Perseverance

6.

Verder was er nog iemand van wie hij de naam niet wist, maar die Harry's plek overnam als hij maar tot twaalf uur hoefde te werken. Volgens hem heette ze iets met een B, maar het was nooit belangrijk genoeg geweest voor hem om ernaar te vragen of het te onthouden. Hij was namelijk klaar met een groot deel van de mensheid en er paste niemand meer bij in zijn met boosheid-gevulde lifestyle.

De laatste persoon was Nora, en dat was één van de weinige personen waar Harry nog van hield. En houden in de zin van, dol zijn op. Want Nora was één van die oude, wijze personen waarover je meestal alleen in boeken las. Misschien was ze wel uit een boek gestapt, speciaal voor Harry om zijn leven iets draaglijker te maken.

Zij was de reden geweest dat Harry had gesolliciteerd, want ze was aan het werk op het tijdstip dat Harry op straat rondzwierf en zocht naar iets waarvan hij nog niet wist wat. Zijn kladblok in zijn hand, knokkels met teer en nicotine vlekken van het roken wat hij deed (als je het aan hem zou vragen, zou hij zeggen dat hij niet rookte. Zelfs met een brandende sigaret tussen zijn vingers en als de rook tussen zijn lippen door zou glijden). Hij liep rond, zocht naar een plek om te schrijven misschien. Niet dat hij veel schreef. Sinds Louis weg was, was er bijna niets meer uit zijn handen gekomen. Het was puur toeval geweest dat hij langs de bakkerij liep, want er was een weg afgezet dus moest hij omlopen, en de geur van versgebakken brood lokte hem naar binnen toen hij langs de kleurige etalage liep met gouden letters op de ramen bruine kozijnen. Nora werkte alleen overdag, wegens haar hoge leeftijd, dus bediende ze Harry toen hij iets bestelde. Hij wist niet eens meer wat, want toen ze hem zijn bestelling gaf met haar vaste, warme glimlach en haar karamelogen, kwam er een brok in Harry's keel en vroeg hij of er plaats was om te werken. Hij was nooit subtiel geweest, flapte alles er het liefst meteen uit. Spelletjes spelen had hij altijd aan Louis overgelaten.

En een paar weken later had hij zijn eerste werkdag, en hij had er tegenop gezeten. Hij zat toen in de periode dat de wereld nog een donkere plaats was en dat hij alleen nog maar wilde slapen (niet dat er veel veranderd was) en Nora was een van de mensen die echt mensenmensen waren en dus wel wilde praten, maar elke keer als hij binnenkwam en ze hem aankeek met haar glimlach, wist Harry nog waarom hij überhaupt kwam. Hij was gekomen voor haar ogen. Haar warme, bruine karamelkleurige ogen. Ze waren zo anders dan die van Louis, die steeds van kleur leken te veranderen als het kouder of warmer werd. Zijn ogen bevatten de oceaan en de woeste golven en verraderlijke stromingen. Deze ogen waren vast, straalden steeds zelfde warmte en vertrouwen uit. En dat was wat Harry nodig had.

Na een paar keer werken had hij gemerkt dat Nora niet iemand was die continu wilde praten. Ze was zoveel meer dan dat en was binnen een paar weken één van de nieuwste, belangrijkste personen geworden in Harry's leven. Ze had hem geholpen om opnieuw de mooie dingen in het leven te zien en niet op te geven aan alles waar hij aan had gestudeerd en hij had haar geleidelijk aan alles verteld over Louis, over hoe geweldig hij was geweest (en als iemand zou vragen of hij dat echt had gedaan, was het antwoord nee) en hoe moeilijk hij het thuis had gehad en daarna op wat voor manier hij vaarwel had gezet en Nora wist hoe moeilijk Harry het had gehad en nu nog had, want hij had alles – of in ieder geval, een groot deel – meegekregen van de dingen die Louis had meegemaakt en zo had hij er zelf nog niet eens over nagedacht. Ze hielp hem, en luisterde naar hem en vroeg niet door als hij niet meer wilde praten en als Harry een moeilijke dag had, maakte ze de frambozen-havermoutcakejes waar hij zoveel van hield voor hem, want dat was namelijk één van de nieuwe, mooie dingen in zijn leven.

Hij werkte alleen met haar als hij overdag werkte, zoals vandaag. En het was werkelijk geweldig want de bakkerij was absoluut niet druk vandaag, dus had hij bijna niets om zich mee bezig te houden, en dat was één van de ergste dingen. Want als hij niets had om over na te denken, vlogen zijn gedachtes weg en bleef het hangen bij de vraag waarom Louis was weg gegaan. Harry begon zich af te vragen of alles wel echt was geweest. Wat als elke "Ik hou van jou" van Louis een leugen was? Wat als hij Harry alleen maar nodig had gehad voor zekerheid of voor fucking seks en met zijn gevoelens en karakter probeerde te spelen door bij hem weg te gaan in de meest dramatische en allesvernietigende manier ooit?