အပြာစာ

ယဥ်ယဥ်

" ယဉ်ယဉ် စာတွေလိုက်နိုင်ရဲ့လား "

" ဟုတ် "

" မနက်ဖြန် ဆေးရုံသွားမှာလား "

" အင်း "

ယဉ်ယဉ်ကိုယ်တိုင်က မေးခွန်းတစ်ခုကို တစ်ခွန်းလောက်ပဲ ပြန်ဖြေတော့ စကားမဆက်ဖြစ်ကြတော့ပါ ။ သူ့ထမင်းသူစား ကိုယ့်ထမင်းကိုယ်စားပြီး ထထွက်ခဲ့ကြသည်။ ဦးမြင့်သောင်းစိတ်ထဲတော့ အဆင်မပြေ။ ဘကြီးအရင်းခေါက်ခေါက် မေးတာကိုတောင် မဖြေချင်သလို ဖြေချင်သလို လုပ်နေတဲ့ တူမကိုကြည့်ပြီး အချိုးလုံးဝမပြေဟု မှတ်သည် ။ အခု အိမ်ထောင်ကျသွားတဲ့ သူ့သမီး (၂) ယောက်ဆို ကောင်းကောင်း တီးထားပေးလို့ အမြီးကိုကုတ်နေသည် ။ ဒီတူမကြမှ ကိုယ့်ကို မတူမလို မတန်သလို ဆက်ဆံတာ ခံနေရတယ် ။ ဒါပေမယ့်လည်း ခဏတဖြုတ်သာ လာနေတာက တစ်ကြောင်း၊ တူမဆိုပေမယ့် သမီးအရင်း မဟုတ်တာက တစ်ကြောင်းမို့ စိတ်လျှော့ထားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ မင်းစိတ်မင်းထိန်း မြင့်သောင်းရေလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ စိတ်ထဲသတိပေးလိုက်ပါတော့တယ် ။

နောက်နေ့ညနေ ဆေးရုံကနေ ရေပြန်ချိုးပြီး ကျူရှင်သွားဖို့ ပြန်ထွက်လာတဲ့ ယဉ်ယဉ် ဧည့်ခန်းက ဖြတ်အသွား တူမကြီးပုံစံက အမြင်မတော်တတ်တဲ့ ဦးမြင့်သောင်းမျက်စိထဲ ကန့်လန့်ကြီးဝင်လာပါသည် ။ ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်အဝါလေးက ဒူးအထက် မရောက်ခင်မှာတင် ဆုံးသွားတယ် ။ အသားက ခပ်ပျော့ပျော့ရယ်နှင့် ဘာသားမှန်းတော့မသိ ။ ဒါပေမယ့် ခပ်ကျပ်ကျပ်ကလည်း ဝတ်ထားသေး တင်ပါးကြီးကလည်း ကြီးတဲ့သူမို့ ယဉ်ယဉ့်နောက်ပိုင်း အောက်ပိုင်းက ဆူဆူဖြိုးဖြိုး အသားစိုင်တွေက တင်းရင်း အယ်ထွက်နေသည် ။ လုံးဝိုင်းပြီး ပြည့်တင်းနေတဲ့ တင်ပါးကြီးပေါ်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီ အရာကြီးကိုပင် ထင်ထင်ရှားရှားကြီး မြင်နေရသည်။

ဦးမြင့်သောင်းက ရှေးဆန်တဲ့သူ၊ အခုလောက် အတိုအပြတ်မပြောနဲ့ မိန်းကလေး ဂျင်းဘောင်းဘီ ဖင်ကျပ်ဝတ်တာတောင် လုံးဝမကြိုက်သူမို့ ဒီတစ်ခါတော့ ပါးစပ်က မနေနိုင်တော့ ။