Aslan arkamdan çıkmayı başarmıştı.
O kapının önünde diz çökmüştü bir elini çekine çekine oğluma uzattı. Oğlum hevesle uzatılan eli tuttu "Baba işten geldin" dedi heyecanla.
Bu sahne kalbimi paramparça etti. Oğlumun bir yalanı bilmesi beni içten içe öldürüyordu. Ben bir yalanı yaşatmak zorunda olmaktan nefret ediyordum.
"Oğlum" dediğinde sesi titrek çıkmıştı.
Bağırmak, hareket etmek istedim ama sanki kitlenmiştim dermanım yok dedikleri durumu yaşıyordum.
Yüklerim biz buradayız der gibi tekrar omzuma baskı yapıyordu.
Ayaklarım beni taşıyamadığı an yere düştüm. Ellerim titriyordu.
"Anne" diye Aslan ondan ayrılmış korkarak yanıma gelmişti. Ellerim titriyordu ama onu koruyabilme içgüdüsü ile uzattım.
"Arya iyi misin?" diye başıma geldi.
"Ne oluyor orada?" diye bağırma sesi geldi. Bu ses korkularımı biraz da olsa azalttı.
Abim geldi bir şey olmayacaktı.
"Çekil" diye onu resmen kapıdan fırlatmıştı.
"Senin ne işin var burada?" diye abime bağırdı.
Aslan'ın korktuğunu anladığım an ne ara gücümü toparladım kalktım ben de anlamadım ama konu oğlumsa her şeyi yapabilirdim.
"Anne" diye boynuma sarıldı.
"Annecim, canımın içi bir şey yok yüksek sesle konuşuyorlar. Hani bizim de oyun oynarken sesimiz yükseliyor ya onun gibi düşün" dedim.
"Ama dayım babamı itti"
"Ne dayısı?" diye o tekrar bağırdı "Arya ne oluyor?"
"Arya kim baba niye anneme öyle sesleniyorsun?" dedi oğlum araya girerek.
Ben buraya geldiğimde her şeyi arkamda bırakmıştım. Ne ismim kalmıştı ne benliğim...
"Annene sesleniyorum" dedi hem oğlumla iletişime girmekten çekiniyor gibiydi hem de olayı anlamlandıramıyordu.
"Annemin adı Doğa" dedi bunu kızgınca söyledi.
Oysaki artık ne Arya ne de Doğa'ydım. Sadece Aslan'ın annesi olmak beni hayatta tutuyordu.
"Git bir daha seni burada görmeyeceğim" dedi abim.
"Dayı babama niye kızıyorsun? Eve gelsin artık hem ben acıktım" dedi.
Abim ellerini uzattı ve Aslan onun kucağına gitti.
Bir elimi duvara güç almak için yasladım. O bir bana bir de oğluma bakıyordu.
Sessizdi
Sessizdim
Sessizdik
Fırtına öncesini yaşıyorduk hem de oğlum buradaydı hiçbir fırtınaya izin veremezdim.
Onun bile gelmiş olması bunu değiştirmezdi.
"Aslanım benim acıkmış mı hadi gel kahvaltımızı yapalım" dedi abim içeri girmiş kapıyı kapatacaktı.
"Baba hadi annem krep yaptı"
Abimin kapı dışarı etmesine bile engel olan oğlum işi çıkmaza sokuyordu.
Abim bir kolumu tuttu ve beni mutfağa doğru ilerletirken kapıyı kapamadı.
Evime girecekti. Bir zamanlar evimi başıma yıkan adam yeni hayatıma giriyordu.
YOU ARE READING
YANILGI
General FictionEnsemde hissettiğim nefes ile huylanarak uyandım. Uykusunda o kadar hareketliydi ki şimdi kafasında yastık bile yoktu ve yatağın ortasında belime sarılmış şekilde uykusuna devam ediyordu. Yatakta ondan tarafa doğru döndüm ve hafif nemlenmiş saçların...
