"ប្រាប់ថាធ្វើការហ្នឹងហើយ មិនអោយធ្វើការមានលុយឯណាចាយ? ពីមុនមានអ្នកផ្គត់ផ្គង់ តែឥឡូវគ្មានទេ ត្រូវការលុយ ត្រូវធ្វើការ យ៉ាងម៉េច? ប្រាប់ហើយថាមិនដឹង អ្នកណាទៅដឹង គិតតែបន្ទោសៗគិតថាខ្ញុំចង់អោយមានរឿងអញ្ចឹងណាស់ឬយ៉ាងម៉េច? ខ្ញុំក៏ភ័យខ្លាចដែរ គិតថាខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលត្រូវវាលូកលាន់អញ្ចឹងមែនទេ? ហុឹកៗ...ហុឺ...មនុស្សកំពុងភ័យគិតតែបន្ទោសៗ" ថេហ្យុង រអ៊ូរង៉ូវៗយំផង រៀបរាប់ផង ស្តាប់ទៅគួរអោយអាណិតបន្តិច គួរអោយចង់សើចបន្តិចយ៉ាងម៉េចមិនដឹងទេ ។
"ទៅម្តងបានប៉ុន្មាន?"
"មួយថ្ងៃ 5សែនវ៉ុន"
"មានឈឺត្រង់ណាទេ?" ដល់តែនាយសួរនាំសុខទុក្ខ មាត់ក៏លែងហារស្តី សុខចិត្តអង្គុយអោបដៃនៅស្ងៀមងាកមុខចេញទៅខាងក្រៅធ្វើមិនលឺ ។
"លឺសួរទេ?"
"កុំមកខ្វល់"
"បើមិនអោយខ្វល់ ចុះទៅ"
"ឈប់ឡានទៅអញ្ចឹង ជួយធ្វើអីជួយពាក់កណ្តាលផ្លូវអញ្ចឹងដដែល មិនទុកអោយគេរំលោភខ្ញុំទៅ"
"ឈប់និយាយទៅ មិនចង់ស្តាប់" ជុងហ្គុក សម្លត់កន្លែងគេនិយាយនេះ មុននេះស្លន់ស្លោខ្លាចតែគេរំលោភបាននិងហើយមកនិយាយអោយខឹងទៀត ។
ឡានបន្តបើកមកដល់ផ្ទះរបស់នាយ ជុងហ្គុក ចុះមកមុនហួសទៅរកប្រអប់ថ្នាំមកចាំគេអោយហើយ ថេហ្យុង ចូលមកអង្គុយនៅសាឡុងជិតនាយ ជុងហ្គុក ក៏ទាយដៃគេមកមើល ។
"អ៊ួយ..."
"ឈឺកន្លែងនេះ?" ជុងហ្គុក ពិនិត្យដៃមានស្នាមក្រហមតែមើលទៅប្រហែលជាឈឺរបួសចាស់មិនទាន់ជាសះស្បើយ ។
"...." ថេហ្យុង ស្ងាត់គ្រាន់តែមើលមុខរបស់នាយ គេមើលឃើញការបារម្ភរបស់នាយមកកាន់គេ តែគេមាត់រឹងហារស្តីមិនចេញ ។
"ម៉េចក៏ដឹងថាខ្ញុំនៅទីនោះ?" ស្ងាត់ៗ ថេហ្យុង សួរទៅនាយដែលកំពុងយកថ្នាំមកលាបដៃអោយគេ ។
"តាមទៅទេដឹង?"
"តាមធ្វើអី?"
"បារម្ភ"
"ពួកយើងបែកគ្នាហើយម៉េចក៏តាមខ្វល់ខ្វាយពីខ្ញុំទៀត?"
"អូនបែក តែបងនៅ"
ភាគទី47 : ខំស្មានថាកំពុងខូចចិត្ត
Start from the beginning
