Van depreminde üç yüzden fazla kişi hayatını kaybetti. Çoğu kişi yaralandı. Kimi çocuklar yetim kimi çocuklar ise öksüz kaldı. Akrabalarını, tanıdıklarını kaybedenler oldu. Derin bir üzüntüyle kaplandı kalpleri. Bizler belki orada değildik ama bizde üzüldük bulunduğumuz şehirlerde. Nasıl üzülmeyelim ki...
Gönül ister ki bu kurgum sadece bir hikaye değil aynı zamanda ülkemizde deprem ve diğer doğal afet olaylarında ölen kardeşlerimizin anısına olsun ve yakınlarını kaybedenlerin , o anları yaşayan insanların neler hissettiğini anlamaya çalışalım hep birlikte kardeşce. Unutmayalım orada bizde olabilirdik.
-----------------------------------------------------------
" Anne saçlarımı tarayıp örer misin? " Küçük kız tüm sevecenliğiyle sormuştu annesine ve anneside tüm sevgisiyle yanıtlamıştı kızının sorusunu. " Örelim meleğim. "
Küçük kız annesine sarıldı, öptü ve annesi de tebessümle karşılık verdi kızına. Bilmiyorlardı ki ertesi gün depremle uyanacaklarını, birbirlerinden ayrılacaklarını. Bilselerdi bırakırlar mıydı hiç sarılmayı? Elbette hayır, aksine daha da kenetlenirlerdi birbirlerine, bırakmazlardı, bırakamazlardı sarılmayı. Bir daha ne Eslem gülümseyebildi annesine ne de annesi gülümseyebildi Eslem' ine. Ve adadı küçük Eslem hayatını onun gibi gönlü kırık miniklere...
