kişisel bir boğuşma✮kavehtham

³ruh hastası bir filozof ve onun geçmişi

y.n.: bu bolumu uzun tuttum (yaklasık 1000 kelime), kaveh'in gecmisi hakkinda biraz bilgi edinecegiz yani konusma agirlikli. caniniz sikilabilir simdiden bilginiz olsun, iyi okumalar (oy atmayanin gotunu isiriyomusum <3)

-----------------------------------------

sumeru şehir merkezinde akşam sefaları açmış, yıldızlar görünür bir hâl almıştı. çoğu ülkelerdeki akşamların aksine sumeru daima ılımandı, bu da meyhaneleri dört mevsim işlek kılıyordu ve birisi istediği zaman hava koşullarını dert etmeden meyhanelerde sabaha değin sızıp sonrasında şiddetli baş ağrısıyla sürünerek evine dönebilirdi.

"ah, tam zamanında geldiniz efendim. buyurun oturabilirsiniz." alhaitham, elini açarak masasının önündeki karşılıklı iki tekli sandalyeden birini işaret etti ve sonrasında kendi sandalyesine oturdu. tilki melezi genç, kaygılı gözükmüştü doktorun gözüne. refleks olarak parmaklarıyla ellerini ovuşturuyor, dizini sallıyordu. tabii bu hareketleri doktorun gözünden kaçmamıştı.

"neden böylesine kaygılısınız efendim?"
alhaitham ellerini masasının üzerinde birleştirerek göğsünü onlara yasladı.
genç ise ona döndü ve bir nefes verdi. konuşmaya hazırlayıcı bir nefes olabilirdi bu.

"kusuruma bakmayın, sadece ne diyeceğimi ve cümleleri, sözcükleri nasıl toparlayacağımı düşünüyordum."

"haklısınız. arkadaşınız mimar beyin sıkıntısını her ne kadar detaylıca merak etsem de sizi sabırla bekliyor olacağım. lütfen acele etmeyin. bir fincan kont grisi¹ ister miydiniz?" alhaitham, onu rahatlatmak için elinden geleni yaptığı belliydi.

kont grisi çayı (ing: earl grey): bergamot meyvesinin kabuğundaki yağlar ile tat verilen çay harmanıdır.

"naziksiniz efendim, lütfen alayım." hafifçe tebessüm etti genç, ve ardından doktor başını sallayıp ofisin içindeki kapısız mutfağa gitti. bay alhaitham gelene kadar kendini rahatlatmaya çalışıp gereksiz düşüncelerden kurtulmaya baktı ve bunda bir bakıma başarılı olmuş gibiydi.
her ay farklı doktorlar geziyordu ancak doktor alhaitham, konuşma tedavisi teklifinde bulunacağı ilk doktor olacaktı.

birkaç dakika sonra elinde kont grisi çayı ile dolu bir porselen fincanla dönen alhaitham, onu masanın üzerine bıraktı ve kendi sandalyesine oturdu. geriye yaslandı ve güçlü kollarını önünde birleştirdi.

"istediğiniz zaman başlayabilirsiniz." tighnari'nin söze başlamasını beklerken sandalyesinde hafif hafif döndü, birkaç kez pencereden sanayileşmiş şehre bakışlar attı. nihayetinde genç konuşacak sakinliği kazanmıştı.

"biz kaveh ile çocukluk arkadaşıyız, birbirimize olduk olalı karşılıklı bir güven duymuşuzdur. tabii ergenliğine kadar hiçbir sıkıntısı yoktu. sonrasında o sıralarda bilmediğim bir sebepten dolayı sürekli yalnız kalmayı istedi, hatta bir dönem tamamen inzivaya çekilmişti. bana ne bir mektup yazıyor, ne de kapısını çaldığımda açıyordu. daima açan annesi olmuştu ve çeşitli bahaneler uydurarak beni geri çeviriyordu. ben de bu durumdan sıkılmıştım, ve onu bir süre rahat bırakmaya karar verdim. sonra haftalar geçti, ve ben bir şekilde öğrendim ki ders çalışıp kitap okumaktan başka yaptığı bir şey yokmuş. bunu o değil, mükemmeliyetçi ailesi istemiş. evde aile içi şiddet olduğu da oluyormuş tabii... ve şey gibi."

tighnari iç çekti ve endişeli gözleriyle elindeki fincana baktı. sonrasında bir yudum aldı ve bir şeyler hatırlamak istiyor gibi odada gezdirdi gözlerini.
"şey gibi... taciz." alhaitham bir anlığına kaşlarını kaldırdı ve dinlemeye devam etti. "ben bunları öğrendikten sonra oldukça endişelendim ancak elimden bir şey gelmiyordu. tek yaptığım şey birkaç ayın geçmesini beklemekti. sonra nihayet görmüştüm onu. okula on altı yaşımızda başlamıştık ve aynı sınıftaydık. ha okula geç başladığımıza bakmayın, zaten evimizde özel dersler alıyorduk dolayısıyla eğitimimiz normal seviyeden daha üstteydi, ancak bir değişiklik yapıp okula kaydolmaya karar vermiştik, tabii tesadüfen de denk gelmişiz." genç, çaydan bir yudum daha aldı ve konuşmasını sürdürdü. şimdiye kadar üstünde hep bir kaygı izi vardı ancak bununla başarılı bir şekilde savaşıyordu.

