Level-up: liefde, leugens en andere gekkigheid

Hoofdstuk 1: Een mislukt liefdesleven

Mijn zaterdagavond had niet zo moeten zijn.

Hoewel de lege fles wijn die op mijn bijzettafeltje pronkte een grote vriend van mij was geworden tijdens het afgelopen uur, had ik eigenlijk niet thuis moeten zitten. In plaats van weg te kwijnen in zelfmedelijden, had ik bij mijn vriendinnen moeten zijn. Maar toen het mij te ongemakkelijk werd, had ik het enige gedaan wat mij op dat moment redelijk leek: de situatie ontlopen en naar huis vertrekken. 

De kurk van mijn tweede fles wijn raakte maar met moeite los van de fles, al kon ik dat misschien verwijten aan het feit dat mijn bewegingen niet meer zo gecoördineerd waren. Dat was niet helemaal de bedoeling geweest. Ik was aan mijn noodvoorraad wijn begonnen omdat ik het ongemak van deze avond wilde vergeten, niet om dusdanig aangeschoten te raken dat ik de naam van mijn hond amper nog fatsoenlijk over mijn lippen kon krijgen. 

Of eigenlijk was ik gewoon dronken. Dat leek Momo mij naast de verbastering van zijn naam ook te verwijten, aangezien hij weigerde om bij mij op de bank te komen liggen. Dat was prima. Ik kon ook onder mijn deken kruipen en mij daar verstoppen, in plaats van in zijn hagelwitte vacht. 

Momo mocht het mij dan wel verwijten, ik verweet deze hele miserabele situatie aan Jenna en haar belachelijke, ondoordachte directheid. Natuurlijk was het leuk dat Pleun sinds kort een vriend had, maar toen Jenna haar handen in elkaar had geslagen en vol vreugde had uitgeroepen dat we nu echt op koppelvakantie moesten gaan, had ik niet geweten waar ik het zoeken moest. 

Jenna was even vergeten dat ik geen vriend had. Dat zei ze nadat ze een flinke por van Pleun had gekregen en Veerle dat simpele feit nog even uitermate vriendelijk ter sprake had gebracht. Lief, maar als ik daar ter plekke door de grond had kunnen zakken, had ik dat gedaan. 

Nee, rode wijn was misschien niet mijn favoriet, maar ik zou alles drinken om de gedachte aan die hele situatie te verdrijven. Uiteraard lukte dat niet. Het feit dat Jenna zich had verontschuldigd, en in diezelfde adem ook nog even had gezegd dat ik hoognodig een vriend moest zoeken, speelde zich gewoon opnieuw in mijn hoofd af. Zelfs de televisie leek de nuchtere stem van Jenna niet uit mijn hoofd te kunnen verdrijven. 

Ik probeerde mij op het beeld van mijn eigenlijk net iets te kleine televisie te focussen, alsof ik daarmee de Engelse streamer, die een of ander nieuw computerspel aan het spelen was, boven mijn malende gedachten uit kon horen komen. Het was alsof de stream vandaag net zo weinig comfort bood als Momo dat deed.

Over Momo gesproken... Mijn hond waagde het om rustig zijn ogen dicht te laten vallen. Het maakte hem niets uit dat ik in mijn hoofd geteisterd werd door de herinnering aan Pleun die, zo vriendelijk als ze is, nog zei dat er geen haast was. Alles op z'n tijd, Nova, had ze nog gezegd. Het was prettig geweest als Jenna en Veerle daar ook zo over hadden gedacht, maar zij besloten om aan de andere kant van de tafel te speculeren aan wie ze mij moesten koppelen. Op dat moment was mijn schaamte zo groot geworden, dat ik mijn spullen had gepakt en ik mij had verlost van de situatie.

Natuurlijk had ik daar nu spijt van. Ik had een statement willen maken, maar nu ik hier eenzaam op mijn bank zat, kon ik alleen maar denken aan mijn vriendinnen die nu samen waren en misschien wel over mij aan het praten waren. Of over die koppelvakantie waarvoor ze mij waarschijnlijk niet zouden gaan uitnodigen. Want wat moet een single nou op een koppelvakantie?

Als ik iets meer haatte dan mijn mislukte liefdesleven, dan was het wel het idee dat al mijn beste vriendinnen samen iets leuks gingen doen, zonder mij daarvoor uit te nodigen. Zelfs als ik in een treurige poging om een statement te maken zelf weg was gegaan, want zo was ik dan ook wel weer. 

Ik bleef stoïcijns de vreselijke rode wijn drinken terwijl ik mijn telefoon erbij pakte. Geen notificaties. Misschien was dat wel beter. Dan kon ik mij focussen op het hersenloos door Instagram reels scrollen, iets wat altijd een perfecte remedie leek te zijn voor een overschot aan tijd. En blijkbaar was het ook het medicijn voor de spiraal aan negativiteit in mijn hoofd, want ik voelde mijzelf bedaren met ieder kort filmpje dat de revue passeerde.