Yetişkin içerik. Şiddet ve olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar içerir.
Alt yapısı kaçırılan bebek , gerçek ailem kurgusu olsa da işleyiş bakımından birden fazla konu içermektedir.
Ben Roza, attığım her adımda Alin Roza Alkın diye bilinen, iki...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
BÖLÜM ADI: ''AİLE OLMAK''
İnsanı diğer tüm canlılardan ayıran en önemli şey neydi?
Biz insanlar akıllı, analiz yapabilen, öğrenen, irade sahibi, sorumlu ve inançlı bir varlıktık. Bütün bu özelliklerden dolayı insan diğer canlılardan daha farklı ve özel bir yere sahipti.
Tüm bu saydıklarımın içinde aynı zamanda biz insanlar düşünme ve kavrayabilme özelliğimizle olduğu kadar , hislerimizle de hareket ederdik.
Bana göreyse hisler her zaman ikinci planda kalmalıydı. Soyut yani dokunup , göremediğimiz her şey tehlikeydi. Somut ve nesnelse benim o olayda atacağımı adımı kuvvetlendirirdi. Ben her zaman somut ve nesnel şeylere inanan biriydim. Böyle doğmadım ama böyle büyüdüm. Hislere göre hareket etmek bana göre zayıflıktı.
İnsanoğlu bilmezmiş ya yokluğunu çekmediği şeyin eksikliğini. Yani aslında biz tanımadığımız hislerin yokluğunu da hissetmezmişiz. Çoğu zaman bu düşünceye katılsam da istisnai birkaç durum için en azından bende durumlar öyle değil. Ben yokluğunu hissetmediğim şeyin , eksikliğini çok çektim.
En çokta ailesiz oluşumun eksikliğini çok fazla hissettim.
Halbuki çekmemem gerekliydi. Hissetmemeliydim. Sonuçta bu hisle tanışsaydım ve sonradan kaybetseydim işte o zaman arardım. Tatmış olsaydım bir kere bile annenin saçlarını taramasının , babanın kollarının arasının sıcaklığını yada abinin arkanda dağ gibi oluşunun nasıl hissettirdiğini , işte o zaman arardım.
Onlarsız yaşamak bile istemezdim belki de.
Bundan bir veya bir buçuk sene önce yine Uğur'un saçma planlarından birisi için bir organizasyona katılmak zorunda kalmıştım. Öyle organizasyon dediysem parti gibi değil , kumar oynanan ama bunu bir davet adı altında yapan bir organizasyondu.
Oldum olası nefret ederdim kumar oynamaktan. Sevmezdim o haram parayı. Tamam iyilik timsali değildim ama hoşuma da gitmezdi işte. Her seferinde kazandığım için bir eğlencesi bile kalmıyordu. Sıkılıyordum. Ama yine de defalarca otururdum o masaya. Sonuçta benim fikrimin hiçbir önemi yoktu.
Her şey aynıydı. Görmeye alışık olduğum yüzler ve sahte gülüşler. O geceyi diğer gecelerden ayıran şeyse sadece bana farklıydı. Bu gecelik masada çekler , senetler dönmüyordu. Bu sefer masaya koyulan şey bizim için maddi olduğu kadar, manevi önemi olan bir şey de olmak zorundaydı.
Ve evet ben bunu masaya oturduğumda yeni öğreniyordum. Çünkü Uğur Alkın yani benim pek sevgili üvey babam bana bunu söyleme zahmetine bile girmemişti. Zaten söylese ne olacaktı ki , yine de davete katılmak zorundaydım. İstemiyordum. Bu insanlar maneviyata önem vermiyor olabilirdi ama benim için böyle şeyler kıymetli ve özeldi.