"okulun ilk günü onu gördüğümde hemen yanına gittim, iyi miymiş sordum ve aile içi olaylarını bilmiyormuş gibi davrandım. sonra benimle konuştu ancak eskisi gibi gülmüyor, yani gülemiyordu. bunu yüzüne vurmadım. bana iyi olduğunu, yalnızca hedefleri hakkında kendini fazlasıyla disiplinlendirdiğini söyledi ve aylardır benimle konuşmadığı için özür diledi. zaten ona hiçbir zaman kızgın değildim... onu affettiğimi söylemek bile saçma olurdu. zavallı dostum."

alhaitham anlayışlı bir biçimde salladı başını. "devamını merak ediyorum." sanırsa buradan sonra daha tuhaf bir hâl alacaktı.

"bir süre eğitimimizi beraber yaptık. kaveh'in de bir hayali oluşmuştu o sırada: mimar olacaktı. tabii bir mimarın âlâsı olabileceğini biliyordu çünkü bu çalışmasıyla, genç yaşından çok başarılı bir insandı. okulda saygın bir isimdi... kimseye yüz vermiyordu, onun tek ve gerçek arkadaşı bendim. ah, efendim... sonra çok korkunç bir şey yaptı." genç, kötü bir şey hatırlamışçasına başını iki yanına salladı. gözleri zemine dalıp gitmişti.

alhaitham, merakla bekliyordu. oturuşunu dikleştirdi, masaya eğildi ve tighnari'nin yüzüne baktı. "ne yaptı?"

tighnari, bakışlarını doktor ile buluşturdu. yüzünde oldukça tuhaf bir ifade vardı, hiçbir duygudan eser yoktu simasında. belki de travmatik bir olayı hatırlamasındandı.

"...kaveh yaşadığı travmayı kaldıramayarak haftalar geçtikçe psikolojisi bozuldu.

o babasını... babasını öldürdü. meşru müdafaa yaptığından dolayı ceza almamıştı. onu o günden sonra uzun bir süre morali bozuk görmedim ancak çıkacak söylentilerden dolayı okula ara vermişti. bana dediği cümle şuydu: 'ben bunu neden daha önceden yapmamışım?'"

alhaitham ilk defa böyle bir vaka alacaktı, bütün dikkatini vermiş, tighnari'yi dinliyordu. bunu aklının ucundan bile geçirmemişti ve şok içerisindeydi.

"anlatımımı hızlandırmam gerekecek sanırım." tighnari boğazını temizleyerek hızını arttırmaya özen gösterdi.

"bu olay üzerine diyebileceğim pek bir şey yok. şimdi size kaveh'in sorununu anlatacağım.

o, felsefe denilen şeyin içinde kaybolmuş. her bir şeyin altında neden arıyor. hiçbir şeyi anlamlandıramıyor, tezler yazıyor, odasından çıkmıyor, felsefe üzerine sabahtan akşama dek kitaplar ve kaynaklar okuyor. o, bir çözüm değil, problemin kendisini arıyor.
şükür tanrı'nın gurur okşamasıdır, diyor. tanrı'yı öldürmek istiyor.

zihnini bu tür düşüncelerle meşgul ediyor. hatta öylesine derde sokuyor ki kendini, cahil olduğunu sandığı için, ara sıra kendini inzivaya çekiyor-alkolik olduğunu belirtmemde de fayda var efendim, inziva esnasında odasında kadehlerce şarap içiyor.

uyku sorunları baş gösterdi ilkin. sonra aklını yitirdi hiçkimseyi gerçek sanmadığından. kendini öldürmekten korktu o, acısından değil, ölümün belirsiz kucağından. benimle konuşmayı da kesti, dolayısıyla özel doktorunun, belirttiğim doktorları ona önermesini istiyorum ki iyileşebilsin. ancak sonradan uyku sorunları baş göstermiş, o da uyku ilacı bağımlısı olmuş bu sefer. nöbetler geçiriyormuş ara sıra.

yirmi iki doktor gördü, yirmi ikisi de başından savdı bizi. ancak şu anda özel doktoru ve siz varsınız... eğer kabul ederseniz."

"kaveh bey muayene için yarın ofisime gelebilir. sağlık kontrolü yapacağım. sonra sorunları tespit edip kendisine, daha sonra da size tedavi olarak ne sunabileceğimi söyleyeceğim."

"tedavi... o konu hakkında... size tuhaf bir fikir sunmak istiyorum." tighnari doktorun gözlerine istekli bir şekilde baktı ve konuşmasını devam ettirdi.

"konuşma terapisini hiç duymuş muydunuz?" yutkundu. alhaitham kaşlarını çattı ve geri yaslandı.

"yani... onunla konuşarak mı tedavi etmemi istiyorsunuz?"

"evet efendim. bence bu oldukça makul bir çözüm olabilir." tighnari kendinden emin bir tonla konuşuyordu.

o akşam bir uzlaşmaya vardılar. ruhu hasta olan kaveh'in fiziksel muayenesi yapılıp, konuşma tedavisi uygulanacaktı. tabii kendisi bu tedaviden bir şekilde habersiz kalacaktı. alhaitham'ın aklında bir plan belirmişti çoktan.