Bazen karşıma alıp konuşmak, içimi dökmek istediğim kişiler benden kaçmaya çalışırken buna anlam veremiyorum. Bi umut belki yüzüme bakar die günlerce beklediğim oluyo . Gülümseyen bir yüz gördüğümde, tamam bu kez konuşa bilirim diyorum ama umudum daha yeni baharı bulmuşken, ayaz vuruyor ve yine aynı umudun peşinden koşmaya başlıyorum.
En yakınım sandığım kişiler için sadece bı karamsarlık kutusu olmak ve senden bıktık bakışları her nekadar haklı olsalar da, algımı yakmaya yetiyor .
Bukadar melankolik ve negatif halime karşın beni bırakmayan da var ama sanıyorum ki aile bağları benden kopmasına engel. •́ ‿ ,•̀
Bukadar kendimi acındırmak çok saçma
Oysaki burda sorunlu olan benim.
Kimse beni bu negatifliğime, suratsızlığıma katlanmak zorunda değil.
Ama buna rağmen bencilliğim beni kendime haklı çıkarmaya çalışıyo ve sorunu onlara atmaya çalışıyor.
İstesede yapamayacağını artık biliyorum,
Çünkü nekadar kendimi avutsamda gerçekleri görüyorum ve çok iyi biliyorum.
İşte buyuzden kendimden uzaklaştırıyorum ve paradoksda kitleniyorum .
Galiba benim ve çevremin en büyük laneti benim.
