ကူးပြောင်းလာတိုင်း အမျိုးသားဇာတ်လိုက်ရဲ့လက်မောင်းထဲမှာ သေဆုံး။

Part 6

လူတွေ အားလုံးက သူပြန်မပြောဘူးလို့ ထင်နေတုန်းမှာပဲ သူ့အသံက ရုတ်တရက် ဧည့်ခန်းထဲ ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ “ဘွားဘွား”

သူ့အသံလေးက ကလေးငယ်လေးလို နူးညံ့မှုမျိုးမပါဘဲ ကွဲအက်လို့နေသည်။ 

ဒါကို တွေးမိတာနဲ့ နင်းမုန် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိသည်။ နဖူးက အရေပြားတွန့်နေတာတွေက ပိုတောင် ထင်းသွားသည်။

အသံက ဒီလောက်ထိ စိတ်သောကရောက်စရာ ကောင်းနေမယ်လို့ သူမ မထင်ထားခဲ့ သူ့အဖေက ခုတင်ကွယ်လွန်သွားလို့ သူက တအားငိုထားသလိုမျိုးလေ မဟုတ်ရင် ကလေးတစ်ယောက်အသံက ဘာလို့ ဒီလောက်ထိ ကွဲအက်နေမှာလဲ။ သူသွင်ပြင်လေးကလည်း လေတိုက်တာနဲ့ လဲသွားတော့မလို အာ့ကြောင့်လည်း ရှီချုံ အနိုင်ကျင့်တာ ခံရတာ ဖြစ်မည်။

သူ့ပုံစံလေးကလည်း နောင်ကျ ရက်စက်မဲ့လူပုံစံလည်း တစက်မှမပေါက်ပေ။

သူမ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ ရှီချီက သူမ ပြန်မဖြေတာမြင်တော့ လက်ချောင်းလေးတွေကို လိမ်ကာ အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး သူ့နေရာမှာ ရပ်နေမိသည်။

အဘွားအို ကြည့်ရတာ စိတ်ဆိုးသွားသလိုပင်။ သူမစိတ်ဝိညာဉ်ကလည်း နောက်ဘက် ကောင်းကင်ဘုံကို ပြန်ရောက်သွားတဲ့အတိုင်း ဇိမ်ခံဘဝတစ်ခုမှာနေပြီး သူမ မြေးတွေကို ပျိုးထောင်ဖို့က သူမတာဝန်ပင်။ အစက စာအုပ်ရဲ့ဇာတ်ကြောင်းကို ဖတ်ပြီးတော့ သူမက ရှီချီဆီကနေ သူမကိုယ်ပိုင် အကျိုးအမြတ်ရအောင် လုပ်မလို့ ဖြစ်သည်။ 

ဒါပေမဲ့ အခု သူမကိုယ်တိုင် ဒီပိန်ပါးပြီး အားနည်းတဲ့ကလေးကိုမြင်တော့ သူမရဲ့နူးညံ့တဲ့နှလုံးသားလေးက ချက်ချင်း ပေါ်ထွက်လာတော့လေသည်။

သူမ ကလေးကတည်းက မိဘမဲ့ဖြစ်ခဲ့သလို မိဘတွေကလည်း ဘယ်သူမှန်းမသိ ဆိုတော့ အခု ၁၇ လေးမှာလည်း သူ့မိဘတွေမရှိတာမြင်တော့ သူ့ကို တနည်းနည်းနဲ့ စာနာမိနေမိသည်။ 

ဝတ္ထုထဲမှာ သူက အဘွားအိုပေါ် မျှော်လင့်ချက်တွေ အများကြီးထားခဲ့ပေမဲ့ သူပြန်ရတာက မတူညီမှုတွေ ပြသာနာအတွဲလိုက်ရဲ့ အစတွေပင်။ သူမက ဒီအပြစ်ကင်းတဲ့ကလေးလေးကို နောင်ကျ ရက်စက်တတ်အောင် ခွင့်ပြုလိုက်မှာလား။