"မင္းနာမည္မေျပာရင္ငါမင္းကိုဒီအခန္းထဲက
ထြက္ခြင့္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး"
"နာမည္သိရင္႐ွက္လက္လႊတ္မွာလား"
"အင္..."
"ပ်ိဳျမစ္ႏုငယ္"
ညိဳး ႏႈပ္ခမ္းထူထူေတြလႈပ္ခနဲျပဳံးသြားရကာ
အမည္နဲ႔လူနဲ႔လိုက္ဖက္လြန္းေသာသူမကိုစိုက္ၾကည့္၍
သူ႕ရင္ထဲသေဘာက်သလိုခံစားရသည္။
ျမင္ဖူးေနၾကမိန္းမေတြလိုမဟုတ္ပဲ...
ဝင္းဝါတဲ့သနပ္ခါးေလးနဲ႔နီေထြးေထြးႏႈပ္ခမ္းေတြက
သူ႕အတြက္ဆြဲေဆာင္မႈ႕႐ွိလြန္းလွသည္။
သို႔ေပမဲ့သူမကေတာ့သူကိုလိုသည့္ဟန္မေပၚေပ...
"ေျပာၿပီးၿပီမို႔လား ႐ွင္လက္လႊတ္ေတာ့ေလ!"
"ေနပါအုံး..."
"အို..."
သူ႕လက္ေတြကအဆင့္တက္လာကာႏုငယ္
လက္ေမာင္းကိုေရာက္လာသည္မို႔
ရင္ထဲထိပ္ခနဲျဖစ္သြားရ၍...
"ေဆး႐ုံအုပ္သားဆိုတိုင္း႐ွင္မရမ္းကားနဲ႔ေနာ္!"
"ဟာ..."
ညိဳး အျပဳံးေတြတည္သြားရၿပီး
စိမ္းညိဳ႕တဲ့မ်က္ခုံးေတြကအနည္းငယ္က်ံဳ႕သြား၍...
"မင္းကငါ့ကိုဘာလို႔ဘလိုင္းႀကီးမုန္းေနတာလဲ
ငါကမင္းနဲ႔ခင္ခ်င္လို႔ပါ"
"ဟင္...ကြၽန္မမခင္ခ်င္ဘူး
ဖယ္..."
"က်စ္...ဟိတ္!"
"အ့..."
သူလက္ေခ်ာင္းေတြကႏုငယ္လက္ေမာင္းေတြထဲ
နစ္ဝင္တင္းက်ပ္သြားသည္။
"ငါ့ကိုအမိန္႔လာမေပးနဲ႔
ညိဳးဖြဲ႕မာန္ဟုန္ရဲ႕ဘဝမွာအမုန္းဆုံးကအမိန္႔
ေပးတာကိုပဲ..."
ႏုငယ္မ်က္လႊာခ်ကာႏႈပ္ခမ္းေလးဖိကိုက္ထားမိသည္။
ဒီလိုအကို႐ွိေနလို႔...ညီမဆိုတဲ့မိန္းမက
သူမ်ားလင္ေၾကာင္ေတာင္ႏိႈက္တာမထူးဆန္းေတာ့ၿပီ...
"ေဆးသြားယူ...ငါ့ကိုေဆးထည့္ေပး"
"႐ွင္လက္လႊတ္မွ ကြၽန္မလုပ္ေပးလို႔ရမွာေပါ့"
"သြား..."
"ကြၽတ္..."
သူ႕အသားမဟုတ္တိုင္းဖိညႇစ္ခံထားရတဲ့
ႏုငယ္လက္ေတြကနီပင္နီသြားရေလသည္။
ႏႈပ္ခမ္းသားေလးကိုျပတ္ထြက္မတတ္ဖိကိုက္ရင္း
ေဆးဗန္းေလးသြားယူလာေတာ့လက္တဖက္ကို
ေနာက္သို႔ေထာက္၍သူ႕ရင္ဘက္ကိုေကာ့ေပး
ထားေလသည္။
YOU ARE READING
ချစ်တယ်ကြမ်းမယ်
Romanceကျွန်မကတစ်ခုလပ်ပါဦး... ဒါပေမဲ့ ကျွန်မကအသက်နှစ်ဆယ်သာသာ ရှိသေးတဲ့ ကြောက်တတ်တဲ့ကောင်မလေးတယောက်ပါ တစ်ခုခုဆိုငိုဖို့ပဲသိတဲ့မနူးမနပ်မိန်းခလေးတစ်ဦးပါ "ပျိုမြစ်နုငယ်"
{ part - 2 }
Start from the beginning
