမှိတ်အတွင်းမှာ ဟွမ်လီသာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။

ဟွမ်လီလည်း ရင်တွေ တအားတုန်နေတာမှ သူမနှလုံးသားတောင် ခုန်ထွက်တော့မလိုပင်။

သူမက ဒီကမ္ဘာမှာ လူမျက်စိနဲ့မြင်နိုင်တာထက် ကျော်လွန်တဲ့အရာတွေအများကြီး ရှိတယ်လို့ယုံကြည်ထားတဲ့သူပင်။ အခု သူမကိုယ်တိုင် ကြုံတွေ့လိုက်ရတော့ တကယ့်ကို အဆင်မပြေတော့ပေ။