51

-... ..- .-. .- -.. .- .-.. .- .-.

Sessiz sakin bir sabah...
Kızıl şafak, henüz yataklarında mışıl mışıl uyuyan hastaların yüzlerinde parlıyordu. Herkes uykudaydı.
Nova Roswell hariç...
Kaos daha uyanmamış, diye düşündü Nova.
Sanitatem Rehabilitasyon Merkezi'nde gün öğleden sonra başlar. O andan itibaren susmak nedir bilmeyen ağlama, tepinme ve boğuşma sesleri ile dolar ortalık.
Şafak yükselirken bu sesler henüz uykudadır.
Nova, bu yüzden her sabah şafak sökerken merkezin bahçesinde hayalet gibi dolaşıyor işte.
Nova, bir ıslık tutturdu ve yerdeki taşları toplamaya başladı. Hemşireler, ona bunu yapmamasını söylemişti ama kimin umrunda? Bu taşları bazen kendi yastığının altına bazen de sevmediği kişilerin ceplerine dolduruyordu. O kişilerin -onlar kendilerini biliyorlar- yürümeye çalışırken ceplerindeki ağırlıkla iki büklüm olması onun hoşuna gidiyordu. Sanki hatalarını kabul etmiş de o yüzden eğiliyor gibiydiler.
Kendi yastığının altına koyma sebebi de uyanık kalmaktı. Uyursa kendi adını unutacağından korkuyordu. Bu kahrolası sözde "rehabilitasyon merkezi" nde kimse ona kendi ismiyle hitap etmiyordu. Herkesin bir kod adı vardı. Belli bir kurala göre koyulmuşlardı ama bu örüntüyü anlamak güçtü. 17p7L. Bu onun kod adıydı işte. Yürüye yürüye merkezin çıkış kapısına kadar gelmişti. Gözlerini önündeki demirden parmaklıklara dikti. Bu aptal kapı, kendisini bir mahkum gibi hissetmesine sebep oluyordu.
Ne b*ktan bir his bu böyle, diye düşündü.
Derin bir iç çekişin ardından ceplerini karıştırmaya başladı.
Bir ilaç.
Benzodiazepin.
İlacı aldığı gibi çöpe tıktı. Hiçbir b*ka yaramıyordu ne de olsa...
Sesler yükselmeye başladı. Kaos uyanmıştı işte. Gün daha yeni başlıyordu.
                                        •••
"17p7L, 345 numaralı oda, Dr Collins. Tekrar ediyorum; 17p7L, 394 numaralı oda, Dr Collins!".
Urania oldu olası Dr Collins'ten hiç hoşlanmamıştı. Onun egolu tavırları, kendisinin bir pislik gibi hissetmesine sebep oluyordu.
Usulca odaya girdi. Collins, her zamanki yerinde bacaklarını uzatmış, oturuyordu.
" Nova Roswell...hmm Dosyanı inceliyorum da son 5 günde 1 tane arkadaş edinmişsin. Arwen Smoug. Epey bir ilerleme katettin evlat, aferin."
"Evet efendim çok çaba gösteriyorum."
Göstermiyordu.
Arwen oldukça şirin bir kızdı. Konuşkandı, iyi bir zevke sahipti... 2 gün önce onunla biraz sohbet etmişlerdi. Ama hepsi bu kadardı. Sırf iki kelime konuştular diye arkadaş olmayacaklardı ya? Arkadaşlığın tanımı bu kadar basit olmamalıydı.
" Pekala evlat sana bir haberim var. Bugün bütün öğrencilere söylemem gerek.İyi mi kötü mü sen karar ver. 
Biliyorsun, son aylarda Sanitatem Rehabilitasyon Merkezi'nin bütçesi bir hayli azaldı. Dolayısıyla başvuran hasta sayısı da azaldı. Merkezimizi kurtarmak amacıyla yönetici zümresi olarak, başka bir kurumla bir süreliğine birleşmeye karar verdik. En azından kurumumuz ekonomik açıdan biraz toparlanana kadar... Yarın oraya nakliniz gerçekleşecek."
"Hepimizin mi?" diye sordu hayretle.
"Evet kızım, merak etme Nightshade'den ayrılmayacaksın.".
Jim Nightshade. Onun tek dostu.
Doğruyu söylemek gerekirse Nova bu işten biraz şüphelenmişti ama farklılığı severdi. O yüzden pek sesini çıkarmadı.
                                        •••
"Buradan ayrı kalmak zor olacak." dedi Jim. "Her ne kadar bir hapishane gibi olsa da o kadar uzun süredir buradayım ki... Artık bir evden farksız."
Nova onun bu duygusallığından nefret ediyordu.
" Zırvalıklarını kendine sakla Jimmy. Burası bir hapisane. Ve orası da bir hapisane olacak. Bizler sadece iki mahkumuz. Değişen tek şey mekan olacak. Tursaklığımız ise hep olduğu gibi aynı kalacak."
Jim onun bu kötümserliğinden nefret  ediyordu.
"Bu akşam içkiyi yine fazla kaçırdın galiba. Kötümserliğin üstünde."
"Kaynaklarımı keşfettiler. Artık içemiyorum."
"Ne kadar üzüldüm anlatamam."
Nova ona kötü bir bakış attı. Sonra gözlerini devirdi.
"Biliyor musun? Haklı olabilirsin Jimmy. Gidip biraz dinlensem iyi olacak. Sarhoş gibiyim resmen. Sabaha görüşürüz. İyi geceler."
"İyi geceler Nova."
                                         •••
Ertesi sabah hiç de Nova'nın beklediği gibi değildi. Sabah erkenden kalktığında tüm merkezin ayakta olmasını beklemiyordu. Sıraya sokulup hemşireler tarafından sağlık kontrolüne tabi tutulmayı beklemiyordu. Bütün bunların ardında bir bayıltıcı iğne yiyip kocaman beyaz bir kamyonetin arkasına atılmayı da beklemiyordu.
                                      ~_~
Merhaba sevgili okur! Bu yazdıklarımı 51. Bölge'ye nasıl bağlayacağımı merak ediyorsundur eminim. Ama merak etme. Bir sonraki bölümde her şey açıklığa kavuşacak.
Takipte kall!
İyi okumalarrr.
🪐✨💫