Son Muhafız {Muhafızlar Serisi } Düzenleniyor

41. Bölüm: Asrın Kılıcı

En alt kattaki salona geldiğimde bizimkileri kendilerini koltuğa atmış bir şekilde gördüm. Tüm bakışlar bize dönerken arkamdan Dean'ın inleme sesi geldi.

Arkamı döndüğümde Anne'nin Dean'ın sırtına atladığını ve kafasını hiç acımadan ısırdığını gördüm.

Dean Anne'den kurtulmak için çabalarken ben usulca yanlarından uzaklaştım ve Hector'un yanına oturdum.

Kolunu omzuma atıp beni yanına çekince gülümsedim.

"İyi misiniz?"

"Biz iyiyiz. Sen?"

"Hiç olmadığı kadar iyiyim." Cevabımla yanağımdan makas aldı ve boğuşan ikiliye döndü.

Dean Anneyle koltuğa düşmüştü ama Anne'nin bırakmaya niyeti yok gibiydi. Bir yandan çekiştiriyor bir yandan da bir şeyler söylüyordu. Hızlı konuştuğu için ne söylediğini anlamak imkansızdı.

"Anne'yi ilk defa böyle görüyorum."

"Sinirleri baya bir gerildi. Hırsını alsın normale döner."

Yan koltukta onları sırıtarak izleyen Carlos'a gözüm takılmıştı. Bakışları hissetmiş gibi bana döndüğünde az öncekiler kadar samimi değildi. Öfke vardı.

Gözlerimi çekip George bakındım ama kendisi odada yoktu. Odada iki yabancıya gözüm değdiğinde kısa bir bakış atıp Dean'ı bırakan Anneye döndüm.

Dağılmış kumral saçlarını düzeltirken gözleri beni buldu. Hızlı adımlarla bana gelirken bir an kaçmayı düşündüm. Anne boynuma atladığı an bu düşüncemde uçup gitmişti. Boynumu nefes alamayacağım kadar sıkıyordu.

"Kız öldü, Anne." Hector'un uyarısı ilke benden ayrılıp özür dolu bakışalar attı. Ben ise nefes alıp vermekle meşguldüm.

"İyi misin? Ben bir an heyecan yaptım seni görünce. Amaris? Cevap ver, korkutuyorsun beni." Bu kız az önce vahşi doğada avına saldıran vaşak gibi Dean'a saldırmamış mıydı?

"İyiyim." dediğime yine sarılmıştı ama öncekine kıyasla daha gevşek. Bende kollarımı sardım. Haddinden fazla uzun süren sarılmadan kendimi geri çektim.

Anne yanıma oturduğunda koltukta saçı dağılmış halde oturan Dean'a baktım. Gözlerini bir an olsun üzerimden çekmediği için Hector'un bakışlarının hedefi olmuştuk.

Yan koltukta oturan Carlos ve tekli koltukta oturan Sahra'ya tek kaşımı havaya kaldırarak baktım.

"Neden burada olduğumuzu sorguluyorsan bunu Ateş Muhafızına sor." Carlos'un sözlerinden sonra yanımdaki Hector bana baş işareti ile dışarıyı gösterdi.

Birlikte odadan çıktığımızdan Hector omzumdan tutup beni yukarıya doğru yönlendirdi. Dean'a aşk itirafı yaptığım terasa gelmiştik.

İkimizde oturduğumuzda gergince ellerimle oynamaya başladım. Neden gerildim onu da anlamamıştım?

"Amaris nasılsın?"

"İyiyim."

Güldü. "Gerçekte nasılsın?"

"Bunu iki gün önce sormuş olsaydın kötü hatta ölümü beklediğimi söylerdim ama şimdi iyiyim."

"Dean'la aranız iyi o zaman."

"Evet."

"Biliyorum, olaylar üzerine olaylar yaşadık ve birbirimizi tanıma fırsatı hiç olmadı. Oturup doğru düzgün iki kelime etmedik ama şimdi bir aile olabiliriz. Bu ev ne olursa olsun hepimizin sığındığı yer olacak. Bu evi yuva yapan ise bizler olacağız."