Ne kadar da büyüdük değilmi.
Çocukluğumuzun en büyük hayaliydi büyümek.
Ne dualar ederdik çabuk zaman geçsin diye.
Hatırladınızmı..!
Bir odadan çıkıp sokaklara atılmak.
Evimizin dışına gitmek, dünyayı tanımak.
Sevmek, sevilmek, en güzel oyundu o zamanlar..
Ne süslü bir kelimeydi aşk kulağımıza, hatırlayın..
O zaman dünya yıkılsaydı umrumuzda değildi ki.
Nasıl olsa düşsek ellimizden biri tutacaktı.
Eh.. Arkamızda dağlar vardı.
Yıkılmak sorun degildi ki..
Anne, baba, kardeş, oyun arkadaşlarımız,dostlarımız vardı bizim be..
Hatırladınızmı..!
Ne kadar da büyümüşüz be.
Ne kadarda büyümüşüz böyle..!
Galiba boyumuzdan büyük dualar ettik.
Ve nede çabuk kabul olmuş değilmi.
Nasıl geçti onca zaman, bir bilen varmı..
Hayalimiz sokaklara açılmaktı bizim hani.
O çıkamadığımız odaları özletiler be..
Gözümüz bile kandırmış bizi.
O güzel, o huzurlu görünen sokakların, arkasından ne acımasızca bir dünya varmış öyle..
Hani bide kulağımıza gelen süslü aşk kelimesi, madalyonun sadece bir yüzüymüş..
Ardı yaralı, gözyaşlarıyla dolu birşeymiş.
Oysa , oysa o anlatılanlar hep yalanmış be.
Yalanmış..!
Büyümek bu kadar kötü birşeymi.
İnanmak, O çocukluğumuzdaki gibi güvenmek,
Bu kadar zor olmamalıydı..
Ee hani bizim güvendiğimiz dağlar vardı,
Zamanla onlarda çekildi..
Büyüdük, bakın çok büyüdük.
O kadar büyüdük ki,
Tek başımıza kaldık be..
Ne diyelim eyvallah..
BÜYÜDÜK DE NE OLDU..!
BÜYÜDÜK DE NE OLDU..!
