𝗦𝗮 𝗠𝘂𝗻𝗱𝗼𝗻𝗴 𝗮𝘁𝗶𝗻 𝗟𝗮𝗺𝗮𝗻𝗴 || 𝗟𝘂𝘅𝗶𝗲𝗺

007

"ako nalang po magkukwento kay kuya" sabi ko habang pinupunasan ko ang mukha ko.

3rd pov

tahimik na nakahiga si y/n sa kama niya. hindi na siya makaiyak dahil halos ubos na ang mga luha niya.

nabulabog ang pamamahay ng mga reyes ng biglang sumigaw si miguel.

"y/n! bumaba ka diyan bilisan mo!"

"tita pasensya napo sa bangaw na sumigaw. warfreak lang po talaga siya" paumanhin ni madison sa mama ni y/n na nagbukas ng pintuan para sa kanila.

dumungaw naman si y/n sa bintana niya. natanaw niya ang lahat ng mga kaibigan niya kasama ang mga kaibigan ni sebastian.

"ano kaya kung kayo umakyat dito?" sabi ni y/n nang may ngiti sa labi niya.

natutuwa siya dahil nagawa siyang dalawin at puntahan ng mga kaibigan niya.

umakyat naman silang lahat papunta sa kwarto ni y/n.

"naneto ni miguel, akala mong nagmarathon amp. hingal na hingal" sabi ni vince bago nag hanap ng mauupuan kasama sila isaac at uriel.

"lowkey kana rin sa socmed. di ko tuloy na kwento sayo na may boyfriend nako, si felix" biglang nabulunan si y/n sa sinabi ni madison.

"h-ha?! habang naiyak ako nakikipaglandian kang gaga ka?"

"ay speaking of umiyak ka, dadating daw si seb dito mamaya. tumawag si tita kay miguel kanina" sabi ni uriel.

nilingon naman ni y/n si miguel na nakangiti. "oh diba? at least di kana iiyak na parang binagsakan ka ng langit at lupa" sabi ni miguel.

titigil ba talaga ang pagluha niya kapag nakita niya muli si sebastian?

natahimik si y/n sa sinabi ni miguel. tumahimik ang buong kwarto.

"g-gusto niyong pumunta ng park? para naman makalabas ka bes" sabi ni madison, ngumiti ulit si y/n at tumango.

"sige, ilang araw narin akong nakakulong sa kwarto ko e" sabi niya bago tumayo.

bumaba na silang lahat pero naiwan si miguel. "brad, kapag andito kana, andoon kami sa park na lagi nating pinupuntahan ha" voice message ni miguel kay sebastian bago bumaba.

"tagal mo naman miguel, naglabas kaba ng sama ng loob sa cr ni y/n?" tanong ni aaron kaya namura siya ni miguel.

"bagal niyo una na kami, malapit lang naman yung park" sabi ni y/n habang naglalakad papuntang park kasabay si madison at felix.

nagpaikot-ikot sila sa park habang nagkakatuwaan, naghaharutan at nagsisiyahan. nalimutan ni y/n ang pighati na nararamdaman niya.

ngunit nanatili nanaman siyang mag-isa nang nagpaalam ang mga kaibigan niya ng isa-isa.

malapit ng lumubog ang araw, nababalot ng lamig at kaunting kadiliman ang paligid niya.

bumabalik nanaman ang lahat ng ala-ala niya tungkol kay sebastian kaya nagkaroon nanaman siya ng luha sa mga mata niya.

"kahit minsan, hindi ko naisip na iiwan moko mahal" bulong ni y/n sa sarili niya habang nakatingin sa lupa.

luha ang pumalit sa kumikinang niyang mga mata. sakit at pighati ang dumadalaw sa nararamdaman niya ngunit napalitan lahat iyon nang may biglang bumulong sakanya.

"bumalik naman ako, mahal" bulong sakanya ng isang taong hinahanap niya.

tumaas ang tingin niya galing sa lupa at lalong umiyak bago yumakap kay sebastian.

y.i.r

"i miss you so bad. tangina kung alam ko lang binabalak ni dad, hindi dapat ako pumunta ng america ng biglaan" sabi ni yael sakin.

"no it's fine, andito kana" sabi ko habang nakahawak sa pisngi niya. hinalikan niya ang noo ko, "i'll never leave you again, mahal"

sinabi sa akin lahat ng balak ng dad niya at kung ano ang gusto niya mangyari. "edi paano yung engagement niyo ng meibelle nayun?" tanong ko sakanya.

"i don't care about that, we're not even married. they should marry meibelle if they want to" sabi niya at napangiti naman ako.

"weh dinga"

"mahal"

"i know, i know..i love you yael" sabi ko kaya abot langit nanaman ngiti niya.

"i missed how you say my name mahal, it makes me want to..." hinampas ko naman kamay niya dahil kung saan saan nanaman napapadpad.

"nako yael, dami mong alam" sabi ko habang nakakunot ang noo.

"what? don't you miss me?" tanong niya sakin.

bigla nalang akong namula. tanginang utak kong to.

"blushing? naiimagine moba-"

"shuta naman mahal, oo na mamaya" sabi ko habang nakatalikod sakanya at namumula. "i love you mahal"

a/n: pambawi kasi kahit ako naluluha sa sinusulat ko tungna.