Play or Die

Κεφάλαιο 1

Στάλες της βροχής, δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου, κηλίδες αίματος στα ρούχα και στα δάχτυλα μου. Ο ουρανός κατάμαυρος και μόνο οι έντονες γραμμές αστραπών που εμφανίζονται για λίγα δευτερόλεπτα στον ορίζοντα σπάνε αυτόν τον αρμονικό έβενο. τα παπούτσια μου χωμένα μέσα στις λάσπες και τα μαλλιά μου ανακατεμένα σε σημείο που να πέφτουν άχαρα τόσο στους ώμους όσο και μπροστά από το πρόσωπο μου.

«Δεν το ήθελα.» ψελλίζω όμως κανένας ουσιαστικά δεν με ακούει.

Ο ήχος της φωνής μου απορροφάται έντονα από τον ήχο της βροχής και την μουσική που έρχεται από την κατεύθυνση της ακαδημίας. Σηκώνω το κεφάλι μου ανεπαισθητα και το βλέμμα μου έρχεται στα πιο γνώριμα πρόσωπα. Ένας κύκλος έχει στηθεί γύρω μου. Κανένας δεν μιλάει, το κλάμα μου ηχεί εντονότερα από πριν. Τώρα όμως υπάρχουν άτομα για να με ακούσουν. Υπάρχουν άτομα που βλέπουν, που ξέρουν.

Τον σκότωσα και το γνωρίζουν.

Τον σκότωσα και δεν θα πουν τίποτα.

Τον σκότωσα και θα με βοηθήσουν.

Η ιστορία όμως δεν ξεκινάει εδώ, εδώ είναι το μέσο. Ούτε η αρχή ούτε το τέλος. Η αρχή ήταν γεμάτη αισιοδοξία, όσο για το τέλος.. Σίγουρα θα αποβεί διαφορετικό για τον καθένα.

Οχτώ μήνες νωρίτερα

Πέφτω στο κρεβάτι μου με φόρα και βυθίζομαι μέσα στα μεγάλα μαξιλάρια που είναι τοποθετημένα στην κεφαλή του. Το βλέμμα μου σκανάρει τον χώρο αργά αργά, προσπαθώ να εντοπίσω καθετί που υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να χρειαστώ.

Τίποτα.

Τα έχω μαζέψει και πακετάρει όλα όπως ακριβώς περίμενα. Τα μόνα που παραμένουν ανέπαφα είναι οι κρεμασμένες στον τοίχο φωτογραφίες καθώς και οι μικρές μινιατούρες από ήρωες ταινιών και σειρών, η συλλογή που ξεκίνησα αλλά ακόμη δεν ολοκλήρωσα.

Για μια στιγμή η απόγνωση και ο πανικός διαπερνούν το μυαλό μου, η σκέψη πως θα περνάω απαίσια, πως θα θέλω να επιστρέψω και πως η κοινωνικοποίηση θα φανεί να είναι μεγαλύτερο βασανιστήριο από ότι στο Κόρντγουντ που ζω τα τελευταία δεκαέξι χρόνια της ζωής μου με κυριεύει. Ένας στιγμιαίος τρόμος, αλλά αρκετά αληθινός για να με κάνει να πεταχτώ από την θέση μου και να πιάσω το κινητό μου. Πατάω το κουμπί για να ανοίξει και μπαίνω βιαστικά στα μηνύματα μου ώστε να φτάσω την τελευταία σανίδα σωτηρίας μου.